مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۷۷ – اعتراض کردنِ مُعْترضی بر رَسولْ عَلَیْه‌السَّلام بر امیر کردنِ آن هُذَیْلی
| ۲۰۲۹ | چون پَیَمْبر سَروَری کرد از هُذَیْل | از برایِ لشکرِ مَنصورْ خَیْل | |
| ۲۰۳۰ | بوالْفُضولی از حَسَد طاقَت نداشت | اعتراض و لانُسَلِّمْ بَر فَراشت | |
| ۲۰۳۱ | خَلْق را بِنْگَر که چون ظُلْمانی‌اَند | در مَتاعِ فانی‌یی چون فانی‌اَند | |
| ۲۰۳۲ | از تکَبُّر جُمله اَنْدَر تَفْرقه | مُرده از جان زنده‌اَنْدَ ازمَخْرَقه | |
| ۲۰۳۳ | این عَجَب که جانْ به زندان اَنْدَراست | وان گَهی مِفْتاحِ زندانَش به دَست | |
| ۲۰۳۴ | پایْ تا سَر غَرقِ سَرگین آن جوان | می‌زَنَد بر دامَنَش جویِ رَوان | |
| ۲۰۳۵ | دایما پَهْلو به پَهْلو بی‌قَرار | پَهْلویِ آرامگاه و پُشت‌دار | |
| ۲۰۳۶ | نورْ پنهان است و جُست و جو گُواه | کَزْ گِزافه دلْ نمی‌جویَد پَناه | |
| ۲۰۳۷ | گَر نبودی حَبْسِ دنیا را مَناص | نه بُدی وحشت نه دل جُستی خَلاص | |
| ۲۰۳۸ | وحشَتَت هَمچون مُوَکَّل می‌کَشَد | که بِجو ای ضالْ مِنْهاجِ رَشَد | |
| ۲۰۳۹ | هست مِنْهاج و نَهانْ در مَکْمَن است | یافْتَش رَهْنِ گِزافه جُستن است | |
| ۲۰۴۰ | تَفرقه‌جویانِ جمع اَنْدَر کَمین | تو دَرین طالِبْ رُخِ مَطْلوب بین | |
| ۲۰۴۱ | مُردگانِ باغ بَرجسته زِ بُن | کان دِهَنده‌یْ زندگی را فَهْم کُن | |
| ۲۰۴۲ | چَشمِ این زندانیان هر دَم به دَر | کِی بُدی گَر نیستی کَس مُژده‌وَر؟ | |
| ۲۰۴۳ | صد هزار آلودگانِ آب‌جو | کِی بُدَندی گَر نَبودی آبِ جو؟ | |
| ۲۰۴۴ | بر زمینْ پَهْلوت را آرام نیست | دان که در خانه لَحاف و بِسْتَری‌ست | |
| ۲۰۴۵ | بی‌مَقَرْگاهی نباشد بی‌قَرار | بی‌خُمارْ اِشْکَن نباشد این خُمار | |
| ۲۰۴۶ | گفت نه نه یا رَسولَ اللهْ مَکُن | سَروَر لشکر مگر شیخ کُهُن | |
| ۲۰۴۷ | یا رَسولَ اللهْ جوان اَرْ شیرزاد | غَیْرِ مَردِ پیر سَر لشکر مَباد | |
| ۲۰۴۸ | هم تو گفتَسْتیّ و گفتِ تو گُوا | پیر باید پیر باید پیشوا | |
| ۲۰۴۹ | یا رَسولَ‌اللهْ دَرین لَشکر نِگَر | هست چندین پیر و از وِیْ پیش‌تَر | |
| ۲۰۵۰ | زین درخت آن برگِ زَردَش را مَبین | سیب‌هایِ پُختهٔ او را بِچین | |
| ۲۰۵۱ | بَرگ‌هایِ زردِ او خود کِی تَهی‌ست؟ | این نشانِ پختگی و کامِلی‌ست | |
| ۲۰۵۲ | بَرگِ زَرد ریش و آن مویِ سپید | بَهرِ عقلِ پُخته می‌آرَد نوید | |
| ۲۰۵۳ | بَرگ‌هایِ نو رَسیده‌یْ سَبزْفام | شُد نشانِ آن که آن میوه‌ست خام | |
| ۲۰۵۴ | بَرگِ بی‌برگی نشان عارفی‌ست | زردیِ زَرْ سرُخ رویی صارفی‌ست | |
