مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۷۸ – یافتَنِ رَسولِ روم امیرُالمؤمنین عُمَر را رَضِیَ‌اللّهُ عَنْهُ خُفته به زیرِ درخت
| ۱۴۲۱ | آمد او آن‌جا و از دور ایستاد | مَر عُمَر را دید و در لَرزْ اوفْتاد | |
| ۱۴۲۲ | هَیبَتی زان خُفته آمد بر رَسول | حالتی خوش کرد بر جانَش نُزول | |
| ۱۴۲۳ | مِهْر و هَیبَت هست ضِدِّ هَمدِگَر | این دو ضِد را دید جمع اَنْدَر جِگَر | |
| ۱۴۲۴ | گفت با خود من شَهان را دیده‌ام | پیشِ سُلطانانْ مِهْ و بُگْزیده‌ام | |
| ۱۴۲۵ | از شَهانَم هَیبَت و ترسی نبود | هَیبَتِ این مَردْ هوشم را رُبود | |
| ۱۴۲۶ | رَفته‌ام در بیشۀ شیر و پَلَنگ | رویِ من زیشان نگردانید رَنگ | |
| ۱۴۲۷ | بَس شُدَسْتم در مَصاف و کارزار | هَمچو شیر آن دَمْ که باشد کارْ زار | |
| ۱۴۲۸ | بَسْ که خوردم، بَسْ زدم زَخْمِ گِران | دلْ قَوی‌تَر بوده‌ام از دیگران | |
| ۱۴۲۹ | بی‌سِلاح این مَردْ خُفته بر زمین | من به هفت اَنْدام لَرزان، چیست این؟ | |
| ۱۴۳۰ | هَیبَتِ حَقّ است این، از خَلْق نیست | هَیبَتِ این مَردِ صاحِبْ دَلْق نیست | |
| ۱۴۳۱ | هرکِه ترسید از حَق او تَقْوی گُزید | تَرسَد از وِیْ جِنّ و اِنْس و هرکِه دید | |
| ۱۴۳۲ | اَنْدَرین فِکْرَت به حُرمَت دست بَست | بَعدِ یک ساعت عُمر از خواب جَست | |
| ۱۴۳۳ | کرد خِدمَت مَر عُمر را و سلام | گفت پیغامبر سَلام، آن گَهْ کَلام | |
| ۱۴۳۴ | پس عَلَیکَش گفت و او را پیش خوانْد | ایمِنَش کرد و به پیشِ خود نِشانْد | |
| ۱۴۳۵ | لاتَخافوا هست نُزْلِ خایِفان | هست دَرخور از برایِ خایِفْ آن | |
| ۱۴۳۶ | هرکِه تَرسَد، مَر وِرا ایمِن کُنند | مَر دلِ تَرسَنده را ساکِن کُنند | |
| ۱۴۳۷ | آن کِه خَوْفَش نیست چون گویی مَتَرس؟ | دَرس چِه‌دْهی؟ نیست او مُحتاجِ درس | |
| ۱۴۳۸ | آن دل از جا رفته را دِلْشاد کرد | خاطِرِ ویرانْش را آباد کرد | |
| ۱۴۳۹ | بَعد ازان گُفتَش سُخَن‌هایِ دقیق | وَزْ صِفاتِ پاکِ حَقْ نِعْمَ الرَّفیق | |
| ۱۴۴۰ | وَزْ نَوازش‌هایِ حَقْ اَبْدال را | تا بِدانَد او مَقام و حال را | |
| ۱۴۴۱ | حالْ چون جِلْوه‌ست زان زیبا عَروس | وین مَقامْ آن خَلْوَت آمد با عَروس | |
| ۱۴۴۲ | جِلْوه بینَد شاه و غیرِ شاه نیز | وَقتِ خَلْوَت نیست جُز شاهِ عزیز | |
| ۱۴۴۳ | جِلْوه کرده خاص و عامان را عَروس | خَلْوَت اَنْدَر شاه باشد با عَروس | |
| ۱۴۴۴ | هست بسیارْ اَهْلِ حال از صوفیان | نادر است اَهْلِ مَقامْ اَنْدَر میان | |
| ۱۴۴۵ | از مَنازل‌هایِ جانَش یاد داد | وَزْ سَفَرهایِ رَوانَش یاد داد | |
| ۱۴۴۶ | وَزْ زمانی کَزْ زمانْ خالی بُده‌ست | وَزْ مَقامِ قُدْس کِه اِجْلالی بُده‌ست | |
| ۱۴۴۷ | وَزْ هوایی کَنْدَرو سیمرغِ روح | پیش ازین دیده‌ست پرواز و فُتوح | |
| ۱۴۴۸ | هر یکی پَروازش از آفاقْ بیش | وَزْ امید و نَهْمَتِ مُشتاقْ بیش | |
| ۱۴۴۹ | چون عُمَر اَغْیاررو را یار یافت | جانِ او را طالِبِ اسرار یافت | |
| ۱۴۵۰ | شیخْ کامِل بود و طالِبْ مُشْتَهی | مَردْ چابُک بود و مَرکَبْ دَرگَهی | |
| ۱۴۵۱ | دید آن مُرشِد که او اِرْشاد داشت | تُخْمِ پاک اَنْدَر زمینِ پاک کاشت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!