مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۹۸ – تفسیر کُنتُ کَنزاً مَخفیّاً فَاَحبَبْتُ اَن اعرف
| ۲۵۳۹ | خانه بَر کَن کَزْ عَقیقِ این یَمَن | صد هزاران خانه شاید ساختن | |
| ۲۵۴۰ | گنجْ زیرِ خانه است و چاره نیست | از خرابی خانه مَنْدیش و مَایست | |
| ۲۵۴۱ | که هزاران خانه از یک نَقْدِ گنج | توان عِمارَت کرد بی‌تکلیف و رَنج | |
| ۲۵۴۲ | عاقِبَت این خانه خود ویران شود | گنج از زیرش یَقینْ عُریان شود | |
| ۲۵۴۳ | لیک آنِ تو نباشد زان که روح | مُزدِ ویران کَرْدَنَسْتَش آن فُتوح | |
| ۲۵۴۴ | چون نکرد آن کار مُزدش هست لا | لَیْسَ لِلِاْنْسان اِلّا ما سَعی | |
| ۲۵۴۵ | دَستْ خایی بَعد ازان تو کِی دَریغ | این چُنین ماهی بُد اَنْدَر زیرِ میغ | |
| ۲۵۴۶ | من نکردم آنچه گفتند از بَهی | گنج رفت و خانه و دستم تَهی | |
| ۲۵۴۷ | خانه‌یی اُجْرَت گرفتیّ و کِری | نیست مُلْکِ تو به بَیْعی یا شِری | |
| ۲۵۴۸ | این کِری را مُدَّتِ او تا اَجَل | تا دَرین مُدَّت کُنی در وِیْ عَمَل | |
| ۲۵۴۹ | پاره‌دوزی می‌کُنی اَنْدَر دُکان | زیرِ این دُکّانِ تو مَدفون دو کان | |
| ۲۵۵۰ | هست این دُکّان کِرایی زود باش | تیشه بِسْتان و تَکَش را می‌تَراش | |
| ۲۵۵۱ | تا که تیشه ناگهان بر کانْ نَهی | از دُکان و پاره‌دوزی وا رَهی | |
| ۲۵۵۲ | پاره‌دوزی چیست؟ خورْدِ آب و نان | می‌زَنی این پاره بر دَلْقِ گِران | |
| ۲۵۵۳ | هر زمان می‌دَرَّد این دَلْقِ تَنَت | پاره بر وِیْ می‌زَنی زین خورْدَنَت | |
| ۲۵۵۴ | ای زِ نَسْلِ پادشاهِ کامیار | با خود آ زین پاره‌دوزی نَنْگ دار | |
| ۲۵۵۵ | پاره‌یی بَرکَن ازین قَعْرِ دُکان | تا بَرآرَد سر به پیشِ تو دو کان | |
| ۲۵۵۶ | پیش از آن کین مُهْلَتِ خانهٔ کِری | آخِر آید تو نخورده زو بَری | |
| ۲۵۵۷ | پَس تورا بیرون کُند صاحِبْ دُکان | وین دُکان را بَرکَند از رویِ کان | |
| ۲۵۵۸ | تو زِ حَسرتْ گاه بر سَر می‌زَنی | گاه ریشِ خام خود بَر می‌کَنی | |
| ۲۵۵۹ | کِی دَریغا آنِ من بود این دُکان | کور بودم بَر نَخوردم زین مَکان | |
| ۲۵۶۰ | ای دریغا بودِ ما را بُرد باد | تا اَبَد یا حَسْرَتا شُد لِلْعِباد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!