مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۴۷ – مانِسْتنِ بَدراییِ این وزیرِ دون در اِفْسادِ مُروَّتِ شاه به وزیرِ فرعون یعنی هامان در اِفْسادِ قابِلیَّت فرعون
| ۱۲۳۹ | چند آن فرعون می‌شُد نَرم و رام | چون شَنیدی او ز موسی آن کَلام | |
| ۱۲۴۰ | آن کلامی که بِدادی سنگْ شیر | از خوشیِّ آن کَلام بی‌نَظیر | |
| ۱۲۴۱ | چون به هامان که وزیرش بود او | مَشورَت کردی که کینَش بود خو | |
| ۱۲۴۲ | پَس بِگُفتی تا کُنون بودی خَدیو | بَنده گردی ژَنده‌پوشی را به ریو؟ | |
| ۱۲۴۳ | هَمچو سنگِ مَنْجَنیقی آمدی | آن سُخَن بر شیشه خانه‌یْ او زدی | |
| ۱۲۴۴ | هر چه صد روز آن کَلیمِ خوشْ‌خِطاب | ساختی در یک‌دَم او کردی خَراب | |
| ۱۲۴۵ | عقلِ تو دَستور و مَغْلوبِ هواست | در وجودت رَهْ‌زَنِ راه خداست | |
| ۱۲۴۶ | ناصِحی رَبّان‌یی پَندَت دَهَد | آن سُخن را او به فَنْ طرحی نَهَد | |
| ۱۲۴۷ | کین نه بَر جای است هین از جامَشو | نیست چندان با خودآ شَیْدا مَشو | |
| ۱۲۴۸ | وایِ آن شَهْ که وزیرش این بُوَد | جایِ هر دو دوزخِ پُرکین بُوَد | |
| ۱۲۴۹ | شادْ آن شاهی که او را دَست‌گیر | باشد اَنْدَر کار چون آصَف وزیر | |
| ۱۲۵۰ | شاهِ عادل چون قَرینِ او شود | نام آن نورٌ عَلی نور این بُوَد | |
| ۱۲۵۱ | چون سُلیمان شاه و چون آصَفْ وزیر | نور بر نورست و عَنْبَر بر عَبیر | |
| ۱۲۵۲ | شاهْ فرعون و چو هامانَش وزیر | هر دو را نَبْوَد زِ بَدبَختی گُزیر | |
| ۱۲۵۳ | پَس بُوَد ظُلْمات بعضی فَوْقِ بَعْض | نه خِرَد یار و نه دولَت روزِ عَرْض | |
| ۱۲۵۴ | من ندیدم جُز شَقاوَت در لِئام | گَر تو دیدَسْتی رَسان از من سلام | |
| ۱۲۵۵ | هَمچو جان باشد شَهْ و صاحِب چو عقل | عقلِ فاسد روح را آرَد به نَقْل | |
| ۱۲۵۶ | آن فرشته‌یْ عقلْ چون هاروت شُد | سِحْرآموزِ دو صد طاغوت شُد | |
| ۱۲۵۷ | عقلِ جُزوی را وزیرِ خود مگیر | عقلِ کُل را ساز ای سُلطان وزیر | |
| ۱۲۵۸ | مَر هوا را تو وزیرِ خود مَساز | که بَرآیَد جانِ پاکَت از نماز | |
| ۱۲۵۹ | کین هوا پُر حِرص و حالی‌بینْ بُوَد | عقل را اندیشه یَوْمِ دینْ بُوَد | |
| ۱۲۶۰ | عقل را دو دیده در پایانِ کار | بَهرِ آن گُل می‌کَشَد او رَنجِ خار | |
| ۱۲۶۱ | که نَفَرسایَد نَریزد در خَزان | باد هر خُرطومِ اَخْشَم دور از آن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!