مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۴۰ – خَبَر یافتنِ جَدِّ مُصْطَفی عَبْدُالْمُطَّلِب از گُم کردنِ حَلیمه مُحمَّد را عَلَیْه‌ِالسَّلام و طالِب شُدنِ او گِردِ شهر و نالیدنِ او بر دَرِ کعبه و از حَق دَرخواستن و یافتنِ او مُحمَّد را عَلَیْه‌السَّلام
| ۹۸۲ | چون خَبَر یابید جَدِّ مُصْطَفی | از حَلیمه وَزْ فَغانَش بَر مَلا | |
| ۹۸۳ | وزْ چُنان بانگِ بُلند و نَعْره‌ها | که به میلی می‌رَسید از وِیْ صدا | |
| ۹۸۴ | زود عَبْدُالْمُطَّلِب دانست چیست | دَست بر سینه هَمی‌زد می‌گِریست | |
| ۹۸۵ | آمد از غَمْ بر دَرِ کعبه به سوز | کِی خَبیر از سِرِّ شب وَزْ رازِ روز | |
| ۹۸۶ | خویشتن را من نمی‌بینَم فَنی | تا بُوَد هَمرازِ تو هَمچون مَنی | |
| ۹۸۷ | خویشتن را من نمی‌بینم هُنر | تا شَوَم مَقْبولِ این مَسْعود دَر | |
| ۹۸۸ | یا سَر و سَجْده‌یْٔ مرا قَدْری بُوَد | یا به اَشکَم دولتی خَندان شود | |
| ۹۸۹ | لیکْ در سیمایِ آن دُرِّ یَتیم | دیده‌اَم آثارِ لُطْفَت ای کَریم | |
| ۹۹۰ | که نمی‌مانَد به ما گَرچه زِ ماست | ما همه مِسّیم و اَحمَد کیمیاست | |
| ۹۹۱ | آن عَجایب‌ها که من دیدم بَرو | من ندیدم بر وَلیّ و بر عَدو | |
| ۹۹۲ | آن کِه فَضْلِ تو دَرین طِفْلیش داد | کَس نِشان نَدْهَد به صد سالِه جِهاد | |
| ۹۹۳ | چون یَقین دیدم عِنایَت‌هایِ تو | بر وِیْ او دُرّی‌ست از دریایِ تو | |
| ۹۹۴ | من هم او را می شَفیع آرَم به تو | حالِ او ای حال‌دان با من بگو | |
| ۹۹۵ | از دَرونِ کعبه آمد بانگْ زود | که هم‌اکنون رُخ به تو خواهد نِمود | |
| ۹۹۶ | با دو صد اِقبالْ او مَحظوظِ ماست | با دو صد طُلْبِ مَلَک مَحْفوظِ ماست | |
| ۹۹۷ | ظاهِرَش را شُهرهٔ کیهان کُنیم | باطِنَش را از همه پنهان کُنیم | |
| ۹۹۸ | زَرِّ کان بود آب و گِل ما زَرگَریم | که گَهَش خَلْخال و گَهْ خاتَم بُریم | |
| ۹۹۹ | گه حمایل‌های شمشیرش کنیم | گاهْ بَندِ گَردنِ شیرش کُنیم | |
| ۱۰۰۰ | گَهْ تُرَنْج تَخت بَرسازیم ازو | گاهْ تاجِ فَرق‌هایِ مُلْک‌جو | |
| ۱۰۰۱ | عشق‌ها داریم با این خاکْ ما | زان که اُفتاده‌ست در قَعْده‌یْ رضا | |
| ۱۰۰۲ | گَهْ چُنین شاهی ازو پیدا کُنیم | گَهْ هم او را پیش شَهْ شَیْدا کُنیم | |
| ۱۰۰۳ | صد هزاران عاشق و معشوقْ ازو | در فَغان و در نَفیر و جُست و جو | |
| ۱۰۰۴ | کارِ ما این است بر کوریِّ آن | که به کارِ ما ندارد مَیْلِ جان | |
| ۱۰۰۵ | این فَضیلَت خاک را زان رو دهیم | که نَوالِه پیشِ بی‌بَرگان نَهیم | |
