مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۲۲ – دربَیانِ آن که شَهْ زاده آدمی بَچّه است خَلیفه خداست پدرش آدمِ صَفی خَلیفه حَقْ مَسجودِ مَلایِک و آن کَمْپیرِ کابُلی دُنیاست که آدمی بَچه را از پدر بِبُرید به سِحْر و اَنْبیا و اَوْلیا آن طَبیبِ تَدارک کُننده
| ۳۱۸۸ | ای برادر دان که شَهْ زاده تویی | در جهانِ کُهنه زاده از نوی | ||
| ۳۱۸۹ | کابُلی جادو این دنیاست کو | کرد مَردان را اسیرِ رنگ و بو | ||
| ۳۱۹۰ | چون دَراَفْکَندَت دَرین آلوده رود | دَم به دَم می‌خوان و می‌دَم قُلْ اَعوذ | ||
| ۳۱۹۱ | تا رَهی زین جادُویّ و زین قَلَق | اِسْتِعاذَت خواه از رَبُّ الْفَلَق | ||
| ۳۱۹۲ | زان نَبی دُنیات را سَحّاره خوانْد | کو به افُسونْ خَلْق را در چَهْ نِشانْد | ||
| ۳۱۹۳ | هین فُسونِ گرم دارد گَنْده پیر | کرده شاهان را دَمِ گَرمَش اسیر | ||
| ۳۱۹۴ | در دَرونِ سینه نَفّاثاتْ اوست | عُقْده‌های سِحْر را اِثْباتْ اوست | ||
| ۳۱۹۵ | ساحِره‌یْ دنیا قَوی دانا زَنی‌ست | حَلِّ سِحْرِ او به پایِ عامه نیست | ||
| ۳۱۹۶ | وَرْ گُشادی عَقْدِ او را عقل‌ها | اَنْبیا را کِی فرستادی خدا؟ | ||
| ۳۱۹۷ | هین طَلَب کُن خوش‌دَمی عُقْده گُشا | رازْدانِ یَفْعَلُ اللهْ ما یَشا | ||
| ۳۱۹۸ | هَمچو ماهی بَسته اَسْتَت او به شَسْت | شاه زاده مانْد سالیّ و تو شَصت | ||
| ۳۱۹۹ | شَصت سال از شَسْتِ او در مِحْنَتی | نه خوشی نه بر طَریقِ سُنَّتی | ||
| ۳۲۰۰ | فاسِقی بَدبَخت نه دنیات خوب | نه رَهیده از وَبال و از ذُنوب | ||
| ۳۲۰۱ | نَفْخِ او این عُقده‌ها را سَخت کرد | پَس طَلَب کُن نَفْخهٔ خَلّا قِ فَرد | ||
| ۳۲۰۲ | تا نَفَخْتُ فیهِ مِنْ روحی تورا | وا رَهانَد زین و گوید بَرتَر آ | ||
| ۳۲۰۳ | جُز به نَفْخِ حَقْ نَسوزَد نَفْخِ سِحْر | نَفْخِ قَهْراست این و آن دَمْ نَفْخِ مِهْر | ||
| ۳۲۰۴ | رَحمَتِ او سابِق است از قَهْرِ او | سابِقی خواهی؟ بُرو سابِق بِجو | ||
| ۳۲۰۵ | تا رَسی اَنْدَر نُفوسِ زُوِّ جَت | کِی شَهِ مَسْحور اینک مَخْرَجَت | ||
| ۳۲۰۶ | با وجودِ زال نایَد اِنْحِلال | در شَبیکه وْ در بَرِ آن پُر دَلال | ||
| ۳۲۰۷ | نه بِگُفته‌ست آن سِراجِ اُمَّتان | این جهان و آن جهان را ضَرَّتان؟ | ||
| ۳۲۰۸ | پَس وِصالِ این فِراقِ آن بُوَد | صِحَّتِ این تَن سَقامِ جان بُوَد | ||
| ۳۲۰۹ | سَخت می‌آید فِراقِ این مَمَر | پَس فِراقِ آن مَقَر دان سَخت‌تَر | ||
| ۳۲۱۰ | چون فِراقِ نَقْش سَخت آید تورا | تا چه سَخت آید زِ نَقّاشَش جُدا؟ | ||
| ۳۲۱۱ | ای کِه صَبرَت نیست از دنیایِ دون | چونْت صَبراست از خدا ای دوست؟ چون؟ | ||
| ۳۲۱۲ | چون که صَبرَت نیست زین آبِ سیاه | چون صَبوری داری از چَشمه‌یْ اِله؟ | ||