| ۲۰۵۵ | آن کِه او گُل عارض است اَرْنو خَط است | او به مَکْتَب گاهِ مَخْبَر نوخَط است | |
| ۲۰۵۶ | حَرف‌هایِ خَطِّ او کَژْمَژْ بُوَد | مُزْمِنِ عقل است اگر تَن می‌دَوَد | |
| ۲۰۵۷ | پایِ پیر از سُرعت اَرْ چه باز مانْد | یافت عقلِ او دو پَر بر اوجْ رانْد | |
| ۲۰۵۸ | گَر مَثَل خواهی به جَعفر در نِگَر | داد حَقْ بر جایِ دَست و پاش پَر | |
| ۲۰۵۹ | بُگْذَر از زَرْ کین سُخَن شُد مُحْتَجِب | هَمچو سیمابْ این دِلَم شُد مُضْطَرِب | |
| ۲۰۶۰ | زَنْدَرونَم صدخَموشِ خوش‌نَفَس | دَست بر لب می‌زَنَد یعنی که بَسْ | |
| ۲۰۶۱ | خامُشی بَحْراست و گفتنْ هَمچو جو | بَحْر می‌جویَد تورا جو را مَجو | |
| ۲۰۶۲ | از اشارت‌هایِ دریا سَر مَتاب | خَتْم کُن واللهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب | |
| ۲۰۶۳ | هم چُنین پیوسته کرد آن بی‌اَدَب | پیشِ پیغامبر سُخَن زان سَردْ لب | |
| ۲۰۶۴ | دَست می‌دادش سُخَن او بی‌خَبَر | که خَبَر هَرزِه بُوَد پیشِ نَظَر | |
| ۲۰۶۵ | این خَبَرها از نَظَر خود نایب است | بَهرِ حاضر نیست بَهرِ غایب است | |
| ۲۰۶۶ | هر کِه او اَنْدَر نَظَر مَوْصول شُد | این خَبَرها پیشِ او مَعْزول شُد | |
| ۲۰۶۷ | چون که با معشوق گشتی هم نِشین | دَفْع کُن دَلّالِگان را بَعد ازین | |
| ۲۰۶۸ | هر کِه از طِفْلی گُذشت و مَرد شُد | نامه و دَلّاله بر وِیْ سَرد شُد | |
| ۲۰۶۹ | نامه خوانَد از پِیِ تَعْلیم را | حَرف گوید از پِیِ تَفْهیم را | |
| ۲۰۷۰ | پیشِ بینایان خَبَر گفتن خَطاست | کان دَلیلِ غَفْلَت و نُقْصانِ ماست | |
| ۲۰۷۱ | پیشِ بینا شُد خَموشی نَفْعِ تو | بَهرِ این آمد خِطاب اَنْصِتوا | |
| ۲۰۷۲ | گَر بِفرمایَد بگو بَر گویْ خَوش | لیکْ اندک گو دراز اَنْدَر مَکَش | |
| ۲۰۷۳ | وَرْ بِفرمایَد که اَنْدَر کَش دراز | هم‌چُنان شَرمین بگو با اَمْرْ ساز | |
| ۲۰۷۴ | هم چُنین که من دَرین زیبا فُسون | با ضیاءُ الْحَقْ حُسام‌الدّین کُنون | |
| ۲۰۷۵ | چون که کوتَه می‌کُنم من از رَشَد | او به صد نوعَم به گفتن می‌کَشَد | |
| ۲۰۷۶ | ای حُسامُ‌الدّین ضیایِ ذوالْجَلال | چون که می‌بینی چه می‌جویی مَقال؟ | |
| ۲۰۷۷ | این مگر باشد زِ حُبِّ مُشْتَهی | اِسْقِنی خَمْرًا و قُلْ لی اِنَّها | |
| ۲۰۷۸ | بر دَهان توست این دَمْ جامِ او | گوش می‌گوید که قِسْم گوش کو؟ | |
| ۲۰۷۹ | قِسْمِ تو گرمی‌ست نَکْ گرمیّ و مَست | گفت حِرصِ من ازین افُزون‌تَراست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!