مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۷۵ – قِصّهٔ آن کِه کسی به کسی مَشورت می‌کرد گُفتَش مَشورت با دیگری کُن که من عَدویِ تواَم
| ۱۹۶۸ | مَشورت می‌کرد شخصی با کسی | کزْ تَرَدُّد وا رَهَد وَزْ مَحْبَسی | |
| ۱۹۶۹ | گفت ای خوش‌نام غَیْرِ من بِجو | ماجَرایِ مَشورت با او بگو | |
| ۱۹۷۰ | من عَدوَّم مَر تورا با من مَپیچ | نَبْوَد از رایِ عَدو پیروزْ هیچ | |
| ۱۹۷۱ | رو کسی جو که تورا او هست دوست | دوست بَهرِ دوست لاشَک خیرْجوست | |
| ۱۹۷۲ | من عَدوَّم چاره نَبْوَد کَزْ مَنی | کَژْ رَوَم با تو نِمایَم دُشمنی | |
| ۱۹۷۳ | حارِسی از گُرگْ جُستن شَرط نیست | جُستن از غَیْرِ مَحَل ناجُستَنی‌ست | |
| ۱۹۷۴ | من تو را بی‌هیچ شَکّی دُشمَنَم | من تورا کِی رَهْ نِمایَم؟ رَهْ زَنَم | |
| ۱۹۷۵ | هر کِه باشد هم نِشینِ دوستان | هست در گُلْخَن میانِ بوستان | |
| ۱۹۷۶ | هر کِه با دُشمن نِشینَد در زَمَن | هست او در بوستان در گولْخَن | |
| ۱۹۷۷ | دوست را مازار از ما و مَنَت | تا نَگردد دوستْ خَصْم و دُشمَنَت | |
| ۱۹۷۸ | خَیْر کُن با خَلْقْ بَهرِ ایزَدَت | یا برایِ راحتِ جانِ خَودَت | |
| ۱۹۷۹ | تا هَماره دوست بینی در نَظَر | در دِلَت نایَد زِ کین ناخوش صُوَر | |
| ۱۹۸۰ | چون که کردی دُشمنی پَرهیز کُن | مَشورت با یارِ مِهْرانگیز کُن | |
| ۱۹۸۱ | گفت می‌دانم ترا ای بوالْحَسَن | که تویی دیرینه دُشمن‌دارِ من | |
| ۱۹۸۲ | لیکْ مَردِ عاقلیّ و معنوی | عقلِ تو نَگْذارَدَت که کَژْ رَوی | |
| ۱۹۸۳ | طَبْع خواهد تا کَشَد از خَصْمْ کین | عقل بر نَفْس است بَندِ آهنین | |
| ۱۹۸۴ | آید و مَنْعَش کُند وادارَدَش | عقلْ چون شِحْنه‌ست در نیک و بَدَش | |
| ۱۹۸۵ | عقلِ ایمانی چو شِحْنه‌یْ عادل است | پاسْبان و حاکِمِ شهرِ دل است | |
| ۱۹۸۶ | هَمچو گُربه باشد او بیدارْهوش | دُزد در سوراخ مانَد هَمچو موش | |
| ۱۹۸۷ | در هر آن جا که بَرآرَد موشْ دَست | نیست گُربه یا که نَقْشِ گُربه است | |
| ۱۹۸۸ | گربهٔ چه؟ شیر شیراَفْکَن بُوَد | عقلِ ایمانی که اَنْدَر تَن بُوَد | |
| ۱۹۸۹ | غُرِّهٔ او حاکِم دَرَّندگان | نَعْرهٔ او مانِعِ چَرّندگان | |
| ۱۹۹۰ | شهر پُر دُزد است و پُر جامه‌کَنی | خواه شِحْنه باش گو و خواه نی |
بسیار عالی