مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۲۶ – تَفسیرِ این حَدیث اِنّی لاَسْتَغْفِرُاللهَ فی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعین مَرَّةً
| ۳۲۹۹ | هَمچو پیغامبر زِ گفتن وَزْ نِثار | توبه آرَم روزْ من هفتاد بار | |
| ۳۳۰۰ | لیکْ آن مَستی شود توبه‌شِکَن | مُنْسی است این مَستیِ تَنْ جامه کَن | |
| ۳۳۰۱ | حِکْمَتِ اِظْهارِ تاریخِ دراز | مَستی‌یی انداخت در دانایِ راز | |
| ۳۳۰۲ | رازِ پنهان با چُنین طَبْل و عَلَم | آبْ جوشان گشته از جَفَّ الْقَلَم | |
| ۳۳۰۳ | رَحْمَتِ بی‌حَد روانه هر زمان | خُفته‌اید از دَرکِ آن ای مَردمان | |
| ۳۳۰۴ | جامهٔ خُفته خورَد از جویْ آب | خُفته اَنْدَر خوابْ جویایِ سَراب | |
| ۳۳۰۵ | می‌دَوَد کآن جایْ بوی آب هست | زین تَفکُّر راه را بر خویش بَست | |
| ۳۳۰۶ | زان که آن جا گفت زین جا دور شُد | بر خیالی از حَقی مَهْجور شُد | |
| ۳۳۰۷ | دورْبینانَند و بَس خُفته رَوان | رَحْمَتی آریدَشان ای رَهْ‌رُوان | |
| ۳۳۰۸ | من نَدیدَم تشنگی خواب آوَرَد | خواب آرَد تشنگیِّ بی‌خِرَد | |
| ۳۳۰۹ | خود خِرَد آن است کو از حَق چَرید | نه خِرَد کآن را عُطارِد آورید |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!