مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۰۶ – تَزْییفِ سُخَنِ هامانْ عَلَیْهِ اللَّعْنة
| ۲۷۳۶ | دوست از دشمن هَمی‌نَشْناخت او | نَرْد را کورانه کَژْ می‌باخت او | |
| ۲۷۳۷ | دشمنِ تو جُز تو نَبْوَد ای لَعین | بی‌گُناهان را مگو دشمن به کین | |
| ۲۷۳۸ | پیشِ تو این حالَتِ بَد دولت است | که دَوادو اَوَّل و آخِر لَت است | |
| ۲۷۳۹ | گَر ازین دولت نَتازی خَزْ خَزان | این بَهارت را هَمی آید خَزان | |
| ۲۷۴۰ | مَشرق و مغرب چو تو بَسْ دیده‌اند | که سَرِ ایشان زِ تَن بُبْریده‌اند | |
| ۲۷۴۱ | مَشرق و مغرب که نَبْوَد بَر قَرار | چون کنند آخِر کسی را پایدار؟ | |
| ۲۷۴۲ | تو بِدان فَخْر آوَرْی کَزْ ترس و بَند | چاپلوسَت گشت مَردم روزِ چند | |
| ۲۷۴۳ | هر کِه را مَردم سُجودی می‌کُنَند | زَهْر اَنْدَر جانِ او می‌آکَنَند | |
| ۲۷۴۴ | چون که بَر گردد ازو آن ساجِدَش | دانَد او کآن زَهْر بود و موبِدَش | |
| ۲۷۴۵ | ای خُنُک آن را که ذَلَّت نَفْسُهُ | وایِ آنْک از سَرکَشی شُد چون کُه او | |
| ۲۷۴۶ | این تَکَبُّر زَهْرِ قاتل دان که هست | از مِیِ پُر زَهْر شُد آن گیجْ مَست | |
| ۲۷۴۷ | چون میِ پُر زَهْر نوشَد مُدْبِری | از طَرَب یک دَم بِجُنبانَد سَری | |
| ۲۷۴۸ | بَعدِ یک‌دَمْ زَهْر بر جانَش فُتَد | زَهْر در جانَش کُند داد و سِتَد | |
| ۲۷۴۹ | گَر نداری زَهْری‌اَش را اِعْتقاد | کوچه زَهْر آمد؟ نِگَر در قَوْمِ عاد | |
| ۲۷۵۰ | چون که شاهی دَست یابَد بر شَهی | بُکْشَدَش یا باز دارد در چَهی | |
| ۲۷۵۱ | وَرْ بِیابَد خسته‌یی افتاده را | مَرْهَمَش سازد شَهْ و بِدْهَد عَطا | |
| ۲۷۵۲ | گَرْ نه زَهْراست آن تَکَبُّر پَس چرا | کُشت شَهْ را بی‌گُناه و بی‌خَطا؟ | |
| ۲۷۵۳ | وین دِگَر را بی زِ خِدمَت چون َنواخت؟ | زین دو جُنْبِش زَهْر را شاید شناخت | |
| ۲۷۵۴ | راهْ زَن هرگز گدایی را نَزَد | گُرگْ گُرگِ مُرده را هرگز گَزَد؟ | |
| ۲۷۵۵ | خِضْرْ کَشتی را برایِ آن شِکَست | تا تَوانَد کَشتی از فُجّار رَست | |
| ۲۷۵۶ | چون شِکَسته می‌رَهَد اِشْکَسته شو | اَمْن در فَقراست اَنْدَر فَقر رو | |
| ۲۷۵۷ | آن کُهی کو داشت از کانْ نَقْدِ چند | گشت پاره پاره از زَخْمِ کُلَند | |
| ۲۷۵۸ | تیغْ بَهرِ اوست کو را گَرد نیست | سایه کَافْکَنده‌ست بر وِیْ زَخْم نیست | |
| ۲۷۵۹ | مِهْتَری نَفْط است و آتش ای غَوی | ای برادر چون بر آذر می‌رَوی؟ | |
| ۲۷۶۰ | هر چه او هَموار باشد با زمین | تیرها را کِی هَدَف گردد؟ بِبین | |
| ۲۷۶۱ | سَر بَر آرَد از زمینْ آن گاه او | چون هَدَف‌ها زَخْم یابَد بی رَفو | |
| ۲۷۶۲ | نَردبانِ خَلْق این ما و مَنی‌ست | عاقِبَت زین نَردبانْ اُفتادنی‌ست | |
| ۲۷۶۳ | هر کِه بالاتَر رَوَد اَبْله تَراست | کُاسْتُخوانِ او بَتَر خواهد شِکَست | |
| ۲۷۶۴ | این فُروع است و اصولَش آن بُوَد | که تَرَفُّع شِرکَت یَزدان بُوَد | |
| ۲۷۶۵ | چون نَمُردیّ و نگشتی زنده زو | یاغی‌یی باشی به شِرکَت مُلْک‌جو | |
| ۲۷۶۶ | چون بِدو زنده شَوی آن خود وِیْ است | وَحْدتِ مَحْض است آن شِرکَت کِی است؟ | |
| ۲۷۶۷ | شَرحِ این در آیِنه‌یْ اَعْمال جو | که نیابی فَهْمِ آن از گفت و گو | |
| ۲۷۶۸ | گَر بگویم آنچه دارم در دَرون | بَسْ جِگَرها گردد اَنْدَر حالْ خون | |
| ۲۷۶۹ | بَسْ کُنم خود زیرکان را این بَسْ است | بانگِ دو کردم اگر دَر دِهْ کَس است | |
| ۲۷۷۰ | آن هامان بِدان گفتارِ بَد | این چُنین راهی بر آن فرعون زد | |
| ۲۷۷۱ | لُقمهٔ دولت رَسیده تا دَهان | او گِلویِ او بُریده ناگهان | |
| ۲۷۷۲ | خَرمَنِ فرعون را داد او به باد | هیچ شَهْ را این چُنین صاحِب مَباد |
خیلی خوب بود و باعث میشد که راحت تر خوانده بشه