مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۸۶ – دیدنِ خواجه طوطیانِ هِنْدوستان را در دشت و پیغامْ رَسانیدن از آن طوطی
| ۱۵۹۶ | چون که تا اَقْصایِ هِنْدُستان رَسید | در بیابانْ طوطی‌یی چندی بِدید | |
| ۱۵۹۷ | مَرکَب اِسْتانید، پَس آواز داد | آن سَلام و آن امانَتْ باز داد | |
| ۱۵۹۸ | طوطی‌یی زان طوطیانْ لَرزید بَس | اوفْتاد و مُرد و بُگْسَستَش نَفَس | |
| ۱۵۹۹ | شُد پَشیمان خواجه از گفتِ خَبَر | گفت رفتم در هَلاکِ جانور | |
| ۱۶۰۰ | این مگر خویش است با آن طوطیَک؟ | این مگر دو جسم بود و روحْ یک؟ | |
| ۱۶۰۱ | این چرا کردم؟ چرا دادم پیام؟ | سوختم بیچاره را زین گفتِ خام | |
| ۱۶۰۲ | این زبانْ چون سنگ و هم آهن‌وَش است | وانچه بِجْهَد از زبانْ چون آتش است | |
| ۱۶۰۳ | سنگ و آهن را مَزَن بر هم گِزاف | گَهْ زِ رویِ نَقْل و گَهْ از رویِ لاف | |
| ۱۶۰۴ | زان که تاریک است و هر سو پَنبه‌زار | در میانِ پَنبه چون باشد شَرار؟ | |
| ۱۶۰۵ | ظالِمْ آن قومی که چَشمانْ دوختند | زان سُخَن‌ها عالَمی را سوختند | |
| ۱۶۰۶ | عالَمی را یک سُخَن ویران کُند | روبَهانِ مُرده را شیران کُند | |
| ۱۶۰۷ | جان‌ها در اصلِ خود عیسی دَم‌اَند | یک زمان زَخْم‌اَند و گاهی مَرهَم‌اَند | |
| ۱۶۰۸ | گَر حِجاب از جان‌ها بَرخاستی | گفتِ هر جانی مَسیح آساسْتی | |
| ۱۶۰۹ | گَر سُخَن خواهی که گویی چون شِکَر | صَبر کُن از حِرص و این حَلْوا مَخَور | |
| ۱۶۱۰ | صَبر باشد مُشْتَهایِ زیرکان | هست حَلْوا آرزویِ کودکان | |
| ۱۶۱۱ | هرکِه صَبر آوَرْد، گردون بَر رَوَد | هرکِه حَلْوا خورْد، واپَس‌تَر رَوَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!