مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۱۱ – حَلْوا خریدنِ شیخ اَحمَد خَضْرویَه جِهَتِ غَریمانْ به اِلْهامِ حَق تَعالی
| ۳۷۸ | بود شیخی دایما او وامْ‌دار | از جَوامَردی که بود آن نامْدار | |
| ۳۷۹ | دَهْ هزاران وام کردی از مِهان | خَرج کردی بر فَقیرانِ جهان | |
| ۳۸۰ | هم به وامْ او خانقاهی ساخته | جان و مال و خانقَه دَر باخته | |
| ۳۸۱ | وامِ او را حَقْ زِ هر جا می‌گُزاردْ | کرد حَقْ بَهرِ خَلیل از ریگ آرْد | |
| ۳۸۲ | گفت پیغامبر که در بازارها | دو فرشته می‌کُنند ایدَر دُعا | |
| ۳۸۳ | کِی خدا تو مُنفقان را دِهْ خَلَف | اِیْ خدا تو مُمْسِکان را دِهْ تَلَف | |
| ۳۸۴ | خاصه آن مُنْفِق که جانْ اِنفاق کرد | حَلْقِ خود قُربانیِ خَلّاق کرد | |
| ۳۸۵ | حَلْق پیش آوَرْد اسماعیل‌وار | کارْد بر حَلْقَش نَیارَد کرد کار | |
| ۳۸۶ | پس شهیدانْ زنده زین رویَند و خَوش | تو بِدان قالَب بِمَنْگَر گَبْروَش | |
| ۳۸۷ | چون خَلَف دادَسْتَشان جانِ بَقا | جانِ ایمِن از غَم و رنج و شَقا | |
| ۳۸۸ | شیخِ وامی سال‌ها این کار کرد | می‌سِتَد، می‌داد، هَمچون پایْ‌مَرد | |
| ۳۸۹ | تُخْم‌ها می‌کاشت تا روزِ اَجَل | تا بُوَد روزِ اَجَلْ میرِ اَجَل | |
| ۳۹۰ | چون که عُمرِ شیخ در آخِر رَسید | در وجودِ خود نِشانِ مرگ دید | |
| ۳۹۱ | وامْ‌داران گِردِ او بِنْشَسته جمع | شیخْ بر خود خوش گُدازان هَمچو شمع | |
| ۳۹۲ | وام‌ْدارانْ گشته نومید و تُرُش | دَردِ دل‌ها یار شُد با دَردِ شُش | |
| ۳۹۳ | شیخ گفت این بَدگُمانان را نِگَر | نیست حَق را چار صد دینارِ زَر؟ | |
| ۳۹۴ | کودکی حَلْوا زِ بیرون بانگ زد | لافِ حَلْوا بر امیدِ دانگ زد | |
| ۳۹۵ | شیخ اشارت کرد خادِم را به سَر | که بُرو آن جُمله حَلْوا را بِخَر | |
| ۳۹۶ | تا غَریمانْ چون که آن حَلْوا خورند | یک زمانی تَلْخ در من نَنْگَرند | |
| ۳۹۷ | در زمانْ خادِم بُرون آمد به دَر | تا خَرَد او جُمله حَلْوا را به زَر | |
| ۳۹۸ | گفت او را گوتُرو حَلوا به چند؟ | گفت کودک نیمْ دینار و اِدَند | |
| ۳۹۹ | گفت نه، از صوفیانْ اَفْزون مَجو | نیم دینارَت دَهَم، دیگر مگو | |
| ۴۰۰ | او طَبَق بِنْهاد اَنْدر پیشِ شیخ | تو بِبین اسرارِ سِرّ اَنْدیشِ شیخ | |
| ۴۰۱ | کرد اشارت با غَریمان کین نَوال | نَکْ تَبَرّک، خوش خورید این را حَلال | |
| ۴۰۲ | چون طَبق خالی شّد، آن کودک سِتَد | گفت دینارم بِدِه ای با خِرَد | |
| ۴۰۳ | شیخ گفتا از کجا آرَم دِرَم؟ | وامْ دارم، می‌رَوَم سویِ عَدَم | |
| ۴۰۴ | کودک از غَم زد طَبَق را بر زمین | ناله و گریه بَر آوَرْد و حَنین | |
| ۴۰۵ | می‌گریست از غَبْن کودکْ هایْ های | کِی مرا بِشْکَسته بودی هر دو پایْ | |
| ۴۰۶ | کاشکی من گِردِ گُلْخَن گشتَمی | بر دَرِ این خانقَه نَگْذَشتَمی | |
| ۴۰۷ | صوفیانِ طَبْل‌خوارِ لُقمه‌جو | سگ دلان و هَمچو گربه رویْ‌شو | |
| ۴۰۸ | از غَریوِ کودک آن‌جا خیر و شَر | گِرد آمد، گشت بر کودک حَشَر | |
| ۴۰۹ | پیشِ شیخ آمد که ای شَیخِ دُرُشت | تو یقین دان که مرا اُسْتاد کُشت | |
| ۴۱۰ | گَر رَوَم من پیشِ او دستِ تَهی | او مرا بُکْشَد،اجازت می‌دَهی؟ | |
| ۴۱۱ | وان غَریمان هم به اِنْکار و جُحود | رو به شَیخ آورده کین باری چه بود؟ | |
