مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۵۴ – تَفسیرِ یا اَیُّها المُزَّمِل
| ۱۴۵۲ | خوانْد مُزَّمِّل نَبی را زین سَبَب | که بُرون آ از گِلیم ای بوالْهَرَب | |
| ۱۴۵۳ | سَر مَکَش اَنْدَر گِلیم و رو مَپوش | که جَهانْ جسمی‌ست سَرگردان تو هوش | |
| ۱۴۵۴ | هین مَشو پنهان زِ نَنْگِ مُدَّعی | که تو داری شمعِ وَحْیِ شَعْشَعی | |
| ۱۴۵۵ | هین قُمِ اللَّیلَ که شمعی ای هُمام | شمعْ اَنْدَر شب بُوَد اَنْدَر قیام | |
| ۱۴۵۶ | بی‌فُروغَت روز روشن هم شب است | بی‌پَناهَت شیر اسیر اَرْنَب است | |
| ۱۴۵۷ | باش کَشتیبان دَرین بَحْرِ صَفا | که تو نوحِ ثانی‌یی ای مُصطفی | |
| ۱۴۵۸ | رَهْ شِناسی می‌بِبایَد با لُباب | هَررَهی را خاصه اَنْدَر راهِ آب | |
| ۱۴۵۹ | خیز بِنْگَر کارَوانِ رَهْ زده | هر طَرَف غولی‌ست کَشتیبان شُده | |
| ۱۴۶۰ | خِضْرِوقتی غَوْثِ هر کَشتی تویی | هَمچو روحُ اللهْ مَکُن تنهارَوی | |
| ۱۴۶۱ | پیش این جَمعی چو شمع آسْمان | اِنْقِطاع و خَلوَت آری را بِمان | |
| ۱۴۶۲ | وقت خَلوت نیست اَنْدَر جمع آی | ای هُدی چون کوهِ قاف و تو هُمای | |
| ۱۴۶۳ | بَدرْ بر صَدْر فَلَک شُد شبْ رَوان | سَیْر را نَگْذارد از بانگِ سگان | |
| ۱۴۶۴ | طاعِنان هَمْچو سگان ْ بر بَدْرِ تو | بانگ می‌دارند سویِ صَدْرِ تو | |
| ۱۴۶۵ | این سَگان کَرَّند زَامْرِ اَنْصِتوا | از سَفَه وَعْوَع کُنان بر بَدْرِ تو | |
| ۱۴۶۶ | هین بِمَگْذار ای شِفا رَنجور را | تو زِ خشمِ کَر عَصای کور را | |
| ۱۴۶۷ | نه تو گفتی قایدِ اَعْمی به راه | صد ثواب و اَجْر یابد از اِله؟ | |
| ۱۴۶۸ | هرکِه او چِلْ گام کوری را کَشَد | گَشت آمُرزیده و یابَد رَشَد | |
| ۱۴۶۹ | پَس بِکَش تو زین جَهان بی‌قَرار | جَوْقِ کوران را قِطارْ اَنْدَر قِطار | |
| ۱۴۷۰ | کارِ هادی این بُوَد تو هادی‌یی | ماتَمِ آخِر زمان را شادی‌یی | |
| ۱۴۷۱ | هین روان کُن ای اِمامُ الْمُتَّقین | این خیال اَنْدیشگان را تا یَقین | |
| ۱۴۷۲ | هرکِه در مَکْرِ تو دارد دلْ گِرو | گَرْدَنَش را می‌زَنَم تو شاد رو | |
| ۱۴۷۳ | بر سر کوریش کوری‌ها نَهَم | او شِکَر پِنْدارَدو زَهْرَش دَهَم | |
| ۱۴۷۴ | عقل‌ها از نورِ من اَفروختَنْد | مَکْرها از مَکْرِ من آموختَند | |
| ۱۴۷۵ | چیست خود آلاجُقِ آن تُرکْمان | پیش پایِ نَرِّه پیلانِ جَهان؟ | |
| ۱۴۷۶ | آن چراغِ او به پیشِ صَرْصَرَم | خود چه باشَد؟ ای مَهینْ پیغامبرم | |
| ۱۴۷۷ | خیزدَردَم تو به صورِسَهمناک | تا هزاران مُرده بَر رویَد زِ خاک | |
| ۱۴۷۸ | چون تو اسرافیلِ وقتی راستْ خیز | رَستْخیزی ساز پیش از رَستْخیز | |
| ۱۴۷۹ | هرکه گوید کو قیامت ای صَنَم | خویش بِنْما که قیامت نَکْ مَنَم | |
| ۱۴۸۰ | دَرنِگَر ای سایِل مِحْنَت زَده | زین قیامت صد جهان اَفزون شُده | |
| ۱۴۸۱ | وَر نَباشد اَهلِ این ذِکر و قُنوت | پس جوابُ الْاَحْمَق ای سُلطان سکوت | |
| ۱۴۸۲ | زآسْمانِ حَق سکوت آید جواب | چون بُوَد جانا دُعا نامُسْتَجاب | |
| ۱۴۸۳ | ای دَریغا وقتِ خَرمَنگاه شُد | لیکْ روز از بَختِ ما بی‌گاه شُد | |
| ۱۴۸۴ | وقت تَنگ است و فَراخی این کلام | تَنگ می‌آیَد بَرو عُمرِ دوام | |
| ۱۴۸۵ | نیزه بازی اَنْدَرین گَوهای تَنگ | نیزه بازان را همی‌آرَد به تَنگ | |
| ۱۴۸۶ | وقت تنگ و خاطِر و فَهْم عَوام | تنگ‌تر صد رَه زِ وَقت است ای غُلام | |
| ۱۴۸۷ | چون جوابِ اَحْمَق آمد خامُشی | این درازی در سُخن چون می‌کَشی؟ | |
| ۱۴۸۸ | از کَمالِ رَحْمَت و موجِ کَرَم | می‌دَهَد هرشوره را باران و نَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!