مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۹۵ – مَضَرَّتِ تعظیمِ خَلْق و اَنگشت‌نِمایْ شدن
| ۱۸۵۸ | تَنْ قَفَص‌شَکل است، تَن شد خارِ جان | در فَریبِ داخِلان و خارجان | |
| ۱۸۵۹ | اینْش گوید من شَوَم هم‌رازِ تو | وانْش گوید نی، مَنَم اَنبازِ تو | |
| ۱۸۶۰ | اینْش گوید نیست چون تو در وجود | در جَمال و فَضل و در اِحسان و جود | |
| ۱۸۶۱ | آنْش گوید هر دو عالَم آنِ توست | جُمله جان‌هامانْ طُفَیلِ جانِ توست | |
| ۱۸۶۲ | او چو بینَد خَلْق را سَرمَستِ خویش | از تَکبُّر می‌رَوَد از دستِ خویش | |
| ۱۸۶۳ | او نَدانَد که هزاران را چو او | دیو اَفْکَنده‌ست اَنْدر آبِ جو | |
| ۱۸۶۴ | لُطْف و سالوسِ جهانْ خَوش‌لُقمه‌‌ای‌ست | کَمتَرَش خور، کان پُرآتش لُقمه‌ای‌ست | |
| ۱۸۶۵ | آتَشَش پنهان و ذوقَش آشکار | دودِ او ظاهر شود پایانِ کار | |
| ۱۸۶۶ | تو مگو آن مَدح را من کِی خَورَم؟ | از طَمَع می‌گوید او، پِیْ می‌بَرَم | |
| ۱۸۶۷ | مادِحَت گَر هَجْو گوید بَرمَلا | روزها سوزد دِلَت زان سوزها | |
| ۱۸۶۸ | گرچه دانی کو زِ حِرمانْ گفت آن | کان طَمَع که داشت، از تو شد زیان | |
| ۱۸۶۹ | آن اَثَر می‌مانَدَت در اَنْدَرون | در مَدیحْ این حالَتَت هست آزمون | |
| ۱۸۷۰ | آن اَثَر هم روزها باقی بُوَد | مایۀ کِبر و خِداعِ جان شود | |
| ۱۸۷۱ | لیک نَنْمایَد چو شیرین است مَدح | بَد نِمایَد زانکه تَلخ افتاد قَدْح | |
| ۱۸۷۲ | همچو مَطْبوخ است و حَبْ کان را خَوری | تا به دیری شورش و رنج‌اَنْدَری | |
| ۱۸۷۳ | وَرْ خوری حَلْوا، بُوَد ذوقش دَمی | این اثر چون آن نمی‌پایَد هَمی | |
| ۱۸۷۴ | چون نمی‌پایَد؟ هَمی‌پایَد نَهان | هر ضِدی را تو به ضِدِّ او بِدان | |
| ۱۸۷۵ | چون شِکَر پایَد نَهان تأثیرِ او | بَعدِ حینی دُمَّل آرَد نیشْ‌جو | |
| ۱۸۷۶ | نَفْس از بَس مَدح‌ها فرعون شد | کُن ذَلیلَ النَّفْسِ هَوْنًا لا تَسُد | |
| ۱۸۷۷ | تا توانی بَنده شو، سلطان مَباش | زَخم‌کَشْ چون گویْ شو، چوگان مَباش | |
| ۱۸۷۸ | وَرْنه چون لُطفَت نَمانَد وین جَمال | از تو آید آن حَریفان را مَلال | |
| ۱۸۷۹ | آن جَماعت کِتْ هَمی‌دادند ریو | چون بِبینَنْدَت، بِگویَندت که دیو | |
| ۱۸۸۰ | جُمله گویَندَت چو بینَندَت به در | مُرده‌ای از گورِ خود بَرکرد سَر | |
| ۱۸۸۱ | هَمچو اَمْرَدْ که خدا نامَش کُنند | تا بِدین سالوسْ در دامَش کُنند | |
| ۱۸۸۲ | چونکه در بَدنامی آمد ریشِ او | دیو را نَنگ آید از تَفْتیشِ او | |
| ۱۸۸۳ | دیوْ سویِ آدمی شد بَهرِ شَر | سویِ تو نایَد، که از دیوی بَتَر | |
| ۱۸۸۴ | تا تو بودی آدمی، دیو از پِی‌اَت | می‌دَوید و می‌چَشانید او می‌اَت | |
| ۱۸۸۵ | چون شدی در خویِ دیوی اُستوار | می‌گُریزد از تو دیوِ نابِکار | |
| ۱۸۸۶ | آنکه اَنْدر دامَنَت آویخت او | چون چُنین گشتی، زِ تو بُگْریخت او |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!