| ۴۱۲ | مالِ ما خورْدی، مَظالِم می‌بَری | از چه بود این ظُلْمِ دیگر بر سَری؟ | |
| ۴۱۳ | تا نمازِ دیگر آن کودک گِریست | شَیخ دیده بَست و در وِیْ نَنْگَریست | |
| ۴۱۴ | شَیخْ فارغ از جَفا و از خِلاف | دَر کَشیده رویْ چون مَهْ در لِحاف | |
| ۴۱۵ | با اَزَلْ خوش، با اَجْل خوش، شادکام | فارغ از تَشْنیع و گفتِ خاص و عام | |
| ۴۱۶ | آن کِه جان در رویِ او خندد چو قَند | از تُرُش‌روییِّ خَلْقَش چه گزَنَد؟ | |
| ۴۱۷ | آن کِه جانْ بوسه دَهَد بر چَشمِ او | کِی خورَد غَم از فَلَک وَزْ خشمِ او؟ | |
| ۴۱۸ | در شبِ مهتابْ مَهْ را بر سِماک | از سگان و وَعْوَعِ ایشان چه باک؟ | |
| ۴۱۹ | سگْ وظیفهٔ‌یْ خود به جا می‌آوَرَد | مَهْ وظیفه‌یْ خود به رُخ می‌گُسْتَرد | |
| ۴۲۰ | کارَکِ خود می‌گُزارد هر کسی | آبْ نَگْذارد صَفا بَهرِ خَسی | |
| ۴۲۱ | خَسْ خَسانه می‌رَوَد بر رویِ آب | آبْ صافی می‌رَوَد بی‌اِضْطِراب | |
| ۴۲۲ | مُصْطَفی مَهْ می‌شِکافَد نیمْ‌شب | ژاژ می‌خایَد زِ کینه بولَهَب | |
| ۴۲۳ | آن مَسیحا مُرده زنده می‌کُند | وان جُهود از خشمْ سَبْلَت می‌کَند | |
| ۴۲۴ | بانگِ سگْ هرگز رَسَد در گوشِ ماه؟ | خاصه ماهی کو بُوَد خاصِ اِله؟ | |
| ۴۲۵ | مِیْ خورَد شَهْ بر لبِ جو تا سَحَر | در سَماع، از بانگِ چَغْزانْ بی‌خَبَر | |
| ۴۲۶ | هم شُدی توزیعِ کودک دانگِ چند | هِمَّتِ شیخ آن سَخا را کرد بَند | |
| ۴۲۷ | تا کسی نَدْهَد به کودک هیچ چیز | قُوَّتِ پیران ازین بیش است نیز | |
| ۴۲۸ | شُد نمازِ دیگر، آمد خادِمی | یک طَبَق بر کَفْ زِ پیشِ حاتِمی | |
| ۴۲۹ | صاحبِ مالیّ و حالی پیشِ پیر | هَدیه بِفْرستاد کَزْ وِیْ بُد خبیر | |
| ۴۳۰ | چارصد دینار بر گوشه‌یْ طَبَق | نیمْ دینارِ دِگَر اَنْدر وَرَق | |
| ۴۳۱ | خادِم آمد شیخ را اِکْرام کرد | وان طَبَق بِنْهاد پیشِ شیخِ فَرد | |
| ۴۳۲ | چون طَبَق را از غِطا وا کرد رو | خَلْق دیدند آن کَرامَت را ازو | |
| ۴۳۳ | آه و اَفْغان از همه بَرخاست زود | کِی سَرِ شَیْخان و شاهانْ این چه بود؟ | |
| ۴۳۴ | این چه سِرّ است؟ این چه سُلطانی‌ست باز؟ | ای خداوندِ خداوندانِ راز | |
| ۴۳۵ | ما نَدانستیم، ما را عَفْو کُن | بَسْ پَراکَنده که رفت از ما سُخُن | |
| ۴۳۶ | ما که کورانه عَصاها می‌زنیم | لاجَرَم قِنْدیل‌ها را بِشْکَنیم | |
| ۴۳۷ | ما چو کَرّانْ ناشَنیده یک خِطاب | هَرزه گویانْ از قیاسِ خود جواب | |
| ۴۳۸ | ما زِ موسی پَنْد نَگْرِفتیم کو | گَشت از اِنْکارِ خِضْری زَردْرو | |
| ۴۳۹ | با چُنان چَشمی که بالا می‌شِتافت | نورِ چَشمَش آسْمان را می‌شِکافت | |
| ۴۴۰ | کرده با چَشمَت تَعصُّب موسیا | از حِماقَت چَشمِ موشِ آسیا | |
| ۴۴۱ | شیخ فرمود آن همه گُفتار و قال | من بِحِل کردم، شما را آن حَلال | |
| ۴۴۲ | سِرّ اینْ آن بود کَزْ حَقْ خواستم | لاجَرَم بِنْمود راهِ راستَم | |
| ۴۴۳ | گفت آن دینار اگرچه اندک است | لیکْ موقوفِ غَریوِ کودک است | |
| ۴۴۴ | تا نَگِریَد کودکِ حَلْوا فُروش | بَحْرِ رَحمَت دَر نمی‌آید به جوش | |
| ۴۴۵ | ای برادر طِفْلْ طِفْلِ چَشمِ توست | کامِ خود موقوفِ زاری دان دُرُست | |
| ۴۴۶ | گَر هَمی خواهی که آن خِلْعَت رَسَد | پس بِگِریان طِفْلِ دیده بر جَسَد |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!