مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۱۱ – تَفسیر این آیَت که وَ ما خَلَقْنَا السَّمواتِ و الْاَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما اِلّا بِالْحَقِّ نَیافَریدَمَشان بَهرِ همین که شما می بینید بلکه بَهرِ مَعنی و حِکْمَتِ باقیه که شما نمیبینید آن را
۲۸۸۰ | هیچ نَقّاشی نِگارَد زَیْنِ نَقْش | بیامیدِ نَفْعْ بَهرِ عَیْنِ نَقْش؟ | |
۲۸۸۱ | بلکه بَهرِ میهمانان و کِهان | که به فُرجه وارَهَند از اَنْدُهان | |
۲۸۸۲ | شادیِ بَچْگان و یادِ دوستان | دوستانِ رفته را از نَقْشِ آن | |
۲۸۸۳ | هیچ کوزهگَر کُند کوزه شِتاب | بَهرِ عین کوزه نه بر بویِ آب؟ | |
۲۸۸۴ | هیچ کاسه گَر کُند کاسه تمام | بَهرِ عینِ کاسه نه بَهرِ طَعام؟ | |
۲۸۸۵ | هیچ خَطّاطی نِویسَد خط به فَن | بَهرِ عین خط نه بَهرِ خوانْدن؟ | |
۲۸۸۶ | نَقْشِ ظاهِر بَهرِ نَقْشِ غایِب است | وان برایِ غایِبِ دیگر بِبَست | |
۲۸۸۷ | تا سِوُم چارُم دَهَم بَر میشُمَر | این فَواید را به مِقْدارِ نَظَر | |
۲۸۸۸ | هَمچو بازیهایِ شطرَنج ای پسر | فایدهیْ هر لَعْب در تالی نِگَر | |
۲۸۸۹ | این نَهادَند بَهرِ آن لَعْبِ نَهان | وان برایِ آن و آن بَهرِ فُلان | |
۲۸۹۰ | همچُنین دیده جِهاتْ اَنْدَر جِهات | در پِیِ هم تا رَسی در بُرد و مات | |
۲۸۹۱ | اَوَّل از بَهرِ دُوُم باشد چُنان | که شُدن بر پایههایِ نَردبان | |
۲۸۹۲ | وان دُوُم بَهرِ سِوُم میدان تمام | تا رَسی تو پایه پایه تا به بام | |
۲۸۹۳ | شَهوتِ خوردن زِ بَهرِ آن مَنی | آن مَنی از بَهرِ نَسْل و روشنی | |
۲۸۹۴ | کُندْبینِش مینَبینَد غیرِ این | عقلِ او بیسَیْر چون نَبْتِ زمین | |
۲۸۹۵ | نَبْت را چه خوانده چه ناخوانده | هست پایِ او به گِلْ دَرمانده | |
۲۸۹۶ | گَر سَرَش جُنبَد به سیرِ باد رو | تو به سَر جُنْبانی اَش غِرِّه مَشو | |
۲۸۹۷ | آن سَرَش گوید سَمِعْنا ای صَبا | پایِ او گوید عَصَیْنا خَلِّنا | |
۲۸۹۸ | چون نَدانَد سَیْر میرانَد چو عام | بر تَوکُّل مینَهَد چون کورْ گام | |
۲۸۹۹ | بر تَوکُّل تا چه آید در نَبَرد | چون تَوکُّل کردنِ اَصْحابِ نَرد | |
۲۹۰۰ | وان نَظَرهایی که آن اَفْسرده نیست | جُز رَوَنده وْ جُز دَرَندهیْ پَرده نیست | |
۲۹۰۱ | آنچه در دَه سال خواهد آمدن | این زمان بینَد به چَشمِ خویشتن | |
۲۹۰۲ | همچُنین هر کَس به اندازهیْ نَظَر | غَیْب و مُسْتَقْبَل بِبینَد خیر وشَر | |
۲۹۰۳ | چون که سَدِّ پیش و سَدِّ پَس نَمانْد | شُد گُذاره چَشم و لَوْحِ غَیْب خوانْد | |
۲۹۰۴ | چون نَظَر پَس کرد تا بَدْوِ وجود | ماجَرا و آغازِ هستی رو نِمود | |
۲۹۰۵ | بَحثِ اَمْلاکِ زمین با کِبْریا | در خَلیفه کردنِ بابایِ ما | |
۲۹۰۶ | چون نَظَر در پیش اَفْکَند او بِدید | آنچه خواهد بود تا مَحْشَر پَدید | |
۲۹۰۷ | پَس زِ پَس میبینَد او تا اَصْلِ اَصْل | پیش میبینَد عِیانْ تا روزِ فَصْل | |
۲۹۰۸ | هر کسی اندازهٔ روشنْدلی | غَیْب را بینَد به قَدْرِ صَیْقلی | |
۲۹۰۹ | هر کِه صَیقل بیش کرد او بیش دید | بیش تَر آمد بَرو صورت پَدید | |
۲۹۱۰ | گَر تو گویی کان صَفا فَضْلِ خداست | نیز این توفیقِ صَیْقلْ زان عَطاست | |
۲۹۱۱ | قَدْرِ هِمَّت باشد آن جَهْد و دُعا | لَیْسَ لِلْاِنْسانِ اِلّا ما سَعی | |
۲۹۱۲ | واهِبِ هِمَّت خداوند است و بَسْ | هِمَّتِ شاهی ندارد هیچ خَسْ | |
۲۹۱۳ | نیست تَخْصیصِ خدا کَس را به کار | مانِعِ طَوْع و مُراد و اِخْتیار | |
۲۹۱۴ | لیکْ چون رَنْجی دَهَد بَدبَخت را | او گُریزانَد به کُفْرانْ رَخْت را | |
۲۹۱۵ | نیکْ بَختی را چو حَق رَنْجی دَهَد | رَخْت را نزدیکتَر وا مینَهَد | |
۲۹۱۶ | بَد دِلان از بیمِ جانْ در کارْزار | کرده اَسْبابِ هَزیمَت اِخْتیار | |
۲۹۱۷ | پُردِلان در جنگ هم از بیمِ جان | حَمله کرده سویِ صَفِّ دشمنان | |
۲۹۱۸ | رُستَمان را تَرس و غَم وا پیش بُرد | هم زِ تَرسْ آن بَد دلِ اَنْدَر خویش مُرد | |
۲۹۱۹ | چون مِحَک آمد بَلا و بیمِ جان | زان پَدید آید شُجاع از هر جَبان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!