مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۷۹ – سوآل کردنِ رَسولِ روم از امیرُالْمؤمنین عُمَر رَضِیَ‌اللّهُ عَنْهُ
| ۱۴۵۲ | مَرد گُفتش کِی اَمیرُالْمؤمنین | جانْ زِ بالا چون دَرآمَد در زمین؟ | |
| ۱۴۵۳ | مُرغِ بی‌اندازه چون شُد در قَفَص؟ | گفت حَقْ بر جانْ فُسون خوانْد و قِصَص | |
| ۱۴۵۴ | بر عَدَم‌ها کان ندارد چَشم و گوش | چون فُسون خوانَد هَمی آید به جوش | |
| ۱۴۵۵ | از فُسونِ او عَدَم‌ها زودْ زود | خوش مُعَلَّق می‌زَنَد سویِ وجود | |
| ۱۴۵۶ | باز بر موجودْ اَفْسونی چو خوانْد | زو دو اَسْبه در عَدَم موجودْ رانْد | |
| ۱۴۵۷ | گفت در گوشِ گُل و خَندانْش کرد | گفت با سنگ و عَقیقِ کانْش کرد | |
| ۱۴۵۸ | گفت با جسمْ آیَتی تا جان شُد او | گفت با خورشید تا رَخشانْ شُد او | |
| ۱۴۵۹ | باز در گوشش دَمَد نکته‌یْ مَخوف | در رُخِ خورشید اُفتَد صد کُسوف | |
| ۱۴۶۰ | تا به گوشِ اَبر آن گویا چه خوانْد؟ | کو چو مَشک از دیدۀ خود اَشْک رانْد | |
| ۱۴۶۱ | تا به گوشِ خاکْ حَق چه خوانده است؟ | کو مُراقِب گشت و خامُش مانده است | |
| ۱۴۶۲ | در تَرَدُّد هرکِه او آشفته است | حَق به گوشِ او مُعَمّا گفته است | |
| ۱۴۶۳ | تا کُند مَحْبوسَش اَنْدَر دو گُمان | کان کُنم کو گفت یا خود ضِدِّ آن؟ | |
| ۱۴۶۴ | هم زِ حَقْ تَرجیح یابد یک طَرَف | زان دو یک را بَرگُزینَد زان کَنَف | |
| ۱۴۶۵ | گَر نخواهی در تَرَدُّد هوشِ جان | کَم فَشار این پَنبه اَنْدَر گوشِ جان | |
| ۱۴۶۶ | تا کُنی فَهْم آن مُعمّاهاش را | تا کُنی اِدْراکْ رَمْز و فاش را | |
| ۱۴۶۷ | پس مَحلِّ وَحیْ گردد گوشِ جان | وَحی چِه بْوَد؟ گفتنی از حِسْ نَهان | |
| ۱۴۶۸ | گوشِ جان و چَشمِ جانْ جُز این حِس است | گوشِ عقل و گوشِ ظَنْ زین مُفْلِس است | |
| ۱۴۶۹ | لَفْظِ جَبْرَم عشق را بی‌صَبر کرد | وان کِه عاشق نیست، حَبْسِ جَبر کرد | |
| ۱۴۷۰ | این مَعیَّت با حَق است و جَبْر نیست | این تَجلّیِّ مَهْ است، این ابر نیست | |
| ۱۴۷۱ | وَرْ بُوَد این جَبْر، جَبْرِ عامه نیست | جَبْرِ آن امّارۀ خودکامه نیست | |
| ۱۴۷۲ | جَبْر را ایشان شِناسَند ای پسر | که خدا بُگْشادَشانْ در دلْ بَصَر | |
| ۱۴۷۳ | غَیبِ و آینده بر ایشان گشت فاش | ذِکْرِ ماضی پیشِ ایشانْ گشت لاش | |
| ۱۴۷۴ | اختیار و جَبْرِ ایشان دیگر است | قَطره‌ها اَنْدَر صَدَف‌ها گوهر است | |
| ۱۴۷۵ | هست بیرون قَطره‌یی خُرد و بزرگ | در صَدَف آن دُرِّ خُرد است و سُتُرگ | |
| ۱۴۷۶ | طَبْعِ نافِ آهو است آن قوم را | از بُرونْ خون و دَرونْشانْ مُشک ها | |
| ۱۴۷۷ | تو مگو کین مایه بیرونْ خون بُوَد | چون رَوَد در نافْ مُشکی چون شود؟ | |
| ۱۴۷۸ | تو مگو کین مِسْ بُرون بُد مُحْتَقَر | در دلِ اِکْسیر چون گیرد گُهَر؟ | |
| ۱۴۷۹ | اختیار و جَبْرْ در تو بُد خیال | چون دَریشان رفت، شُد نورِ جَلال | |
| ۱۴۸۰ | نان چو در سُفره‌ست، باشد آن جَماد | در تَنِ مَردم شود او روحِ شاد | |
| ۱۴۸۱ | در دلِ سُفْره نگردد مُسْتَحیل | مُسْتَحیلَش جان کُند از سَلْسَبیل | |
| ۱۴۸۲ | قُوَّتِ جان است اینْ ای راستْ‌خوان | تا چه باشد قُوَّتِ آن جانِ جان | |
| ۱۴۸۳ | گوشت پاره‌یْ آدمیْ با زورِ جان | می‌شِکافَد کوه را با بَحْر و کان | |
| ۱۴۸۴ | زورِ جانِ کوه کَنْ شَقِّ حَجَر | زورِ جانِ جانْ در اِنْشَقَّ الْقَمَر | |
| ۱۴۸۵ | گَر گُشایَد دلْ سَرِ انْبانِ راز | جان به سویِ عَرشْ سازد تُرک‌تاز |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!