مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۴۳ – مَثَل قانِع شُدن آدمی به دنیا و حِرصِ او در طَلَبِ دنیا و غَفْلَتِ او از دولتِ روحانیان که اَبْنایِ جِنْسِ وِیْ‌اند و نَعره‌زَنان که یا لَیْتَ قَوْمی یَعْلَمون

 

۱۰۴۴ آن سگی در کو گدایِ کور دید حَمله می‌آوَرْد و دَلْقَش می‌دَرید
۱۰۴۵ گفته‌ایم این را ولی باری دِگَر شُد مُکَرَّر بَهرِ تاکیدِ خَبَر
۱۰۴۶ کور گُفتَش آخِر آن یارانِ تو بر کُه‌اَند این دَمْ شکاری صَیدجو
۱۰۴۷ قَوْمِ تو در کویْ می‌گیرند گور در میانِ کوی می‌گیری تو کور؟
۱۰۴۸ تَرکِ این تَزویر گو شیخ نَفور آبِ شوری جمع کرده چند کور
۱۰۴۹ کین مُریدانِ من و منْ آبِ شور می‌خورَند از من همی‌گردند کور
۱۰۵۰ آبِ خود شیرین کُن از بَحْرِ لَدُن آبِ بَد را دامِ این کوران مَکُن
۱۰۵۱ خیز شیرانِ خدا بین گورْگیر تو چو سگ چونی به زَرْقی کورگیر
۱۰۵۲ گور چه؟ از صَیدِ غیرِ دوست دور جُمله شیر و شیرْگیر و مَست نور
۱۰۵۳ در نَظاره‌یْ صَید و صَیّادی شَهْ کرده تَرکِ صَید و مُرده در وَلَهْ
۱۰۵۴ هَمچو مُرغِ مُرده‌شان بِگْرفته یار تا کُند او جِنْسِ ایشان را شکار
۱۰۵۵ مُرغِ مُرده مُضْطَر اَنْدَر وَصل و بَیْن خوانده‌یی اَلْقَلْبُ بَینَ اِصْبَعَیْن
۱۰۵۶ مُرغِ مُرده‌ش را هر آن کِه شُد شکار چون بِبینَد شُد شکارِ شهریار
۱۰۵۷ هر کِه او زین مُرغِ مُرده سَر بِتافت دَستِ آن صَیّاد را هرگز نیافت
۱۰۵۸ گوید او مَنْگَر به مُرداریِّ من عشقِ شَهْ بین در نِگَهداریِّ من
۱۰۵۹ من نه مُردارَم مرا شَهْ کُشته است صورتِ من شِبْهِ مُرده گشته است
۱۰۶۰ جُنبِشَم زین پیش بود از بال و پَر جُنبِشَم اکنون زِ دَستِ دادگر
۱۰۶۱ جُنبِش فانیم بیرون شُد زِ پوست جُنبِشَم باقی‌ست اکنون چون ازوست
۱۰۶۲ هر کِه کَژْ جُنبَد به پیشِ جُنبِشَم گَرچه سیمرغ است زارَش می‌کُشَم
۱۰۶۳ هین مرا مُرده مَبین گَر زنده‌یی در کَفِ شاهم نِگَر گَر بَنده‌یی
۱۰۶۴ مُرده زنده کرد عیسی از کَرَم من به کَفِّ خالِقِ عیسی دَرَم
۱۰۶۵ کِی بِمانَم مُرده در قَبْضه‌یْ خدا؟ بر کَفِ عیسی مَدار این هم رَوا
۱۰۶۶ عیسی‌اَم لیکِن هر آنکو یافت جان از دَم من او بِمانَد جاوْدان
۱۰۶۷ شُد ز عیسی زنده لیکِن بازْ مُرد شاد آن کو جان بِدین عیسی سِپُرد
۱۰۶۸ من عَصایَم در کَفِ موسیِّ خویش موسی‌اَم پنهان و من پیدا به پیش
۱۰۶۹ بر مُسلمانانْ پُلِ دریا شَوَم باز بر فرعونْ اَژدَرها شَوَم
۱۰۷۰ این عَصا را ای پسر تنها مَبین که عَصا بی‌کَفِّ حَق نَبْوَد چُنین
۱۰۷۱ موجِ طوفان هم عَصا بُد کو زِ دَرد طَنْطَنهٔ‌یْ جادوپَرَستان را بِخَورْد
۱۰۷۲ گَر عَصاهایِ خدا را بِشْمُرَم زَرْقِ این فرعونیان را بَر دَرَم
۱۰۷۳ لیکْ زین شیرین گیایِ زَهْرمَند تَرک کُن تا چند روزی می‌چَرَند
۱۰۷۴ گَر نباشد جاهِ فرعون و سَری از کجا یابد جَهَنَّم پَروَری
۱۰۷۵ فَربَهَش کُن آن گَهَش کُش ای قَصاب زان که بی‌بَرگ‌اَند در دوزخْ کِلاب
۱۰۷۶ گَر نبودی خَصْم و دشمن در جهان پَس بِمُردی خَشمْ اَنْدَر مَردمان
