مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۴۳ – مَثَل قانِع شُدن آدمی به دنیا و حِرصِ او در طَلَبِ دنیا و غَفْلَتِ او از دولتِ روحانیان که اَبْنایِ جِنْسِ وِیْاند و نَعرهزَنان که یا لَیْتَ قَوْمی یَعْلَمون
۱۰۴۴ | آن سگی در کو گدایِ کور دید | حَمله میآوَرْد و دَلْقَش میدَرید | |
۱۰۴۵ | گفتهایم این را ولی باری دِگَر | شُد مُکَرَّر بَهرِ تاکیدِ خَبَر | |
۱۰۴۶ | کور گُفتَش آخِر آن یارانِ تو | بر کُهاَند این دَمْ شکاری صَیدجو | |
۱۰۴۷ | قَوْمِ تو در کویْ میگیرند گور | در میانِ کوی میگیری تو کور؟ | |
۱۰۴۸ | تَرکِ این تَزویر گو شیخ نَفور | آبِ شوری جمع کرده چند کور | |
۱۰۴۹ | کین مُریدانِ من و منْ آبِ شور | میخورَند از من همیگردند کور | |
۱۰۵۰ | آبِ خود شیرین کُن از بَحْرِ لَدُن | آبِ بَد را دامِ این کوران مَکُن | |
۱۰۵۱ | خیز شیرانِ خدا بین گورْگیر | تو چو سگ چونی به زَرْقی کورگیر | |
۱۰۵۲ | گور چه؟ از صَیدِ غیرِ دوست دور | جُمله شیر و شیرْگیر و مَست نور | |
۱۰۵۳ | در نَظارهیْ صَید و صَیّادی شَهْ | کرده تَرکِ صَید و مُرده در وَلَهْ | |
۱۰۵۴ | هَمچو مُرغِ مُردهشان بِگْرفته یار | تا کُند او جِنْسِ ایشان را شکار | |
۱۰۵۵ | مُرغِ مُرده مُضْطَر اَنْدَر وَصل و بَیْن | خواندهیی اَلْقَلْبُ بَینَ اِصْبَعَیْن | |
۱۰۵۶ | مُرغِ مُردهش را هر آن کِه شُد شکار | چون بِبینَد شُد شکارِ شهریار | |
۱۰۵۷ | هر کِه او زین مُرغِ مُرده سَر بِتافت | دَستِ آن صَیّاد را هرگز نیافت | |
۱۰۵۸ | گوید او مَنْگَر به مُرداریِّ من | عشقِ شَهْ بین در نِگَهداریِّ من | |
۱۰۵۹ | من نه مُردارَم مرا شَهْ کُشته است | صورتِ من شِبْهِ مُرده گشته است | |
۱۰۶۰ | جُنبِشَم زین پیش بود از بال و پَر | جُنبِشَم اکنون زِ دَستِ دادگر | |
۱۰۶۱ | جُنبِش فانیم بیرون شُد زِ پوست | جُنبِشَم باقیست اکنون چون ازوست | |
۱۰۶۲ | هر کِه کَژْ جُنبَد به پیشِ جُنبِشَم | گَرچه سیمرغ است زارَش میکُشَم | |
۱۰۶۳ | هین مرا مُرده مَبین گَر زندهیی | در کَفِ شاهم نِگَر گَر بَندهیی | |
۱۰۶۴ | مُرده زنده کرد عیسی از کَرَم | من به کَفِّ خالِقِ عیسی دَرَم | |
۱۰۶۵ | کِی بِمانَم مُرده در قَبْضهیْ خدا؟ | بر کَفِ عیسی مَدار این هم رَوا | |
۱۰۶۶ | عیسیاَم لیکِن هر آنکو یافت جان | از دَم من او بِمانَد جاوْدان | |
۱۰۶۷ | شُد ز عیسی زنده لیکِن بازْ مُرد | شاد آن کو جان بِدین عیسی سِپُرد | |
۱۰۶۸ | من عَصایَم در کَفِ موسیِّ خویش | موسیاَم پنهان و من پیدا به پیش | |
۱۰۶۹ | بر مُسلمانانْ پُلِ دریا شَوَم | باز بر فرعونْ اَژدَرها شَوَم | |
۱۰۷۰ | این عَصا را ای پسر تنها مَبین | که عَصا بیکَفِّ حَق نَبْوَد چُنین | |
۱۰۷۱ | موجِ طوفان هم عَصا بُد کو زِ دَرد | طَنْطَنهٔیْ جادوپَرَستان را بِخَورْد | |
۱۰۷۲ | گَر عَصاهایِ خدا را بِشْمُرَم | زَرْقِ این فرعونیان را بَر دَرَم | |
۱۰۷۳ | لیکْ زین شیرین گیایِ زَهْرمَند | تَرک کُن تا چند روزی میچَرَند | |
۱۰۷۴ | گَر نباشد جاهِ فرعون و سَری | از کجا یابد جَهَنَّم پَروَری | |
۱۰۷۵ | فَربَهَش کُن آن گَهَش کُش ای قَصاب | زان که بیبَرگاَند در دوزخْ کِلاب | |
۱۰۷۶ | گَر نبودی خَصْم و دشمن در جهان | پَس بِمُردی خَشمْ اَنْدَر مَردمان | |
