مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۱۰ -جوابِ دَهْری که مُنْکِرِ اُلوهیَّت است و عالَم را قَدیم می گوید
| ۲۸۳۲ | دی یکی می‌گفت عالَم حادِث است | فانی است این چَرخ و حَقَّش وارث است | |
| ۲۸۳۳ | فلسفی‌یی گفت چون دانی حُدوث؟ | حادِثیِّ ابر چون داند غُیوث؟ | |
| ۲۸۳۴ | ذَرّه‌یی خود نیستی از اِنْقلاب | تو چه می‌دانی حُدوثِ آفتاب؟ | |
| ۲۸۳۵ | کِرمَکی کَنْدر حَدَث باشد دَفین | کِی بِدانَد آخِر و بَدْوِ زمین؟ | |
| ۲۸۳۶ | این به تَقلید از پدر بِشْنیده‌یی | از حَماقَت اَنْدَرین پیچیده‌یی | |
| ۲۸۳۷ | چیست بُرهانْ بر حُدوثِ این؟ بگو | وَرْنه خامُش کُن فُزون گویی مَجو | |
| ۲۸۳۸ | گفت دیدم اَنْدَرین بَحْثِ عَمیق | بَحث می‌کردند روزی دو فَریق | |
| ۲۸۳۹ | در جِدال و در خِصام و در سُتوه | گشت هِنْگامه بر آن دو کَس گُروه | |
| ۲۸۴۰ | من به سویِ جمع هِنْگامه شُدم | اِطِّلاع از حالِ ایشان بِسْتَدَم | |
| ۲۸۴۱ | آن یکی می‌گفت گردونْ فانی است | بی‌گُمانی این بنا را بانی است | |
| ۲۸۴۲ | وان دِگَر گفت این قَدیم و بی کِی است | نیستَش بانی وَ یا بانی وِیْ است | |
| ۲۸۴۳ | گفت مُنکر گشته‌یی خَلّاق را | روز و شب آرَنْده و رَزّاق را | |
| ۲۸۴۴ | گفت بی‌بُرهان نخواهم من شَنید | آنچه گولی آن به تَقْلیدی گُزید | |
| ۲۸۴۵ | هین بیاوَرْ حُجَّت و بُرهان که من | نَشْنَوم بی‌حُجَّت این را در زَمَن | |
| ۲۸۴۶ | گفت حُجَّت در دَرونِ جانَم است | در دَرونِ جانْ نَهانْ بُرهانَم است | |
| ۲۸۴۷ | تو نمی‌بینی هِلال از ضَعْفِ چَشم | من هَمی‌بینَم مَکُن بر من تو خشم | |
| ۲۸۴۸ | گفت و گو بسیار گشت و خَلْقْ گیج | در سَر و پایانِ این چَرخِ بَسیج | |
| ۲۸۴۹ | گفت یارا در درونم حُجَّتی است | بر حُدوثِ آسْمانَم آیَتی است | |
| ۲۸۵۰ | من یَقین دارم نِشانَش آن بُوَد | مَر یَقین دان را که در آتش رَوَد | |
| ۲۸۵۱ | در زبان می‌نایَد آن حُجَّت بِدان | هَمچو حالِ سِرِّ عشقِ عاشقان | |
| ۲۸۵۲ | نیست پیدا سِرِّ گفت و گویِ من | جُز که زَردیّ و نِزاری رویِ من | |
| ۲۸۵۳ | اشک و خون بر رُخْ رَوانه می‌دَوَد | حُجَّتِ حُسن و جَمالَش می‌شود | |
| ۲۸۵۴ | گفت من این‌ها نَدانَم حُجَّتی | که بُوَد در پیشِ عامه آیَتی | |
| ۲۸۵۵ | گفت چون قَلْبیّ و نَقْدی دَم زَنَند | که تو قَلْبی من نِکویَم اَرْجُمَند | |
| ۲۸۵۶ | هست آتشْ اِمْتِحانِ آخِرین | کَنْدر آتش دَرفُتَند این دو قَرین | |
| ۲۸۵۷ | عام و خاص از حالَشانْ عالِم شوند | از گُمان و شَکْ سویِ ایقان رَوَند | |
| ۲۸۵۸ | آب و آتش آمد ای جان اِمْتِحان | نَقْد و قَلْبی را که آن باشد نَهان | |
| ۲۸۵۹ | تا من و تو هر دو در آتش رَویم | حُجَّتِ باقیِّ حیرانان شویم | |
| ۲۸۶۰ | تا من و تو هر دو در بَحْر اوفْتیم | که من و تو این گُرُه را آیَتیم | |
| ۲۸۶۱ | هَمچُنان کردند و در آتش شُدند | هر دو خود را بر تَفِ آتش زَدند | |
| ۲۸۶۲ | آن خدا گوینده مَردِ مُدَّعی | رَست و سوزید اَنْدَر آتش آن دَعی | |
| ۲۸۶۳ | از مُوذِّن بِشْنو این اِعْلام را | کوریِ اَفْزونْ‌رَوانِ خام را | |
| ۲۸۶۴ | که نَسوزیده‌ست این نام از اَجَل | کِشْ مُسَمّی صَدْر بوده‌ست و اَجَل | |
| ۲۸۶۵ | صد هزاران زین رِهان اَنْدَر قِران | بَر دَریده پَرده‌هایِ مُنْکِران | |
| ۲۸۶۶ | چون گِرو بَستَند غالِب شُد صَواب | در دَوام و مُعْجزات و در جواب | |
| ۲۸۶۷ | فَهْم کردم کآن که دَم زد از سَبَق | وَزْ حُدوثِ چَرخْ پیروزاست و حَق | |
| ۲۸۶۸ | حُجَّتِ مُنْکِر هَماره زَردْرو | یک نشان بر صِدْقِ آن اِنْکار کو؟ | |
| ۲۸۶۹ | یک مَناره در ثَنایِ مُنْکِران | کو دَرین عالَم که تا باشد نشان؟ | |
| ۲۸۷۰ | مِنْبَری کو که بر آن جا مُخْبِری | یاد آرَد روزگارِ مُنْکِری؟ | |
| ۲۸۷۱ | رویِ دینار و دِرَم از نامَشان | تا قیامَت می‌دَهَد زین حَقْ نِشان | |
| ۲۸۷۲ | سِکّهٔ شاهان هَمی‌گردد دِگَر | سِکّهٔ اَحمَد بِبین تا مُسْتَقَر | |
| ۲۸۷۳ | بر رُخِ نُقْره وَ یا رویِ زَری | وا نِما بر سِکّه نام مُنْکِری | |
| ۲۸۷۴ | خود مگیر این مُعْجزِ چون آفتاب | صد زبان بین نامِ او اُمُُّّالْکِتاب | |
| ۲۸۷۵ | زَهْره نی کَس را که یک حرفی ازآن | یا بِدُزدَد یا فَزایَد در بَیان | |
| ۲۸۷۶ | یارِ غالِب شو که تا غالِب شَوی | یارِ مَغْلوبان مَشو هین ای غَوی | |
| ۲۸۷۷ | حُجَّتِ مُنْکِر همین آمد که من | غَیْرِ این ظاهِر نمی‌بینَم وَطَن | |
| ۲۸۷۸ | هیچ نَنْدیشَد که هر جا ظاهِری‌ست | آن زِ حِکْمَت‌های پنهانْ مُخْبِری‌ست | |
| ۲۸۷۹ | فایده‌یْ هر ظاهِری خود باطِن است | هَمچو نَفْع اَنْدَر دَواها کامِن است |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!