مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۷۳ – مُژده بُردنِ خرگوش سویِ نَخْچیران که شیر در چاه فُتاد
| ۱۳۴۴ | چون که خرگوش از رَهایی شاد گشت | سویِ نَخْچیرانْ دَوان شُد تا به دشت | |
| ۱۳۴۵ | شیر را چون دید در چَهْ کُشته، زار | چَرخ می‌زد شادمانْ تا مَرغْزار | |
| ۱۳۴۶ | دست می‌زد، چون رَهید از دستِ مرگ | سَبز و رَقْصان در هوا، چون شاخ و بَرگ | |
| ۱۳۴۷ | شاخ و بَرگ از حَبْسِ خاکْ آزاد شُد | سَر بَرآوَرْد و حریفِ باد شُد | |
| ۱۳۴۸ | بَرگ‌ها چون شاخِ را بِشْکافْتَند | تا به بالایِ درختْ اِشْتافْتَند | |
| ۱۳۴۹ | با زبانِ شَطْأهُ شُکرِ خدا | می‌سَرایَد هر بَر و بَرگی جُدا | |
| ۱۳۵۰ | که بِپَروَرْد اصلِ ما را ذوالْعَطا | تا درختْ اِسْتَغْلَظ آمد وَاسْتَوی | |
| ۱۳۵۱ | جان‌هایِ بَسته اَنْدَر آب و گِل | چون رَهَند از آب و گِل‌ها شادْ دل | |
| ۱۳۵۲ | در هَوایِ عشقِ حَقْ رَقْصان شوند | هَمچُو قُرصِ بَدْر، بی‌نُقْصان شوند | |
| ۱۳۵۳ | جِسمَشان در رَقْص و جان‌ها خود مَپُرس | وان کِه گِردِ جان از آن‌ها خود مَپُرس | |
| ۱۳۵۴ | شیر را خرگوش در زندان نِشانْد | نَنگْ شیری کو زِ خرگوشی بِمانْد | |
| ۱۳۵۵ | درچُنان نَنگیّ و آن گَهْ این عَجَب | فَخْرِ دین خواهد که گویَندَش لَقَب | |
| ۱۳۵۶ | ای تو شیری در تَکِ این چاهْ فَرد | نَفْسْ چون خرگوشْ خونَت‌ریخت و خَورْد | |
| ۱۳۵۷ | نَفْسِ خرگوشَت به صَحرا در چَرا | تو به قَعْرِ این چَهِ چون و چرا | |
| ۱۳۵۸ | سویِ نَخْچیران دَوید آن شیرگیر | کَابْشِروا یا قَوْمِ اِذْ جاءَ الْبَشیر | |
| ۱۳۵۹ | مُژده مُژده ای گروهِ عَیْش‌ساز | کان سگِ دوزخْ به دوزخ رفت باز | |
| ۱۳۶۰ | مُژده مُژده کان عَدوِّ جان‌ها | کَنْد قَهرِ خالِقَش دَندان‌ها | |
| ۱۳۶۱ | آن کِه از پَنجه بَسی سَرها بِکوفت | هَمچو خَس جاروبِ مرگش هم بِروفت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!