مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۷۹ – قِصّهٔ سُبْحانی ما اَعْظَمَ شَاْنی گفتن ابویَزید قَدَّسَ اللهُ سِرَّهُ و اِعْتراضِ مُریدان و جوابِ این مَر ایشان را نه به طَریقِ گفتِ زبان بلکه از راهِ عِیان

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

بایزید بسطامی، آن عارف صاحب کمال، در حالت مستی محو و فنا آشکارا گفت: منم خداوند سبحان! هنگامیکه پس از ساعتی از حالت مدهوشی به در آمد مریدانش گفتند: تو بامدادان چنین حرفی زدی و این حرف درست نیست. بایزید گفت: اگر بار دیگر چنین گفتم، همان لحظه مرا با کارد بزنید. (زیرا حضرت حق از جسم و جسمانیت خالی است و من دارای جسم هستم). طبق سفارش او مریدان هر یک کاردهای تیزی گرد آوردند و منتظر ماندند. بار دیگر که بایزید دچار حالت محو و فنا شد گفت: سبحان ما اعظم شانی! مریدان با شنیدن این جمله به او حمله‌ور شدند و کاردها را بر بدن او فرود آوردند. اما با کمال تعجب دیدند که هیچ جراحتی بر جسم او وارد نشد بلکه برعکس ضربات کارد بر جسم خودشان اثر کرد و آن را از هم درید.

مولانا به مناسبت ذکر این موضوع که: وقتی عشق الهی بر آدمی غالب آید از جسم مادی خالی می‌شود این حکایت را آورده است.