مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۲۰ – اِخْتیار کردنِ پادشاه دخترِ درویشِ زاهِدی را از جِهَتِ پسر و اِعْتِراض کردنِ اَهْلِ حَرَم و نَنْگ داشتنِ ایشان از پیوندیِ درویش
| ۳۱۲۸ | مادرِ شَهْ زاده گفت از نَقْصِ عقل | شَرطْ کُفْویَّت بُوَد در عقلْ نَقْل | |
| ۳۱۲۹ | تو زِ شُحّ و بُخْل خواهی وَزْ دَها | تا بِبَندی پورِ ما را بر گدا؟ | |
| ۳۱۳۰ | گفت صالِح را گدا گفتن خَطاست | کو غَنیُّ الْقَلْبْ از دادِ خداست | |
| ۳۱۳۱ | در قَناعَت می‌گُریزد از تُقی | نزْلَئیمیّ و کَسَل هَمچون گدا | |
| ۳۱۳۲ | قِلَّتی کان از قَناعَت وَزْ تُقاست | آن زِ فَقر و قِلَّتِ دونانْ جُداست | |
| ۳۱۳۳ | حَبّه‌یی آن گَر بِیابَد سَر نَهَد | وین زِ گنجِ زَرْ به هِمَّت می‌جَهَد | |
| ۳۱۳۴ | شَهْ که او از حِرصْ قَصدِ هر حَرام | می‌کُند او را گدا گوید هُمام | |
| ۳۱۳۵ | گفت کو شهر و قِلاعْ او را جِهاز؟ | یا نِثارِ گوهر و دینارْ ریز؟ | |
| ۳۱۳۶ | گفت رو هر کِه غم دین بَرگُزید | باقیِ غَم‌ها خدا از وِیْ بُرید | |
| ۳۱۳۷ | غالِب آمد شاه و دادَش دختری | از نِژادِ صالِحی خوشْ جوهری | |
| ۳۱۳۸ | در مَلاحَت خود نَظیرِ خود نداشت | چهره‌اَش تابان‌تَر از خورشیدِ چاشْت | |
| ۳۱۳۹ | حُسنِ دختر این خِصالَش آن چُنان | کَزْ نِکویی می‌نگُنجَد در بَیان | |
| ۳۱۴۰ | صَیدِ دین کُن تا رَسَد اَنْدَر تَبَع | حُسن و مال و جاه و بَختِ مُنْتَفَع | |
| ۳۱۴۱ | آخِرَت قَطّار اُشتُر دان به مُلْک | در تَبَع دُنیاش هَمچون پَشم و پُشْک | |
| ۳۱۴۲ | پَشمْ بُگْزینی شُتُر نَبْوَد تو را | وَرْ بُوَد اُشْتُر چه قیمت پَشم را؟ | |
| ۳۱۴۳ | چون بَر آمَد این نِکاحْ آن شاه را | با نِژادِ صالِحانِ بی‌مِرا | |
| ۳۱۴۴ | از قَضا کَمْپیرِکی جادو که بود | عاشقِ شَهْ زادهٔ با حُسن و جود | |
| ۳۱۴۵ | جادُوی کَردَش عَجوزه‌یْ کابُلی | که بَرَد زان رَشکْ سِحْرِ بابِلی | |
| ۳۱۴۶ | شَهْ بَچه شُد عاشقِ کَمْپیرِ زشت | تا عَروس و آن عروسی را بِهِشت | |
| ۳۱۴۷ | یک سِیَه دیویّ و کابولی زَنی | گشت به شَهْ زاده ناگَهْ رَهْ‌زَنی | |
| ۳۱۴۸ | آن نَوَدسالِه عَجوزی گَنْده کُس | نه خِرَد هِشت آن مَلِک را و نه نُس | |
| ۳۱۴۹ | تا به سالی بود شَهْ زاده اسیر | بوسه‌جایش نَعْلِ کَفشِ گَنْده پیر | |
| ۳۱۵۰ | صُحبَتِ کَمْپیر او را می‌دُرود | تا زِ کاهِش نیمِ‌جانی مانده بود | |
| ۳۱۵۱ | دیگران از ضَعْفِ وی با دَردِ سَر | او زِ سُکْرِ سِحْرْ از خود بی‌خَبَر | |
| ۳۱۵۲ | این جهان بر شاهْ چون زندان شُده | وین پسر بر گریه‌شان خَندان شُده | |
| ۳۱۵۳ | شاه بَسْ بیچاره شُد در بُرد و مات | روز و شب می‌کرد قُربان و زکات | |
| ۳۱۵۴ | زان که هر چاره که می‌کرد آن پدر | عشقِ کَمْپیرَک هَمی‌شُد بیش تَر | |
| ۳۱۵۵ | پَس یَقین گَشتَش که مُطْلَق آن سَری‌ست | چاره او را بَعد ازاین لابِه گری‌ست | |
| ۳۱۵۶ | سَجْده می‌کرد او که هم فَرمان توراست | غیرِ حَق بر مُلْکِ حَق فرمان کِه راست؟ | |
| ۳۱۵۷ | لیک این مِسْکین هَمی‌سوزد چو عود | دَست گیرش ای رَحیم و ای وَدود | |
| ۳۱۵۸ | تا زِ یا رَب یا رَب و اَفْغانِ شاه | ساحِری اُستاد پیش آمد زِ راه |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!