مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۲۱ – مُستَجاب شُدنِ دُعایِ پادشاه در خَلاصِ پسرش از جادویِ کابُلی
| ۳۱۵۹ | او شنیده بود از دور این خَبَر | که اسیرِ پیره زَن گشت آن پسر | |
| ۳۱۶۰ | کان عَجوزه بود اَنْدَر جادُوی | بی‌نَظیر و ایمِن از مِثْل و دُوی | |
| ۳۱۶۱ | دَست بر بالایِ دَست است ای فَتی | در فَن و در زور تا ذاتِ خدا | |
| ۳۱۶۲ | مُنْتَهایِ دَست‌ها دَستِ خداست | بَحْرْ بی‌شَک مُنْتَهایِ سَیْل هاست | |
| ۳۱۶۳ | هم ازو گیرند مایه ابرها | هم بِدو باشد نِهایَت سَیْل را | |
| ۳۱۶۴ | گفت شاهَش کین پسر از دَست رفت | گفت اینک آمدم دَرمانِ زَفْت | |
| ۳۱۶۵ | نیست هَمتا زال را زین ساحِران | جُز من داهی رَسیده زان کَران | |
| ۳۱۶۶ | چون کَفِ موسی به اَمْرِ کِردگار | نَکْ بَرآرَم من زِ سِحْرِ او دَمار | |
| ۳۱۶۷ | که مرا این عِلْم آمد زان طَرَف | نه زِ شاگردیِّ سِحْرِ مُسْتَخَف | |
| ۳۱۶۸ | آمدم تا بَر گُشایَم سِحْرِ او | تا نَمانَد شاه‌زاده زَردْرو | |
| ۳۱۶۹ | سویِ گورستان بُرو وَقتِ سَحور | پَهْلویِ دیوار هست اِسْپید گور | |
| ۳۱۷۰ | سویِ قِبْله باز کاو آن جایْ را | تا بِبینی قُدرت و صُنْع خدا | |
| ۳۱۷۱ | بَسْ درازاست این حِکایَت تو مَلول | زُبده را گویم رَها کردم فُضول | |
| ۳۱۷۲ | آن گِرِه‌هایِ گِران را بر گُشاد | پَس زِ محْنَت پورِ شَهْ را راه داد | |
| ۳۱۷۳ | آن پسر با خویش آمد شُد دَوان | سویِ تَختِ شاه با صد اِمْتِحان | |
| ۳۱۷۴ | سَجْده کرد و بر زمین می‌زَد ذَقَن | در بَغَل کرده پسر تیغ و کَفَن | |
| ۳۱۷۵ | شاهْ آیین بَست و اَهْلِ شهرْ شاد | وان عروسِ ناامیدِ بی‌مُراد | |
| ۳۱۷۶ | عالَم از سَر زنده گشت و پُر فُروز | ای عَجَب آن روزْ روز امروز روز | |
| ۳۱۷۷ | یک عروسی کرد شاه او را چُنان | که جُلاب قند بُد پیشِ سگان | |
| ۳۱۷۸ | جادُوی کَمْپیر از غُصّه بِمُرد | روی و خویِ زشت فا مالِک سِپُرد | |
| ۳۱۷۹ | شاه‌زاده در تَعجُّب مانده بود | کَزْ من او عقل و نَظَر چون دَر رُبود؟ | |
| ۳۱۸۰ | نو عروسی دید هَمچون ماهِ حُسن | که هَمی‌زد بر مَلیحانْ راهِ حُسن | |
| ۳۱۸۱ | گشت بی‌هوش و بَرو اَنْدَر فُتاد | تا سه روز از جسمِ وِیْ گُم شُد فُؤاد | |
| ۳۱۸۲ | سه شبانْ روز او زِ خود بی‌هوش گشت | تا که خَلْق از غَشْیِ او پُر جوش گشت | |
| ۳۱۸۳ | از گُلاب و از عِلاج آمد به خَود | اندک اندک فَهْم گَشتَش نیک و بَد | |
| ۳۱۸۴ | بَعدِ سالی گفت شاهَش در سُخُن | کِی پسر یاد آر از آن یارِ کُهُن | |
| ۳۱۸۵ | یاد آور زان ضَجیع و زان فِراش | تا بِدین حَد بی‌وَفا و مُر مَباش | |
| ۳۱۸۶ | گفت رو من یافتم دارُ السُّرور | وا رَهیدَم از چه دارُ الْغُرور | |
| ۳۱۸۷ | هم‌چُنان باشد چومؤمن راه یافت | سویِ نورِ حَقْ زِ ظُلْمَت رویْ تافت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!