مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۱۸ – حِکایت آن پادشاه زاده که پادشاهیِ حقیقی به وِیْ روی نِمود یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ اَخیهِ وَ اُمِّهِ وَ اَبیهِ نَقْدِ وَقتِ او شُد پادشاهیِ این خاک توده کودکْ طَبْعان که قَلْعه گیری نام کنند آن کودک که چیره آید بر سَرِ خاکْ توده بَرآیَد و لاف زَنَد که قَلْعه مراست کودکانِ دیگربر وِیْ رَشک بَرَند که اَلتُّرابُ رَبیعُ الصِبْیان آن پادشاه زاده چو از قیدِ رَنگ‌ها بِرَست گفت من این خاک‌های رَنگین را همان خاکِ دون می‌گویَم زَر و اَطْلَس و اَکْسون نمی‌گویم من ازین اَکْسون رَستَم یک سون رَفتم وَآتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبیًّا ارشادِ حَق را مُرورِ سال‌ها حاجت نیست در قُدرتِ کُنْ فَیَکَوْن هیچ کَس سُخنِ قابلَّت نگوید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.