مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۵۳ – بیان آنکه حصول علم و مال و جاه بدگوهران را فضیحت اوست و چون شمشیریست که افتادست به دست راه‌زن
| ۱۴۳۵ | بَدگُهَر را عِلْم و فَن آموختن | دادنِ تیغی به دَستِ راه‌زَن | |
| ۱۴۳۶ | تیغ دادن در کَفِ زَنگیِّ مَست | بِه که آیَد عِلْمْ ناکَس را به دست | |
| ۱۴۳۷ | علم و مال و مَنْصِب و جاه و قِران | فِتنه آمد در کَفِ بدگوهران | |
| ۱۴۳۸ | پس غَزا زین فرض شُد بر مومنان | تا سِتانَند از کَفِ مَجنون سِنان | |
| ۱۴۳۹ | جانِ او مَجنون تَنَش شمشیر او | واسِتان شمشیر را زان زشت‌خو | |
| ۱۴۴۰ | آنچه مَنْصَب می‌کُند با جاهِلان | از فَضیحَت کِی کُنَد صد اَرْسَلان؟ | |
| ۱۴۴۱ | عَیْبِ او مَخفی‌ست، چون آلَت بیافت | مارَش از سوراخْ بر صَحرا شِتافت | |
| ۱۴۴۲ | جُمله صَحرا مار و گَزْدُم پُر شود | چون که جاهِل شاهِ حُکْمِ مُر شود | |
| ۱۴۴۳ | مال و مَنْصِب ناکسی کارَد به دَست | طالِبِ رُسواییِ خویش او شُده‌ست | |
| ۱۴۴۴ | یا کُنَد بُخْل و عَطاها کَم دَهَد | یا سَخا آرَد به ناموضِعْ نَهَد | |
| ۱۴۴۵ | شاه را در خانه بَیْدَق نَهَد | این چُنین باشد عَطا کَاحْمَق دَهَد | |
| ۱۴۴۶ | حُکْمْ چون در دَستِ گُم‌راهی فُتاد | جاه پِنْدارید، در چاهی فُتاد | |
| ۱۴۴۷ | رَهْ نمی‌دانَد قَلاووزی کُنَد | جانِ زشتِ او جهانْ‌سوزی کُنَد | |
| ۱۴۴۸ | طِفْل راهِ فَقر چون پیری گرفت | پی‌رَوان را غولِ اِدْباری گرفت | |
| ۱۴۴۹ | که بیا تا ماه بِنْمایَم تو را | ماه را هرگز نَدید آن بی‌صَفا | |
| ۱۴۵۰ | چون نِمایی؟ چون نَدیدَستی به عُمر | عکسِ مَهْ در آب هم ای خامِ غُمر | |
| ۱۴۵۱ | اَحْمَقانْ سَروَر شُدَسْتند و زِ بیم | عاقِلانْ سَرها کَشیده در گِلیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!