| ۱۰۰۶ | زان که دارد خاکْ شَکلِ اَغْبَری | وَزْ دَرون دارد صِفات اَنْوَری | |
| ۱۰۰۷ | ظاهِرَش با باطِنَش گشته به جنگ | باطِنَش چون گوهر و ظاهِر چو سنگ | |
| ۱۰۰۸ | ظاهِرَش گوید که ما اینیم و بَسْ | باطِنَش گوید نِکو بینْ پیش و پَس | |
| ۱۰۰۹ | ظاهِرَش مُنْکِر که باطِنْ هیچ نیست | باطِنَش گوید که بِنْماییم بیست | |
| ۱۰۱۰ | ظاهِرَش با باطِنَش در چالِش‌اَند | لاجَرَم زین صَبْر نُصْرت می‌کَشَند | |
| ۱۰۱۱ | زین تُرُش‌رو خاکْ صورت‌ها کُنیم | خَندهٔ پنهانْش را پیدا کُنیم | |
| ۱۰۱۲ | زان که ظاهِر خاکْ اَنْدوه و بُکاست | در دَرونَش صد هزاران خَنده‌هاست | |
| ۱۰۱۳ | کاشِفُ السِّرّیم و کارِ ما همین | کین نَهان‌ها را بَر آریم از کَمین | |
| ۱۰۱۴ | گَرچه دُزد از مُنْکِری تَن می‌زَنَد | شِحْنه آن از عَصر پیدا می‌کُند | |
| ۱۰۱۵ | فَضْل‌ها دُزدیده‌اَند این خاک‌ها | تا مُقِرّ آریمَشان از اِبْتِلا | |
| ۱۰۱۶ | بَسْ عَجَب فرزند کو را بوده است | لیکْ اَحمَد بر همه افُزوده است | |
| ۱۰۱۷ | شُد زمین و آسْمانْ خَندان و شاد | کین چُنین شاهی زِ ما دو جُفتْ زاد | |
| ۱۰۱۸ | می‌شِکافَد آسْمان از شادی اَش | خاکْ چون سوسن شُده ز آزادی اَش | |
| ۱۰۱۹ | ظاهِرَت با باطِنَت ای خاکِ خَوش | چون که در جَنگَند و اَنْدَر کَشْمَکَش | |
| ۱۰۲۰ | هر کِه با خود بَهرِ حَق باشد به جنگ | تا شود مَعْنیش خَصْمِ بو و رنگ | |
| ۱۰۲۱ | ظُلْمتَش با نورِ او شُد در قِتال | آفتابِ جانْش را نَبْوَد زَوال | |
| ۱۰۲۲ | هر کِه کوشَد بَهرِ ما در اِمْتِحان | پُشتْ زیر پایَش آرَد آسْمان | |
| ۱۰۲۳ | ظاهِرَت از تیرگی اَفْغانْ کُنان | باطِنِ تو گُلْسِتان در گُلْسِتان | |
| ۱۰۲۴ | قاصِد او چون صوفیان روتُرُش | تا نَیامیزَند با هر نورْکُش | |
| ۱۰۲۵ | عارفانِ روتُرُش چون خارپُشت | عیشْ پنهان کرده در خارِ دُرُشت | |
| ۱۰۲۶ | باغْ پنهان گِردِ باغْ آن خارْ فاش | کِی عَدوِّی دُزد زین دَر دور باش | |
| ۱۰۲۷ | خارپُشتا خارْ حارِس کرده‌یی | سَر چو صوفی در گَریبان بُرده‌یی | |
| ۱۰۲۸ | تا کسی دوچار دانگِ عیشِ تو | کَم شود زین گُلْرُخان خارْخو | |
| ۱۰۲۹ | طِفْلِ تو گَرچه که کودک‌خو بُده‌ست | هر دو عالَم خود طُفَیْلِ او بُده‌ست | |
| ۱۰۳۰ | ما جهانی را بِدو زنده کُنیم | چَرخ را در خِدْمَتَش بَنده کُنیم | |
| ۱۰۳۱ | گفت عَبْدُالمُطَّلِب کین دَم کجاست | ای عَلیمُ السِّرْ نشان دِهْ راهِ راست؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!