مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۱۹ – عَروس آوردنِ پادشاهْ فرزندِ خود را از خَوْفِ اِنْقِطاعِ نَسْل
| ۳۱۱۲ | پَس عروسی خواست باید بَهرِ او | تا نِمایَد زین تَزَوُّج نَسْلْ رو | |
| ۳۱۱۳ | گَر رَوَد سویِ فَنا این بازْ باز | فَرْخ او گردد زِ بَعدِ بازْ باز | |
| ۳۱۱۴ | صورتِ او بازْ گَر زین جا رَوَد | مَعنیِ او در وَلَد باقی بُوَد | |
| ۳۱۱۵ | بَهرِاین فرمود آن شاهِ نَبیه | مُصْطَفی که اَلْوَلَدْ سِرُّاَبیه | |
| ۳۱۱۶ | بَهرِاین مَعنی همه خَلْق از شَعَف | می‌بیاموزند طِفْلان را حِرَف | |
| ۳۱۱۷ | تا بِمانَد آن مَعانی در جهان | چون شود آن قالَبِ ایشان نَهان | |
| ۳۱۱۸ | حَق به حِکْمَت حِرصَشان داده‌ست جِد | بَهرِ رُشدِ هر صَغیرِ مُسْتَعِد | |
| ۳۱۱۹ | من هم از بَهرِ دَوامِ نَسْلِ خویش | جُفت خواهم پورِ خود را خوبْ کیش | |
| ۳۱۲۰ | دختری خواهم زِ نَسْلِ صالِحی | نی زِ نَسْلِ پادشاهی کالِحی | |
| ۳۱۲۱ | شاهْ خود این صالِح است آزادْ اوست | نی اسیرِ حِرصِ فَرْج است و گِلوست | |
| ۳۱۲۲ | مَر اسیران را لَقَب کردند شاه | عَکْس چون کافورْ نام آن سیاه | |
| ۳۱۲۳ | شُد مَفازه بادیه‌یْ خونْ‌خوار نام | نیکْ بَخت آن پیس را کردند عام | |
| ۳۱۲۴ | بر اسیرِ شَهوت و حرص و اَمَل | بَر نوشته میر یا صَدْرِ اَجَل | |
| ۳۱۲۵ | آن اسیرانِ اَجَل را عام داد | نامْ امیرانِ اَجَل اَنْدَر بِلاد | |
| ۳۱۲۶ | صَدْرْ خوانندَش که در صَفِّ نِعال | جانِ او پَست است یعنی جاه و مال | |
| ۳۱۲۷ | شاه چون با زاهِدی خویشی گُزید | این خَبَر در گوشِ خاتونان رَسید |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!