مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۹۹ – غره شدن آدمی به ذکاوت و تصویرات طبع خویشتن و طلب ناکردن علم غیب که علم انبیاست
| ۲۵۶۱ | دیدم اَنْدَر خانه من نَقْش و نِگار | بودم اَنْدَر عشقِ خانه بی‌قَرار | |
| ۲۵۶۲ | بودم از گنجِ نَهانی بی‌خَبَر | وَرْنه دَسْتَنْبویِ من بودی تَبَر | |
| ۲۵۶۳ | آه گَر دادِ تَبَر را دادَمی | این زمانْ غَم را تَبَرّا دادَمی | |
| ۲۵۶۴ | چَشم را بر نَقْش می‌انداختم | هَمچو طِفْلانْ عشق‌ها می‌باختم | |
| ۲۵۶۵ | پَس نِکو گفت آن حکیم کامیار | که تو طِفْلی خانه پُر نَقْش و نِگار | |
| ۲۵۶۶ | در الهی‌نامه بَسْ اَنْدَرْز کرد | که بَرآر دودْمان خویشْ گَرد | |
| ۲۵۶۷ | بَسْ کُن ای موسی بگو وَعْده‌یْ سِوم | که دلِ من زِ اضْطِرابَش گشت گُم | |
| ۲۵۶۸ | گفت موسی آن سِوم مُلْکِ دوتو | دو جهانی خالِص از خَصْم و عَدو | |
| ۲۵۶۹ | بیش‌تَر زان مُلْک کَاکْنون داشتی | کان بُد اَنْدَر جنگ و این در آشتی | |
| ۲۵۷۰ | آن کِه در جَنگَت چُنان مُلْکی دَهَد | بِنْگَر اَنْدَر صُلْحْ خوانَت چون نَهَد؟ | |
| ۲۵۷۱ | آن کَرَم کَنْدَر جَفا آن‌هات داد | در وَفا بِنْگَر چه باشد اِفْتِقاد؟ | |
| ۲۵۷۲ | گفت ای موسی چهارم چیست زود؟ | بازگو صَبرم شُد و حِرصَم فُزود | |
| ۲۵۷۳ | گفت چارُم آن که مانی تو جوان | مویْ هَمچون قیر و رُخْ چون اَرْغَوان | |
| ۲۵۷۴ | رنگ و بو در پیشِ ما بَسْ کاسِد است | لیکْ تو پَستی سُخَن کردیم پَست | |
| ۲۵۷۵ | اِفْتِخار از رنگ و بو و از مَکان | هست شادیّ و فَریبِ کودکان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!