مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۸۸ – تَعْظیمِ ساحِران مَر موسی را عَلَیْهِالسَّلام که چه میفرمایی؟ اَوَّل تو اندازی عَصا؟
۱۶۲۴ | ساحِران در عَهْدِ فرعونِ لَعین | چون مِری کردند با موسی به کین | |
۱۶۲۵ | لیک موسی را مُقدَّم داشتند | ساحِرانْ او را مُکَرَّم داشتند | |
۱۶۲۶ | زان که گُفتَندَش که فرمانْ آنِ توست | گَر هَمی خواهی، عَصا تو فْکَن نَخُست | |
۱۶۲۷ | گفت نی، اَوّل شما ای ساحِران | اَفْکَنید ان مَکْرها را در میان | |
۱۶۲۸ | این قَدَر تَعْظیمْ دینْشان را خرید | کَزْ مِری آن دست و پاهاشان بُرید | |
۱۶۲۹ | ساحِران چون حَقِّ او بِشْناختند | دست و پا در جُرمِ آن دَرباختند | |
۱۶۳۰ | لُقمه و نکتهست کامِل را حَلال | تو نهیی کامل، مَخور، میباش لال | |
۱۶۳۱ | چون تو گوشی، او زبان، نی جِنْسِ تو | گوشها را حَق بِفَرمود اَنْصِتوا | |
۱۶۳۲ | کودکْ اَوَّل چون بِزایَد شیرْنوش | مُدّتی خامُش بُوَد او جُمله گوش | |
۱۶۳۳ | مُدّتی میبایَدَش لَبْ دوختن | از سُخَن، تا او سُخَن آموختن | |
۱۶۳۴ | وَرْ نباشد گوش و تیتی میکُند | خویشتن را گُنگِ گیتی میکُند | |
۱۶۳۵ | کَرِّ اصلی کِشْ نَبُد زآغازْ گوش | لال باشد، کِی کُند در نُطْقْ جوش؟ | |
۱۶۳۶ | زان که اَوَّلْ سَمْعْ باید نُطْق را | سویِ مَنْطِق از رَهِ سَمْعْ اَنْدَر آ | |
۱۶۳۷ | اُدْخُلُو الْاَبْیاتَ مِنْ اَبْوابِها | وَاطْلُبُوا الْاَغْراضَ فی اَسْبابِها | |
۱۶۳۸ | نُطْق کان موقوفِ راهِ سَمْع نیست | جُز که نُطْقِ خالِقِ بیطَمْع نیست | |
۱۶۳۹ | مُبْدِع است او، تابِعِ اُستاد نی | مُسْنِدِ جُمله، وِرا اِسْناد نی | |
۱۶۴۰ | باقیانْ هم در حِرَفْ هم در مَقال | تابِعِ اُستاد و مُحتاجِ مِثال | |
۱۶۴۱ | زین سُخَن گَر نیستی بیگانهیی | دَلْق و اشکی گیر در ویرانهیی | |
۱۶۴۲ | زان که آدم زان عِتاب از اشکْ رَست | اشکِ تَر باشد دَمِ توبهپَرَست | |
۱۶۴۳ | بَهرِ گریه آمد آدم بر زمین | تا بُوَد گریان و نالان و حَزین | |
۱۶۴۴ | آدم از فردوس و از بالایِ هفت | پایْ ماچان از برایِ عُذْر رفت | |
۱۶۴۵ | گَر زِ پُشتِ آدمی، وَزْ صُلْبِ او | در طَلَب میباش هم در طُلْبِ او | |
۱۶۴۶ | زآتشِ دلْ وآبِ دیده نُقْل ساز | بوستان از ابر و خورشید است باز | |
۱۶۴۷ | تو چه دانی قَدْرِ آبِ دیدگان؟ | عاشقِ نانی تو چون نادیدگان | |
۱۶۴۸ | گَر تو این اَنْبان زِ نانْ خالی کُنی | پُر زِ گوهرهایِ اِجْلالی کُنی | |
۱۶۴۹ | طِفْلِ جان از شیرِ شَیْطان باز کُن | بَعد از آنَش با مَلَک اَنْباز کُن | |
۱۶۵۰ | تا تو تاریک و مَلول و تیرهیی | دان که با دیوِ لَعینْ هَمشیرهیی | |
۱۶۵۱ | لُقمهیی کو نور اَفْزود و کَمال | آن بُوَد آوَرْده از کَسْبِ حَلال | |
۱۶۵۲ | روغنی کایَد چراغِ ما کُشَد | آبْ خوانَش، چون چراغی را کُشَد | |
۱۶۵۳ | عِلْم و حِکْمَت زایَد از لُقمهیْ حَلال | عشق و رِقَّت آید از لُقمهیْ حَلال | |
۱۶۵۴ | چون زِ لُقمه تو حَسَد بینیّ و دام | جَهْل و غَفلَت زایَد، آن را دان حَرام | |
۱۶۵۵ | هیچ گندم کاری و جو بَر دَهَد؟ | دیدهیی اسبی که کُرّهیْ خَر دَهَد؟ | |
۱۶۵۶ | لُقمه تُخْم است و بَرَش اندیشهها | لُقمه بَحْر و گوهرش اندیشهها | |
۱۶۵۷ | زایَد از لُقمهیْ حَلال اَنْدَر دَهان | مَیْلِ خِدمَت، عَزْمِ رَفتن آن جهان |
🌞
تا تو تاریک و مَلول و تیرهیی
دان که با دیوِ لَعینْ هَمشیرهیی
#مثنوی_مولانا
دفتر اول، بخش ۸۸، بیت ۱۶۵۰
😈👹👿
تا زمانیکه دلمرده و افسردهای و دلت تاریک و پر از آلودگیها و زشتیهاست، بدان که شیطان، درونت رخنه کرده و تو با او همراه و همنشین شدهای.
#دل
#دیو