مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۱۲ – وَحْی کردنِ حَق به موسی عَلَیْهِ السَّلام که ای موسی من که خالِقَم تَعالی تورا دوست می‌دارم

۲۹۲۰	گفت موسی را به وَحْیِ دلْ خدا	کِی گُزیده دوست می‌دارم تورا
۲۹۲۱	گفت چه خِصْلَت بُوَد ای ذوالْکَرَم	موجِبِ آن تا من آن اَفْزون کُنم؟
۲۹۲۲	گفت چون طِفْلی به پیشِ والِده	وَقتِ قَهْرش دَست هم در وِیْ زَده
۲۹۲۳	خود نَدانَد که جُز او دَیّار هست	هم ازو مَخْمور هم از اوست مَست
۲۹۲۴	مادرش گَر سیلی‌یی بر وِیْ زَنَد	هم به مادر آید و بر وِیْ تَنَد
۲۹۲۵	از کسی یاری نخواهد غیرِ او	اوست جُمله شَرِّ او و خَیرِ او
۲۹۲۶	خاطِرِ تو هم زِ ما در خَیر و شَر	اِلْتِفاتَش نیست جاهایِ دگر
۲۹۲۷	غیرِ من پیشَت چو سنگ است و کُلوخ	گَر صَبیّ و گَر جوان و گَر شُیوخ
۲۹۲۸	هم‌چُنانْک اِیّاک نَعْبُد در حَنین	در بَلا از غیرِ تو لانَسْتَعین
۲۹۲۹	هست این اِیّاک نَعْبُد حَصْر را	در لُغَت وان از پِیِ نَفیِ ریا
۲۹۳۰	هست اِیاکَ نَسْتَعین هم بَهرِ حَصْر	حَصْر کرده اِسْتِعانَت را و قَصْر
۲۹۳۱	که عِبادَت مَر تورا آریم و بَسْ	طَمْعِ یاری هم زِ تو داریم و بَسْ