مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۴۸ – نِشَستنِ دیو بر مقام سُلَیمان عَلَیْهِ‌السَّلام و تَشَبُّه کردنِ او به کارهایِ سُلَیمان عَلَیْهِ‌السَّلام و فَرقِ ظاهِر میانِ هر دو سُلَیمان و دیو خویشتن را سُلَیمانِ بْنِ داود نام کردن

۱۲۶۲	وَرْچه عَقْلَت هست با عقلِ دِگَر	یار باش و مَشورت کُن ای پدر
۱۲۶۳	با دو عقل از بَسْ بَلاها وارَهی	پایِ خود بر اوجِ گَردون‌ها نَهی
۱۲۶۴	دیو گَر خود را سُلَیمان نام کرد	مُلْک بُرد و مَمْلَکَت را رام کرد
۱۲۶۵	صورتِ کارِ سُلَیمان دیده بود	صورت اَنْدَر سِرّْ دیوی می‌نِمود
۱۲۶۶	خَلْق گفتند این سُلَیمان بی‌صَفاست	از سُلَیمان تا سُلَیمان فَرق‌هاست
۱۲۶۷	او چو بیداریست این هَمچون وَسَن	هم‌چُنان که آن حَسَن با این حَسَن
۱۲۶۸	دیو می‌گفتی که حَق بر شَکلِ من	صورتی کرده‌ست خوشْ بر اَهْرِمَن
۱۲۶۹	دیو را حَقْ صورت من داده است	تا نَیَندازد شما را او به شَسْت
۱۲۷۰	گَر پَدید آید به دَعوی زینهار	صورتِ او را مَدارید اِعْتِبار
۱۲۷۱	دیوْشان از مَکْر این می‌گفت لیکْ	می‌نِمود این عکس در دل‌هایِ نیکْ
۱۲۷۲	نیست بازی با مُمَیِّز خاصه او	که بُوَد تمییز و عَقلَش غَیْب‌گو
۱۲۷۳	هیچ سِحْر و هیچ تَلبیس و دَغَل	می‌نَبَندد پَرده بر اَهْلِ دُوَل
۱۲۷۴	پَس هَمی‌گفتند با خود در جواب	بازگونه می‌رَوی ای کَژْ خِطاب
۱۲۷۵	باژگونه رفت خواهی هم چُنین	سویِ دوزخ اَسْفَل اَنْدَر سافِلین
۱۲۷۶	او اگر مَعْزول گشته‌ست و فَقیر	هست در پیشانی اَش بَدْر مُنیر
۱۲۷۷	تو اگر اَنْگُشتری را برده‌یی	دوزخی چون زَمْهَریر اَفْسرده‌یی
۱۲۷۸	ما به بَوْش و عارِض و طاق و طُرُنْب	سَر کجا که خود هَمی‌نَنْهیم سُنْب؟
۱۲۷۹	وَرْ به غَفْلَت ما نَهیم او را جَبین	پَنجه‌یی مانع بَرآیَد از زمین
۱۲۸۰	که مَنِه آن سَر مَر این سَر زیر را	هین مَکُن سَجْده مَراین اِدْبار را
۱۲۸۱	کَردَمی من شَرحِ این بَسْ جانْ فَزا	گَر نَبودی غَیرت و رَشکِ خدا
۱۲۸۲	هم قَناعَت کن تو بِپْذیر این قَدَر	تا بگویم شَرحِ این وقتی دِگَر
۱۲۸۳	نامِ خود کَرده سُلَیمان نَبی	رویْ‌پوشی می‌کُند بر هر صَبی
۱۲۸۴	دَر گُذَر از صورت و از نامْ خیز	از لَقَب وَزْ نام در مَعنی گُریز
۱۲۸۵	پَس بِپُرس از حَدِّ او وَزْ فِعْلِ او	در میانِ حَدّ و فِعْلْ او را بِجو

#دکلمه_مثنوی

دیدگاه خود را ثبت کنید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

با ما در تماس باشيد

صفحات

لينك هاي ويژه