مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۱۳ – خشم کردنِ پادشاه بر نَدیم و شَفاعَت کردنِ شَفیع آن مَغْضوبٌ عَلَیْه را و از پادشاه در خواستن و پادشاه شَفاعَتِ او قَبول کردن و رَنْجیدن نَدیم از شَفیع که چرا شَفاعَت کردی؟
۲۹۳۲ | پادشاهی بر نَدیمی خشم کرد | خواست تا از وِیْ بَرآرَد دود و گَرد | |
۲۹۳۳ | کرد شَهْ شمشیر بیرون از غِلاف | تا زَنَد بر وِیْ جَزایِ آن خِلاف | |
۲۹۳۴ | هیچ کَس را زَهْره نه تا دَم زَنَد | یا شَفیعی بر شَفاعَت بر تَنَد | |
۲۹۳۵ | جُز عِمادُالْمُلْک نامی در خَواص | در شَفاعَت مُصْطَفیوارانه خاص | |
۲۹۳۶ | بَر جَهید و زود در سَجْده فُتاد | در زمان شَهْ تیغِ قَهْر از کَفْ نَهاد | |
۲۹۳۷ | گفت اگر دیواست من بَخشیدَمَش | وَرْ بِلیسی کرد من پوشیدَمَش | |
۲۹۳۸ | چون که آمد پایِ تو اَنْدَر میان | راضیاَم گَر کرد مُجْرِم صد زیان | |
۲۹۳۹ | صد هزاران خشم را توانم شِکَست | که تو را آن فَضْل و آن مِقْدار هست | |
۲۹۴۰ | لابِهات را هیچ نَتْوانَم شِکَست | زان که لابِهیْ تو یَقینْ لابهیْ من است | |
۲۹۴۱ | گَر زمین و آسْمان بَرهَم زَدی | زِ انْتِقامْ این مَرد بیرون نامَدی | |
۲۹۴۲ | وَرْ شُدی ذَرّه به ذَرّه لابِهگَر | او نَبُردی این زمان از تیغْ سَر | |
۲۹۴۳ | بر تو مینَنْهیم مِنَّت ای کَریم | لیک شَرحِ عِزَّتِ توست ای نَدیم | |
۲۹۴۴ | این نکردی تو که من کردم یَقین | ای صِفاتَت در صِفات ما دَفین | |
۲۹۴۵ | تو دَرین مُسْتَعْمِلی نی عامِلی | زان که مَحْمولِ مَنی نی حامِلی | |
۲۹۴۶ | ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ گشتهیی | خویشتن در موجْ چون کَفْ هِشْتهیی | |
۲۹۴۷ | لا شُدی پَهْلویِ اِلّآ خانهگیر | این عَجَب که هم اسیری هم امیر | |
۲۹۴۸ | آنچه دادی تو ندای شاه داد | اوست بَسْ اَللهُ اَعْلَمْ بِالرَّشاد | |
۲۹۴۹ | وان نَدیمِ رَسته از زَخْم و بَلا | زین شَفیع آزُرْد و بَرگَشت از وَلا | |
۲۹۵۰ | دوستی بُبْرید زان مُخْلِص تمام | رو به حایِط کرد تا نآرَد سَلام | |
۲۹۵۱ | زین شَفیعِ خویشتن بیگانه شُد | زین تَعجُّب خَلْق در اَفْسانه شُد | |
۲۹۵۲ | که نه مَجْنون است؟ یاری چون بُرید؟ | از کسی که جانِ او را وا خَرید؟ | |
۲۹۵۳ | وا خَریدَش آن دَم از گَردن زدن | خاکِ نَعْلِ پاش بایَسْتی شُدن | |
۲۹۵۴ | بازگونه رَفت و بیزاری گرفت | با چُنین دِلْدار کینداری گرفت | |
۲۹۵۵ | پَس مَلامَت کرد او را مُصْلِحی | کین جَفا چون میکُنی با ناصِحی؟ | |
۲۹۵۶ | جانِ تو بِخْرید آن دِلْدارِ خاص | آن دَم از گَردن زدن کَردَت خَلاص | |
۲۹۵۷ | گَر بَدی کردی نَبایَسْتی رَمید | خاصه نیکی کرد آن یارِ حَمید | |
۲۹۵۸ | گفت بَهرِ شاهْ مَبْذول است جان | او چرا آید شَفیعْ اَنْدَر میان؟ | |
۲۹۵۹ | لی مَعََاللهْ وَقت بود آن دَم مرا | لا یَسْعْ فیهِ نَبیٌ مُجْتَبی | |
۲۹۶۰ | من نخواهم رَحْمَتی جُز زَخْمِ شاه | من نخواهم غیرِ آن شَهْ را پَناه | |
۲۹۶۱ | غیرِ شَهْ را بَهرِ آن لا کردهام | که به سویِ شَهْ تَوَلّا کردهام | |
۲۹۶۲ | گَر بِبُرَّد او به قَهْرِ خود سَرَم | شاه بَخشَد شَصْت جانِ دیگرم | |
۲۹۶۳ | کارِ من سَربازی و بیخویشی است | کارِ شاهَنْشاهِ منْ سَربَخشی است | |
۲۹۶۴ | فَخْرِ آن سَر که کَفِ شاهَش بُرَد | نَنْگِ آن سَر کو به غیری سَر بَرَد | |
۲۹۶۵ | شب که شاه از قَهْر در قیرش کَشید | نَنْگ دارد از هزاران روزِ عید | |
۲۹۶۶ | خود طَوافِ آن کِه او شَهْبین بُوَد | فَوْقِ قَهْر و لُطف و کُفر و دین بُوَد | |
۲۹۶۷ | زان نَیامَد یک عبارت در جهان | که نَهان است و نَهان است و نَهان | |
۲۹۶۸ | زان که این اَسْما و اَلْفاظِ حَمید | از گِلابهیْ آدمی آمد پَدید | |
۲۹۶۹ | عَلَّمَ الْاَسْما بُد آدم را اِمام | لیک نه اَنْدَر لباسِ عَیْن و لام | |
۲۹۷۰ | چون نَهاد از آب و گِل بر سَر کُلاه | گشت آن اَسْمایِ جانی روسیاه | |
۲۹۷۱ | که نِقابِ حَرف و دَم در خود کَشید | تا شود بر آب و گِل معنی پَدید | |
۲۹۷۲ | گَرچه از یک وجْهْ مَنْطِقْ کاشف است | لیک از دَه وَجهْ پَرده وْ مُکْنِف است |
تعقیب
[…] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!