۱۰۷۷ | دوزخ آن خشم است خَصْمی بایَدَش | تا زِیَد وَرْنی رَحیمی بُکْشَدَش | |
۱۰۷۸ | پَسْ بمانْدی لُطف بیقَهْر و بَدی | پَس کَمالِ پادشاهی کِی بُدی؟ | |
۱۰۷۹ | ریشخَندی کردهاند آن مُنْکِران | بَر مَثَلها و بَیان ذاکِران | |
۱۰۸۰ | تو اگر خواهی بِکُن هم ریشخَند | چند خواهی زیست ای مُردار چند؟ | |
۱۰۸۱ | شاد باشید ای مُحِبّان در نیاز | بر همین دَر که شود امروز باز | |
۱۰۸۲ | هر حَویجی باشَدَش کَردی دِگَر | در میانِ باغْ از سیر و کَبَر | |
۱۰۸۳ | هر یکی با جِنْسِ خود در کَرد خَود | از برایِ پُختگی نَم میخَورَد | |
۱۰۸۴ | تو که کَردِ زَعْفرانی زَعْفران | باش و آمیزش مَکُن با دیگِران | |
۱۰۸۵ | آب میخور زَعْفرانا تا رَسی | زَعْفرانی اَنْدَر آن حَلْوا رَسی | |
۱۰۸۶ | در مَکُن در کَردِ شَلْغَم پوزِ خویش | که نَگردد با تو او همطَبْع و کیش | |
۱۰۸۷ | توبه کَردی او به کَردی مودَعه | زان که اَرْضُ اللهْ آمد واسِعَه | |
۱۰۸۸ | خاصه آن اَرْضی که از پَهْناوری | در سَفَر گُم میشود دیو و پَری | |
۱۰۸۹ | اَنْدَر آن بَحْر و بیابان و جِبال | مُنْقَطِع میگردد اَوْهام و خیال | |
۱۰۹۰ | این بیابان در بیابانهایِ او | هَمچو اَنْدَر بَحْرِ پُر یک تایِ مو | |
۱۰۹۱ | آبْ اِسْتاده که سَیْرَسْتَش نَهان | تازهتَر خوش تَر زِ جوهایِ رَوان | |
۱۰۹۲ | کو دَرونِ خویشْ چون جان و رَوان | سَیْرِ پنهان دارد و پایِ رَوان | |
۱۰۹۳ | مُسْتَمِع خُفتهست کوتَه کُن خِطاب | ای خَطیب این نَقْش کَم کُن تو بر آب | |
۱۰۹۴ | خیز بِلْقیسا که بازاریست تیز | زین خَسیسانِ کَساداَفْکَن گُریز | |
۱۰۹۵ | خیز بِلْقیسا کُنون با اِخْتیار | پیش از آن که مرگ آرَد گیر و دار | |
۱۰۹۶ | بَعد از آن گوشَت کَشَد مرگ آن چُنان | که چو دُزد آیی به شِحْنه جانْکَنان | |
۱۰۹۷ | زین خَران تا چند باشی نَعْلْ دُزد؟ | گَر هَمی دُزدی بیا و لَعْلْ دُزد | |
۱۰۹۸ | خواهرانَت یافته مُلْکِ خُلود | تو گرفته مُلْکَتِ کور و کَبود؟ | |
۱۰۹۹ | ای خُنُک آن را کَزین مُلْکَت بِجَست | که اَجَل این مُلْک را ویرانگَرست | |
۱۱۰۰ | خیز بِلْقیسا بیا باری بِبین | مُلْکَتِ شاهان و سُلطانانِ دین | |
۱۱۰۱ | شِسْته در باطِن میانِ گُلْسِتان | ظاهِر آحادی میانِ دوستان | |
۱۱۰۲ | بوستان با او رَوان هر جا رَوَد | لیکْ آن از خَلْق پنهان میشود | |
۱۱۰۳ | میوهها لابِهکُنان کَزْ من بِچَر | آبِ حیوان آمده کَزْ من بِخَور | |
۱۱۰۴ | طَوْف میکُن بر فَلَک بیپَرّ و بال | هَمچو خورشید و چو بَدْر و چون هِلال | |
۱۱۰۵ | چون رَوان باشی رَوان و پایْ نی | میخوری صد لوت و لُقمهخایْ نی | |
۱۱۰۶ | نینَهَنگِ غم زَنَد بر کَشت اَت | نی پَدید آید زِ مُردن زشتی اَت | |
۱۱۰۷ | هم تو شاه و هم تو لشکَر هم تو تَخت | هم تو نیکوبَخت باشی هم تو بَخت | |
۱۱۰۸ | گَر تو نیکوبَختی و سُلطانِ زَفْت | بَختْ غیرِ توست روزی بَخت رفت | |
۱۱۰۹ | تو بِمانْدی چون گدایانْ بینَوا | دولتِ خود هم تو باش ای مُجْتَبی | |
۱۱۱۰ | چون تو باشی بَختِ خود ای مَعنوی | پَس تو که بَختی زِ خود کِی گُم شوی؟ | |
۱۱۱۱ | تو زِ خود کِی گم شوی ای از خوشْخِصال | چون که عینِ تو تورا شُد مُلْک و مال؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!