مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۴۴ – بقیّهٔ عِمارت کردنِ سُلَیمان عَلَیْهِ‌السَّلام مَسجدِ اَقْصی را به تَعْلیم و وَحْیِ خدا جَهَتِ حِکْمَت‌هایی که او دانَد و مُعاونَتِ مَلایکه و دیو و پَری و آدمی آشکارا
| ۱۱۱۲ | ای سُلیمان مَسجدِ اَقْصی بِساز | لَشکَرِ بِلْقیس آمد در نماز | |
| ۱۱۱۳ | چون که او بُنیادِ آن مَسجدِ نَهاد | جِنّ و اِنْس آمد بَدَن در کار داد | |
| ۱۱۱۴ | یک گروه از عشق و قومی بی‌مُراد | هم‌چُنان که در رَهِ طاعَتْ عِباد | |
| ۱۱۱۵ | خَلْق دیوانَند و شَهوت سِلْسِله | می‌کَشَدْشان سویِ دُکّان و غَله | |
| ۱۱۱۶ | هست این زنجیر از خَوْف و وَلَه | تو مَبین این خَلْق را بی‌سِلْسِله | |
| ۱۱۱۷ | می‌کَشانَدْشان سویِ کَسْب و شکار | می‌کَشانَدْشان سویِ کان و بِحار | |
| ۱۱۱۸ | می‌کَشَدْشان سویِ نیک و سویِ بَد | گفت حَق فی جیدها حَبْلُ الْمَسَد | |
| ۱۱۱۹ | قَدْ جَعَلْنا الْحَبْلَ فی اَعْناقِهِم | وَاتَّخَذْنَا الْحَبْلَ مِنْ اَخْلاقِهِم | |
| ۱۱۲۰ | لَیْسَ مِنْ مُسْتَقْذِرٍ مُسْتَنْقِهِ | قَطُّ اِلّا طایِرُهْ فی عُنْقِهِ | |
| ۱۱۲۱ | حِرصِ تو در کارِ بَد چون آتش است | اَخْگَر از رَنگِ خوشِ آتش خَوش است | |
| ۱۱۲۲ | آن سیاهیْ فَحْم در آتش نَهان | چون که آتش شُد سیاهی شُد عِیان | |
| ۱۱۲۳ | اَخْگَر از حِرصِ تو شُد فَحْمِ سیاه | حِرصْ چون شُد مانْد آن فَحْمِ تَباه | |
| ۱۱۲۴ | آن زمان آن فَحْم اَخْگَر می‌نِمود | آن نه حُسنِ کار نارِ حرص بود | |
| ۱۱۲۵ | حِرصْ کارَت را بیاراییده بود | حِرص رَفت و مانْد کارِ تو کَبود | |
| ۱۱۲۶ | غَوْله‌یی را که بَر آرایید غول | پُخته پِنْدارَد کسی که هست گول | |
| ۱۱۲۷ | آزمایش چون نِمایَد جانِ او | کُند گردد ز آزمونْ دَندانِ او | |
| ۱۱۲۸ | از هَوَس آن دامْ دانه می‌نِمود | عکسِ غولِ حرص و آن خودْ خام بود | |
| ۱۱۲۹ | حِرص اَنْدَر کارِ دین و خیرْ جو | چون نَمانَد حِرص باشد نَغْزرو | |
| ۱۱۳۰ | خَیْرها نَغْزَند نه از عکسِ غَیْر | تابِ حِرص اَرْ رفت مانَد تابِ خَیْر | |
| ۱۱۳۱ | تابِ حِرص از کارِ دنیا چون بِرَفت | فَحْم باشد مانْده از اَخْگَر به تَفت | |
| ۱۱۳۲ | کودکان را حِرص می‌آرَد غِرار | تا شوند از ذوقِ دلْ دامَن‌سَوار | |
| ۱۱۳۳ | چون زِ کودک رفت آن حِرص بَدَش | بر دِگَر اَطْفالْ خنده آیَدَش | |
| ۱۱۳۴ | که چه می‌کردم؟ چه می‌دیدم دَرین؟ | خَلْ زِ عَکسِ حِرص بِنْمود اَنْگَبین | |
| ۱۱۳۵ | آن بِنای اَنْبیا بی‌حِرص بود | زان چُنان پیوسته رونَق‌ها فُزود | |
| ۱۱۳۶ | ای بَسا مَسجد بَرآوَرْده کِرام | لیکْ نَبْوَد مسجدِ اَقْصاشْ نام | |
| ۱۱۳۷ | کعبه را که هر دَمی عِزّی فُزود | آن زِ اِخْلاصاتِ ابراهیم بود | |
| ۱۱۳۸ | فَضْلِ آن مسجد زِ خاک و سنگ نیست | لیکْ در بَنّاش حِرص و جنگ نیست | |
| ۱۱۳۹ | نه کُتُبْشان مِثْلِ کُتْبِ دیگران | نی مَساجِدْشان نه کسب و خان و مان | |
| ۱۱۴۰ | نه اَدَبْشان نه غَضَبْشان نه نَکال | نه نُعاس و نه قیاس و نه مَقال | |
| ۱۱۴۱ | هر یکی‌شان را یکی فَرّی دِگَر | مُرغِ جانْشانْ طایِر از پَرّی دِگَر | |
| ۱۱۴۲ | دل هَمی‌لَرْزَد زِ ذِکْرِ حالَشان | قِبلهٔ اَفْعالِ ما اَفْعالَشان | |
| ۱۱۴۳ | مُرغَشان را بَیْضه‌ها زَرّین بُده‌ست | نیمْ‌شب جانْشان سَحَرگَهْ بین شُده‌ست | |
| ۱۱۴۴ | هر چه گویم من به جانْ نیکویِ قَوْم | نَقْص گفتم گشته ناقِصْ‌گویِ قَوْم | |
| ۱۱۴۵ | مَسجدِ اَقْصی بِسازید ای کِرام | که سُلَیمان باز آمد وَالسَّلام | |
| ۱۱۴۶ | وَرْ ازین دیوان و پَریان سَر کَشَند | جُمله را اَمْلاک در چَنْبَر کَشَند | |
| ۱۱۴۷ | دیو یک دَم کَژْ رَوَد از مَکْر و زَرْق | تازیانه آیَدَش بر سَر چو بَرق | |
| ۱۱۴۸ | چون سُلَیمان شو که تا دیوانِ تو | سنگ بُرَّند از پیِ ایوانِ تو | |
| ۱۱۴۹ | چون سُلَیمان باش بی‌وَسْواس و ریو | تا تورا فرمان بَرَد جِنی و دیو | |
| ۱۱۵۰ | خاتَمِ تو این دل است و هوش دار | تا نَگَردد دیو را خاتَمْ شکار | |
| ۱۱۵۱ | پَس سُلَیمانی کُنَد بر تو مُدام | دیو با خاتَم حَذَر کُن وَالسَّلام | |
| ۱۱۵۲ | آن سُلَیمانی دِلا مَنْسوخ نیست | در سَر و سِرَّت سُلیمانی کُنی‌ست | |
| ۱۱۵۳ | دیو هم وقتی سُلیمانی کُند | لیکْ هر جولاهِه اَطْلَس کِی تَنَد؟ | |
| ۱۱۵۴ | دَست جُنْبانَد چو دَستِ او وَلیک | در میان هر دوشان فرقی‌ست نیک |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!