| ۳۲۱۳ | چون که بی‌این شُرْبْ کم داری سُکون | چون زِ اَبراری جُدا وَزْ یَشْرَبون؟ | ||
| ۳۲۱۴ | گَر بِبینی یک نَفَس حُسنِ وَدود | اَنْدَر آتش اَفْکَنی جان و وجود | ||
| ۳۲۱۵ | جیفه بینی بَعد از آن این شُرب را | چون بِبینی کَرّ و فَرِّ قُرب را | ||
| ۳۲۱۶ | هَمچو شَهْ‌زاده رَسی در یارِ خویش | پَس بُرون آری زِ پا تو خارِ خویش | ||
| ۳۲۱۷ | جَهْد کُن در بی‌خودی خود را بیاب | زودتَر وَاللهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب | ||
| ۳۲۱۸ | هر زمانی هین مَشو با خویش جُفت | هر زمان چون خَر در آب و گل مَیُفت | ||
| ۳۲۱۹ | از قُصورِ چَشم باشد آن عِثار | که نبیند شیب و بالا کورْ وار | ||
| ۳۲۲۰ | بویِ پیراهانِ یوسُف کُن سَنَد | زان که بویَش چَشمْ روشن می‌کُند | ||
| ۳۲۲۱ | صورتِ پنهان و آن نورِ جَبین | کرده چَشمِ اَنْبیا را دورْبین | ||
| ۳۲۲۲ | نورِ آن رُخسار بِرْهانَد زِنار | هین مَشو قانِع به نور مُسْتَعار | ||
| ۳۲۲۳ | چَشم را این نورْ حالی‌بین کُند | جسم و عقل و روح را گَرگین کُند | ||
| ۳۲۲۴ | صورَتَش نوراست و در تَحْقیقْ نار | گَر ضیا خواهی دو دست از وِیْ بِدار | ||
| ۳۲۲۵ | دَم به دَم در رو فُتَد هر جا رَوَد | دیده و جانی که حالی‌بین بُوَد | ||
| ۳۲۲۶ | دور بیند دوربینِ بی‌هُنَر | هم‌چُنان که دور دیدن خواب در | ||
| ۳۲۲۷ | خُفته باشی بر لبِ جو خُشکْ لب | می‌دَوی سویِ سَرابْ اَنْدَر طَلَب | ||
| ۳۲۲۸ | دور می‌بینی سَراب و می‌دَوی | عاشقِ آن بینِشِ خود می‌شَوی | ||
| ۳۲۲۹ | می‌زَنی در خواب با یارانْ تو لاف | که مَنَم بینادل و پَرده‌شِکاف | ||
| ۳۲۳۰ | نَکْ بِدان سو آب دیدم هین شِتاب | تا رَویم آن جا و آن باشد سَراب | ||
| ۳۲۳۱ | هر قَدَم زین آبْ تازی دورتَر | دو دَوان سویِ سَرابِ با غِرر | ||
| ۳۲۳۲ | عینِ آن عَزمَت حِجابِ این شُده | که به تو پیوسته است و آمده | ||
| ۳۲۳۳ | بَسْ کَسا عَزْمی به جایی می‌کُند | از مَقامی کان غَرَض در وِیْ بُوَد | ||
| ۳۲۳۴ | دید و لافِ خُفته می‌نایَد به کار | جُز خیالی نیست دَست از وِیْ بِدار | ||
| ۳۲۳۵ | خوابناکی لیک هم بر راه خُسب | اَللهْ اللهْ بر رَهِ اللهْ خُسب | ||
| ۳۲۳۶ | تا بُوَد که سالِکی بر تو زَنَد | از خیالاتِ نُعاسَت بَرکَند | ||
| ۳۲۳۷ | خُفته را گَر فکر گردد هَمچو موی | او از آن دِقَّت نیابَد راهِ کوی | ||
| ۳۲۳۸ | فکرِ خُفته گَر دوتا و گَر سه‌تاست | هم خَطا اَنْدَر خَطا اَنْدَر خَطاست | ||
| ۳۲۳۹ | موج بر وِیْ می‌زَنَد بی‌اِحْتِراز | خُفته پویان در بیابانِ دراز | ||
| ۳۲۴۰ | خُفته می‌بیند عَطَش‌هایِ شَدید | آبْ اَقْرَب مِنْهُ مِنْ حَبْلِ الْوَرید |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!