۱۰۷۷ دوزخ آن خشم است خَصْمی بایَدَش تا زِیَد وَرْنی رَحیمی بُکْشَدَش
۱۰۷۸ پَسْ بمانْدی لُطف بی‌قَهْر و بَدی پَس کَمالِ پادشاهی کِی بُدی؟
۱۰۷۹ ریش‌خَندی کرده‌اند آن مُنْکِران بَر مَثَل‌ها و بَیان ذاکِران
۱۰۸۰ تو اگر خواهی بِکُن هم ریش‌خَند چند خواهی زیست ای مُردار چند؟
۱۰۸۱ شاد باشید ای مُحِبّان در نیاز بر همین دَر که شود امروز باز
۱۰۸۲ هر حَویجی باشَدَش کَردی دِگَر در میانِ باغْ از سیر و کَبَر
۱۰۸۳ هر یکی با جِنْسِ خود در کَرد خَود از برایِ پُختگی نَم می‌خَورَد
۱۰۸۴ تو که کَردِ زَعْفرانی زَعْفران باش و آمیزش مَکُن با دیگِران
۱۰۸۵ آب می‌خور زَعْفرانا تا رَسی زَعْفرانی اَنْدَر آن حَلْوا رَسی
۱۰۸۶ در مَکُن در کَردِ شَلْغَم پوزِ خویش که نَگردد با تو او هم‌طَبْع و کیش
۱۰۸۷ توبه کَردی او به کَردی مودَعه زان که اَرْضُ اللهْ آمد واسِعَه
۱۰۸۸ خاصه آن اَرْضی که از پَهْناوری در سَفَر گُم می‌شود دیو و پَری
۱۰۸۹ اَنْدَر آن بَحْر و بیابان و جِبال مُنْقَطِع می‌گردد اَوْهام و خیال
۱۰۹۰ این بیابان در بیابان‌هایِ او هَمچو اَنْدَر بَحْرِ پُر یک تایِ مو
۱۰۹۱ آبْ اِسْتاده که سَیْرَسْتَش نَهان تازه‌تَر خوش تَر زِ جوهایِ رَوان
۱۰۹۲ کو دَرونِ خویشْ چون جان و رَوان سَیْرِ پنهان دارد و پایِ رَوان
۱۰۹۳ مُسْتَمِع خُفته‌ست کوتَه کُن خِطاب ای خَطیب این نَقْش کَم کُن تو بر آب
۱۰۹۴ خیز بِلْقیسا که بازاری‌ست تیز زین خَسیسانِ کَساداَفْکَن گُریز
۱۰۹۵ خیز بِلْقیسا کُنون با اِخْتیار پیش از آن که مرگ آرَد گیر و دار
۱۰۹۶ بَعد از آن گوشَت کَشَد مرگ آن چُنان که چو دُزد آیی به شِحْنه جانْ‌کَنان
۱۰۹۷ زین خَران تا چند باشی نَعْلْ دُزد؟ گَر هَمی دُزدی بیا و لَعْلْ دُزد
۱۰۹۸ خواهرانَت یافته مُلْکِ خُلود تو گرفته مُلْکَتِ کور و کَبود؟
۱۰۹۹ ای خُنُک آن را کَزین مُلْکَت بِجَست که اَجَل این مُلْک را ویران‌گَرست
۱۱۰۰ خیز بِلْقیسا بیا باری بِبین مُلْکَتِ شاهان و سُلطانانِ دین
۱۱۰۱ شِسْته در باطِن میانِ گُلْسِتان ظاهِر آحادی میانِ دوستان
۱۱۰۲ بوستان با او رَوان هر جا رَوَد لیکْ آن از خَلْق پنهان می‌شود
۱۱۰۳ میوه‌ها لابِه‌کُنان کَزْ من بِچَر آبِ حیوان آمده کَزْ من بِخَور
۱۱۰۴ طَوْف می‌کُن بر فَلَک بی‌پَرّ و بال هَمچو خورشید و چو بَدْر و چون هِلال
۱۱۰۵ چون رَوان باشی رَوان و پایْ نی می‌خوری صد لوت و لُقمه‌خایْ نی
۱۱۰۶ نی‌نَهَنگِ غم زَنَد بر کَشت اَت نی پَدید آید زِ مُردن زشتی اَت
۱۱۰۷ هم تو شاه و هم تو لشکَر هم تو تَخت هم تو نیکوبَخت باشی هم تو بَخت
۱۱۰۸ گَر تو نیکوبَختی و سُلطانِ زَفْت بَختْ غیرِ توست روزی بَخت رفت
۱۱۰۹ تو بِمانْدی چون گدایانْ بی‌نَوا دولتِ خود هم تو باش ای مُجْتَبی
۱۱۱۰ چون تو باشی بَختِ خود ای مَعنوی پَس تو که بَختی زِ خود کِی گُم شوی؟
۱۱۱۱ تو زِ خود کِی گم شوی ای از خوشْ‌خِصال چون که عینِ تو تورا شُد مُلْک و مال؟

#دکلمه_مثنوی

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *