مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۲۸ – بَیان آن که یا اَیُّهَاالذینَ آمَنَوا لاتُقَدِّموا بَیْنَ یَدَیِ اللهِ وَ رَسولِهِ – چون نَبی نیستی زِ اُمَّت باش چون که سُلطان نه‌یی رَعیَّت باش – خاموش باش از خود زَحمتی و رایی مَتَراش
| ۳۳۴۷ | پَس بُرو خاموش باش از اِنْقیاد | زیر ظِلِّ اَمْرِ شیخ و اوسْتاد | ||
| ۳۳۴۸ | وَرْنه گَر چه مُسْتَعِدّ و قابِلی | مَسْخ گردی تو زِ لافِ کامِلی | ||
| ۳۳۴۹ | هم زِ اِسْتِعْداد وا مانی اگر | سَر کَشی زُ اُسْتادِ راز و با خَبَر | ||
| ۳۳۵۰ | صَبرکُن در موزه دوزی تو هنوز | وَرْ بُوی بی‌صَبر گردی پاره‌دوز | ||
| ۳۳۵۱ | کُهنه‌دوزان گر بُدیشان صَبر و حِلْم | جُمله نودوزان شُدندی هم به عِلْم | ||
| ۳۳۵۲ | پَس بِکوشیّ و به آخِر از کَلال | هم تو گویی خویش کَالْعَقْلُ عِقال | ||
| ۳۳۵۳ | هَمچو آن مَردِ مُفَلْسِف روزِ مرگ | عقل را می‌دید بَس بی‌بال و بَرگ | ||
| ۳۳۵۴ | بی‌غَرَض می‌کرد آن دَمْ اِعْتِراف | کَزْ ذکاوت رانْدیم اسپ از گِزاف | ||
| ۳۳۵۵ | از غروری سَر کَشیدیم از رِجال | آشنا کردیم در بَحْرِ خیال | ||
| ۳۳۵۶ | آشنا هیچ است اَنْدَر بَحْرِ روح | نیست این جا چاره جُز کَشتیِّ نوح | ||
| ۳۳۵۷ | این چُنین فَرمود این شاهِ رُسُل | که مَنَم کَشتی دَرین دریایِ کُل | ||
| ۳۳۵۸ | یا کسی کو در بَصیرت‌هایِ من | شُد خلیفه‌ی راستی بر جایِ من | ||
| ۳۳۵۹ | کَشتیِ نوحیم در دریا که تا | رو نگردانی زِ کَشتی ای فَتی | ||
| ۳۳۶۰ | هَمچو کَنْعان سویِ هر کوهی مَرو | از نُبی لا عاصِمَ الْیَوْمَ شِنو | ||
| ۳۳۶۱ | می‌نِمایَد پَست این کَشتی زِ بَند | می‌نِمایَد کوهِ فِکْرَت بَس بُلند | ||
| ۳۳۶۲ | پَست مَنْگَر هان و هان این پَست را | بِنْگَر آن فَضْلِ حَقِ پیوست را | ||
| ۳۳۶۳ | در عُلُوِّ کوهِ فِکْرَت کَم نِگَر | که یکی موجَش کُند زیر و زَبَر | ||
| ۳۳۶۴ | گَر تو کَنْعانی نداری باوَرَم | گَر دو صد چندین نَصیحَت پَروَرَم | ||
| ۳۳۶۵ | گوشِ کَنْعان کِی پذیرد این کَلام | که بَرو مُهْرِ خدای‌ست و خِتام | ||
| ۳۳۶۶ | کِی گُذارَد مَوعِظه بر مُهْرِ حَق؟ | کِی بِگَردانَد حَدَثْ حُکْمِ سَبَق؟ | ||
| ۳۳۶۷ | لیک می‌گویم حَدیثِ خوش‌پِی‌یی | بر امیدِ آن که تو کَنْعان نه‌یی | ||
| ۳۳۶۸ | آخِر این اِقْرار خواهی کرد هین | هم زِ اَوَّلْ روز آخِر را بِبین | ||
| ۳۳۶۹ | می‌توانی دید آخِر را مَکُن | چَشمِ آخِربینْت را کورِ کُهُن | ||
| ۳۳۷۰ | هر کِه آخِربین بُوَد مَسعودوار | نَبْوَدَش هر دَم ز رَهْ رفتن عِثار | ||
| ۳۳۷۱ | گَرنخواهی هر دَمی این خُفْت‌خیز | کُن زِ خاکِ پایِ مَردی چَشمْ تیز | ||
| ۳۳۷۲ | کُحْلِ دیده ساز خاکِ پاش را | تا بِیَندازی سَرِ اوباش را | ||
| ۳۳۷۳ | که ازین شاگردی و زین اِفْتِقار | سوزنی باشی شَوی تو ذوالْفَقار | ||
| ۳۳۷۴ | سُرمه کُن تو خاکِ هر بُگْزیده را | هم بِسوزَد هم بِسازَد دیده را | ||
| ۳۳۷۵ | چَشمِ اُشتُر زان بُوَد بَس نورْبار | کو خورَد از بَهْرِ نور چَشمْ خار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!