مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۷۴ – رُقْعهٔ دیگر نوشتنِ آن غُلامْ پیشِ شاهْ چون جوابِ آن رُقْعهٔ اَوَّل نیافت
| ۱۹۳۴ | نامهٔ دیگر نوشت آن بَدگُمان | پُر ز تَشْنیع و نَفیر و پُر فَغان | |
| ۱۹۳۵ | که یکی رُقْعه نِبِشتَم پیش شَهْ | ای عَجَب آن جا رَسید و یافت رَهْ؟ | |
| ۱۹۳۶ | آن دِگَر را خوانْد هم آن خوبْ خَد | هم نداد او را جواب و تَنْ بِزَد | |
| ۱۹۳۷ | خُشک می‌آوَرْد او را شهریار | او مُکَرَّر کرد رُقْعه پنج بار | |
| ۱۹۳۸ | گفت حاجِب آخِر او بَنده‌یْ شماست | گَر جوابش بَر نِویسی هم رَواست | |
| ۱۹۳۹ | از شَهیِّ تو چه کَم گردد اگر | برغُلام و بَنده اَنْدازی نَظَر؟ | |
| ۱۹۴۰ | گفت این سَهْل است امّا اَحْمَق است | مَردِ اَحْمق زشت و مَردودِ حَق است | |
| ۱۹۴۱ | گَرچه آمُرزَم گناه و زَلَّتَش | هم کُند بر من سَرایَت عِلَّتَش | |
| ۱۹۴۲ | صد کَس از گَرگین همه گَرگین شوند | خاصه این گَرِّ خَبیثِ ناپَسَند | |
| ۱۹۴۳ | گَرِّ کَم عقلی مَبادا گَبْر را | شومِ او بی‌آب دارد ابر را | |
| ۱۹۴۴ | نَم نَبارَد ابر از شومیِّ او | شهر شُد ویرانه از بومیِّ او | |
| ۱۹۴۵ | از گَرِ آن اَحْمقانْ طوفانِ نوح | کرد ویران عالَمی را در فُضوح | |
| ۱۹۴۶ | گفت پیغامبر که اَحْمَق هر کِه هست | او عَدوِّ ماست و غولْ رَهْ‌زَن است | |
| ۱۹۴۷ | هر کِه او عاقل بُوَد از جانِ ماست | روحِ او و ریحِ او رَیْحان ماست | |
| ۱۹۴۸ | عقلْ دُشنامَم دهد من راضی‌اَم | زان که فیضی دارد از فَیّاضی‌اَم | |
| ۱۹۴۹ | نَبْوَد آن دُشنامِ او بی‌فایِده | نَبْوَد آن مِهْمانی‌اَش بی‌مایِده | |
| ۱۹۵۰ | اَحْمَق اَرْ حَلْوا نَهَد اَنْدَر لَبَم | من از آن حَلْوای او اَنْدَر تَبَم | |
| ۱۹۵۱ | این یَقین دان گَر لَطیف و روشنی | نیست بوسه‌یْ کونِ خَر را چاشْنی | |
| ۱۹۵۲ | سَبْلَتَت گَنده کُند بی‌فایِده | جامه از دیگَش سِیَه بی‌مایِده | |
| ۱۹۵۳ | مایِده عقل است نی نان و شِوی | نورِ عقل است ای پسر جان راغِذی | |
| ۱۹۵۴ | نیست غَیْرِ نورْ آدم را خورِش | از جُزِ آن جانْ نیابد پَرورِش | |
| ۱۹۵۵ | زین خورِش‌ها اندک اندک باز بُر | کین غذایِ خَر بُوَد نه آنِ حُر | |
| ۱۹۵۶ | تا غذایِ اَصْل را قابل شَوی | لُقمه‌هایِ نور را آکِلْ شَوی | |
| ۱۹۵۷ | عکسِ آن نوراست کین نانْ نان شُده‌ست | فیضِ آن جان است کین جانْ جان شُده‌ست | |
| ۱۹۵۸ | چون خوری یک بار از مَاکولِ نور | خاک ریزی بر سَرِ نان و تَنور | |
| ۱۹۵۹ | عقلْ دو عقل است اَوَّل مَکْسَبی | که دَر آموزی چو در مَکْتَب صَبی | |
| ۱۹۶۰ | از کتاب و اوْستاد و فکر و ذِکْر | از مَعانی وَزْ عُلومِ خوب و بِکْر | |
| ۱۹۶۱ | عقلِ تو اَفْزون شود بر دیگران | لیک تو باشی زِ حِفْظِ آن گِران | |
| ۱۹۶۲ | لوحِ حافِظ باشی اَنْدَر دَوْر و گشت | لوحِ مَحْفوظ اوست کو زین دَر گُذشت | |
| ۱۹۶۳ | عقلِ دیگر بَخشِش یَزدان بُوَد | چَشمهٔ آن در میانِ جان بُوَد | |
| ۱۹۶۴ | چون زِ سینه آبِ دانش جوش کرد | نه شود گَنده نه دیرینه نه زَرد | |
| ۱۹۶۵ | وَرْ رَهِ نَبْعَش بُوَد بَسته چه غَم؟ | کو هَمی‌جوشَد زِ خانه دَم به دَم | |
| ۱۹۶۶ | عقلِ تَحصیلی مِثالِ جوی‌ها | کان رَوَد در خانه‌یی از کوی‌ها | |
| ۱۹۶۷ | راه آبَش بَسته شُد شد بی‌نَوا | از دَرونِ خویشتنْ جو چَشمه را |
بسیار عالی.