مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۷۰ – پا واپَس کَشیدنِ خرگوش از شیر چون نزدیکِ چاه رَسید
| ۱۲۶۸ | چون که نَزدِ چاه آمد شیر، دید | کَزْ رَهْ آن خرگوش مانْد و پا کَشید | |
| ۱۲۶۹ | گفت پا واپَس کَشیدی تو چرا؟ | پای را واپَس مَکَش، پیش اَنْدَر آ | |
| ۱۲۷۰ | گفت کو پایم؟ که دست و پایْ رفت | جانِ من لَرزید و دل از جایْ رفت | |
| ۱۲۷۱ | رَنگِ رویَم را نمی‌بینی چو زَر؟ | زَانْدَرونْ خود می‌دَهَد رَنگَم خَبَر | |
| ۱۲۷۲ | حَقْ چو سیما را مُعَرِّف خوانده است | چشمِ عارفْ سویِ سیما مانده است | |
| ۱۲۷۳ | رنگ و بو غَمّاز آمد چون جَرَس | از فَرَسْ آگهْ کُند بانگِ فَرَس | |
| ۱۲۷۴ | بانگِ هر چیزی رَسانَد زو خَبَر | تا بِدانی بانگِ خَر از بانگِ دَر | |
| ۱۲۷۵ | گفت پیغامبر به تَمییزِ کَسان | مَرْءُ مَخْفیٌ لَدی’ طَیّ اللِّسانْ | |
| ۱۲۷۶ | رنگِ رو از حالِ دل دارد نِشان | رَحْمَتَم کُن، مِهْرِ من در دل نِشان | |
| ۱۲۷۷ | رنگِ رویِ سُرخ دارد بانگِ شُکر | بانگِ رویِ زَرد دارد صَبر و نُکْر | |
| ۱۲۷۸ | در من آمد آن کِه دست و پا بَرَد | رنگِ روی و قُوَّت و سیما بَرَد | |
| ۱۲۷۹ | آن کِه در هرچه درآید بِشْکَنَد | هر درخت از بیخ و بُنْ او بَر کَنَد | |
| ۱۲۸۰ | در من آمد آن کِه از وِیْ گشت مات | آدمیّ و جانور، جامِد، نَبات | |
| ۱۲۸۱ | این خودْ اَجْزایَند، کُلّیّات ازو | زَرد کرده رنگ و فاسِد کرده بو | |
| ۱۲۸۲ | تا جهان گَهْ صابِر است و گَهْ شَکور | بوستانْ گَهْ حُلّه پوشَد، گاه عور | |
| ۱۲۸۳ | آفتابی کو بَرآیَد نارْگون | ساعتی دیگر شود او سَرنِگون | |
| ۱۲۸۴ | اخْتَرانِ تافته بر چارْ طاق | لحظه لحظه مُبْتَلایِ اِحْتِراق | |
| ۱۲۸۵ | ماهْ کو اَفْزود زَاخْتَر در جَمال | شُد زِ رنجِ دِقْ، او هَمچون خیال | |
| ۱۲۸۶ | این زمینِ با سُکونِ با اَدَب | اَنْدَر آرَد زَلْزَلَه‌ش در لَرْزِ تَب | |
| ۱۲۸۷ | ای بَسا کُهْ زین بَلایِ مُرده ریگ | گشته است اَنْدَر جهانْ او خُرد و ریگ | |
| ۱۲۸۸ | این هوا با روح آمد مُقْتَرِن | چون قَضا آید، وَبا گشت و عَفِن | |
| ۱۲۸۹ | آبِ خوش، کو روح را هَمشیره شُد | در غَدیری زَرد و تَلْخ و تیره شُد | |
| ۱۲۹۰ | آتشی کو باد دارد در بُروت | هم یکی بادی بَرو خوانَد یَموت | |
| ۱۲۹۱ | حالِ دریا زِاضْطِراب و جوشِ او | فَهْم کُن تَبدیل‌هایِ هوشِ او | |
| ۱۲۹۲ | چَرخِ سَرگردان که اَنْدَر جست و جوست | حالِ او چون حالِ فرزندانِ اوست | |
| ۱۲۹۳ | گَهْ حَضیض و گَهْ میانه، گاه اوج | اَنْدَرو از سَعْد و نَحْسی فوجْ فوج | |
| ۱۲۹۴ | از خود ای جُزوی زِ کُل‌ها مُخْتَلِط | فَهْم می‌کُن حالتِ هر مُنْبَسِط | |
| ۱۲۹۵ | چون که کُلّیّات را رَنج است و دَرد | جُزوِ ایشان چون نباشد رویْ زَرد؟ | |
| ۱۲۹۶ | خاصه جُزوی کو زِ اَضْداد است جمع | زآب و خاک و آتش و باد است جمع | |
| ۱۲۹۷ | این عَجَب نَبْوَد که میش از گُرگ جَست | این عَجَب کین میشْ دل در گُرگ بَست | |
| ۱۲۹۸ | زندگانی آشتیّ ضِدّهاست | مرگْ آن کَنْدَر میانَش جنگ خاست | |
| ۱۲۹۹ | لُطْفِ حَق این شیر را و گور را | اِلْف داده‌ست این دو ضِدِّ دور را | |
| ۱۳۰۰ | چون جهان رَنْجور و زندانی بُوَد | چه عَجَب رَنْجور اگر فانی بُوَد | |
| ۱۳۰۱ | خوانْد بر شیر او ازین رو پَنْدها | گفت من پَسْ مانده‌ام زین بَندها |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!