مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۲۷ – بَیانِ آن که عقلِ جُزوی تا به گورْ بیش نَبینَد در باقی مُقَلِّد اَوْلیا و اَنْبیاست
| ۳۳۱۰ | پیش‌بینیْ این خِرَد تا گور بود | وان صاحِبْ دل به نَفْخِ صور بود | |
| ۳۳۱۱ | این خِرَد از گور و خاکی نَگْذَرَد | وین قَدَم عَرصه‌یْ عَجایِب نَسْپَرَد | |
| ۳۳۱۲ | زین قَدَم وین عقل رو بیزار شو | چَشمِ غَیْبی جوی و بَرخوردار شو | |
| ۳۳۱۳ | هَمچو موسی نورْ کِی یابد زِ جیب | سُخرهٔ اُستاد و شاگردِ کتاب؟ | |
| ۳۳۱۴ | زین نَظَرْ وین عقلْ نایَد جُز دَوار | پَس نَظَر بُگْذار و بُگْزین اِنْتِظار | |
| ۳۳۱۵ | از سُخَن‌گویی مَجویید اِرتفاع | مُنْتَظِر را بِهْ زِ گفتن اِسْتِماع | |
| ۳۳۱۶ | مَنْصِبِ تَعلیمْ نوعِ شَهوت است | هر خیالِ شَهوتی در رَهْ بُت است | |
| ۳۳۱۷ | گَر به فَضْلَش پی بِبُردی هر فُضول | کِی فرستادی خدا چندین رَسول؟ | |
| ۳۳۱۸ | عقلِ جُزوی هَمچو بَرق است و دِرَخْش | در دِرَخْشی کِی توان شُد سویِ وَخْش؟ | |
| ۳۳۱۹ | نیست نورِ بَرقْ بَهرِ رَهْبری | بلکه اَمراست ابر را که می‌گِری | |
| ۳۳۲۰ | بَرقِ عقلِ ما برای گریه است | تا بِگریَد نیستی در شوقِ هست | |
| ۳۳۲۱ | عقلِ کودک گفت بر کُتّاب تَن | لیکْ نَتْوانَد به خود آموختن | |
| ۳۳۲۲ | عقلِ رَنْجور آرَدَش سویِ طَبیب | لیکْ نَبْوَد در دَوا عَقلَش مُصیب | |
| ۳۳۲۳ | نَکْ شَیاطین سویِ گَردون می‌شُدند | گوش بر اسرارِ بالا می‌زدند | |
| ۳۳۲۴ | می‌رُبودند اندکی زان رازها | تا شُهُب می‌رانْدَشان زود از سَما | |
| ۳۳۲۵ | که رَوید آن جا رسولی آمده‌ست | هر چه می‌خواهید زو آید به دست | |
| ۳۳۲۶ | گَر هَمی‌جویید دُرِّ بی‌بَها | اُدْخُلُوا الاَبْیاتَ مِنْ اَبْوابِها | |
| ۳۳۲۷ | می‌زَن آن حَلْقه‌ی دَر و بر بابْ بیست | از سویِ بام فَلَکْتان راه نیست | |
| ۳۳۲۸ | نیست حاجَتْتان بِدین راهِ دراز | خاکی‌یی را داده‌ایم اسرارِ راز | |
| ۳۳۲۹ | پیشِ او آیید اگر خایِن نه اید | نیشِکَر گردید ازو گَرچه نِی اید | |
| ۳۳۳۰ | سَبزه رویانَد زِ خاکَت آن دَلیل | نیست کَم از سُمِّ اسبِ جِبرئیل | |
| ۳۳۳۱ | سَبزه گردی تازه گردی در نُوی | گَر توخاکِ اسبِ جِبْریلی شَوی | |
| ۳۳۳۲ | سَبزهٔ جانْ‌بَخش کان را سامِری | کرد در گوساله تا شُد گوهری | |
| ۳۳۳۳ | جان گرفت و بانگ زد زان سَبزه او | آن چُنان بانگی که شُد فِتْنه‌یْ عَدو | |
| ۳۳۳۴ | گَر اَمین آیید سویِ اَهْلِ راز | وا رَهید از سَر کُلَه مانندِ باز | |
| ۳۳۳۵ | سَر کُلاهِ چَشمَْبَند گوش‌بَند | که ازو بازاست مِسْکین و نَژَند | |
| ۳۳۳۶ | زان کُلَه مَر چَشمِ بازان را سَداست | که همه مَیْلَش سویِ جِنْسِ خَوداست | |
| ۳۳۳۷ | چون بُرید از جِنْس با شَهْ گشت یار | بَر گُشایَد چَشمِ او را بازدار | |
| ۳۳۳۸ | رانْد دیوان را حَق از مِرْصادِ خویش | عقلِ جُزوی را زِ اِسْتِبدادِ خویش | |
| ۳۳۳۹ | که سَری کَم کُن نه‌یی تو مُسْتَبِد | بلکه شاگردِ دلیّ و مُسْتَعِد | |
| ۳۳۴۰ | رو بَرِ دل رو که تو جُزوِ دِلی | هین که بَنده‌یْ پادشاهِ عادلی | |
| ۳۳۴۱ | بَندگیِّ او بِهْ از سُلطانی است | که اَنَا خَیْرٌ دَمِ شیطانی است | |
| ۳۳۴۲ | فَرق بین و بَرگُزین تو ای حَبیس | بَندگیِّ آدم از کِبْرِ بِلیس | |
| ۳۳۴۳ | گفت آن کِه هست خورشیدِ رَهْ او | حَرفْ طوبی هر کِه ذَلَّت نَفْسُهُ | |
| ۳۳۴۴ | سایهٔ طوبی بِبین وخَوش بِخُسب | سَر بِنِه در سایه بی‌سَرکَش بِخُسب | |
| ۳۳۴۵ | ظِلِّ ذَلَّت نَفْسُهُ خوش مَضْجَعی‌ست | مُسْتَعِدِّ آن صفا و مَهْجَعی‌ست | |
| ۳۳۴۶ | گَر ازین سایه رَوی سویِ مَنی | زود طاغی گردی و رَهْ گُم کُنی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!