مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۲۹ – قِصّه شِکایَتِ اَسْتَرکه من بسیار دَر رو می‌اُفتَم در راه رفتن تو کم در رویْ می‌آیی این چراست؟ و جواب گفتن شتر اورا
| ۳۳۷۶ | اُشتُری را دید روزی اَسْتَری | چون که با او جمع شُد در آخُری | |
| ۳۳۷۷ | گفت من بسیار می‌اُفتَم به رو | در گَریوه وْ در بازار و کو | |
| ۳۳۷۸ | خاصه از بالایِ که تا زیرِ کوه | در سَر آیم هر زمانی از شِکوه | |
| ۳۳۷۹ | کَم هَمی‌اُفتی تو در رو بَهْرِ چیست؟ | یا مگر خود جانِ پاکَت دولَتی‌ست؟ | |
| ۳۳۸۰ | در سَر آیم هر دَم و زانو زَنَم | پوز و زانو زان خَطا پُر خون کُنَم | |
| ۳۳۸۱ | کَژْ شود پالان و رَخْتَم بر سَرَم | وَزْ مُکاری هر زمان زَخْمی خَورَم | |
| ۳۳۸۲ | هَمچو کَم عقلی که از عقلِ تَباه | بِشْکَنَد توبه به هر دَم در گناه | |
| ۳۳۸۳ | مَسْخره‌ی اِبْلیس گردد در زَمَن | از ضَعیفی رایِ آن توبه‌شِکَن | |
| ۳۳۸۴ | در سَر آید هر زمان چون اسبِ لَنْگ | که بُوَد بارَش گِران و راهْ سنگ | |
| ۳۳۸۵ | می‌خورَد از غَیْب بر سَر زَخْمْ او | از شِکَستِ توبه آن اِدْبارْخو | |
| ۳۳۸۶ | باز توبه می‌کُند با رایِ سُست | دیو یک تُف کرد و توبه‌ش را سُکُست | |
| ۳۳۸۷ | ضَعْف اَنْدَر ضَعْف و کِبْرَش آن چُنان | که به خواری بِنْگَرَد در واصِلان | |
| ۳۳۸۸ | ای شُتُر که تو مِثالِ مؤمنی | کَم فُتی در رو و کَم بینی زنی | |
| ۳۳۸۹ | تو چه داری که چُنین بی‌آفَتی؟ | بی‌عِثاریّ و کَم اَنْدَر رو فُتی؟ | |
| ۳۳۹۰ | گفت گر چه هر سَعادت از خداست | در میانِ ما و تو بَسْ فَرق‌هاست | |
| ۳۳۹۱ | سَر بُلندم من دو چَشمِ من بُلند | بینِشِ عالی اَمان است از گَزَند | |
| ۳۳۹۲ | از سَرِ کُهْ من بِبینَم پایِ کوه | هر گَو و هَموار را من توه توه | |
| ۳۳۹۳ | هم‌چُنان که دید آن صَدْرِ اَجَل | پیشِ کارِ خویشْ تا روزِ اَجَل | |
| ۳۳۹۴ | آنچه خواهد بود بَعدِ بیست سال | دانَد اَنْدَر حالْ آن نیکو خِصال | |
| ۳۳۹۵ | حالِ خود تنها ندید آن مُتَّقی | بلکه حالِ مَغْربیّ و مَشرقی | |
| ۳۳۹۶ | نور در چَشم و دِلَش سازد سَکَن | بَهْرِ چه سازد؟ پِیِ حُبُّ الْوَطَن | |
| ۳۳۹۷ | هَمچو یوسُف کو بِدید اَوَّل به خواب | که سُجودش کرد ماه و آفتاب | |
| ۳۳۹۸ | از پَسِ دَهْ سال بلکه بیش تَر | آنچه یوسُف دید بُد بَر کَرد سَر | |
| ۳۳۹۹ | نیست آن یَنْظُرْ بِنورِ اللهْ گِزاف | نورِ رَبّانی بُوَد گَردونْ شِکاف | |
| ۳۴۰۰ | نیست اَنْدَر چَشمِ تو آن نور رو | هستی اَنْدَر حِسِّ حیوانی گِرو | |
| ۳۴۰۱ | تو زِ ضَعْفِ چَشم بینی پیشِ پا | تو ضَعیف و هم ضَعیفَت پیشوا | |
| ۳۴۰۲ | پیشوا چَشم است دست و پای را | کو بِبینَد جای را ناجای را | |
| ۳۴۰۳ | دیگر آن که چَشمِ من روشن‌تَراست | دیگر آن که خِلْقَتِ من اَطْهَراست | |
| ۳۴۰۴ | زان که هستم من زِ اولادِ حَلال | نه زِ اَوْلادِ زِنا وَ اهْلِ ضَلال | |
| ۳۴۰۵ | تو زِ اَوْلادِ زِنایی بی‌گُمان | تیرْ کَژْ پَرَّد چو بَد باشد کَمان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!