مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۱۱۳ – بَرخاستنِ مُخالفت و عَداوَت از میانِ اَنْصار به بَرکاتِ رَسول عَلَیْهِ السَّلام
| ۳۷۲۵ | دو قبیله کَاوْس و خَزرَج نام داشت | یک زِ دیگر جانِ خون‌آشام داشت | |
| ۳۷۲۶ | کینه‌هایِ کُهنه‌شان از مُصْطَفیٰ | مَحْو شُد در نورِ اسلام و صَفا | |
| ۳۷۲۷ | اَوَّلا اِخْوان شُدند آن دُشمنان | هَمچو اَعْدادِ عِنَب در بوستان | |
| ۳۷۲۸ | وَزْ دَمِ اَلْمؤمنونْ اِخْوَه به پَند | دَر شِکَستَند و تَنِ واحد شُدند | |
| ۳۷۲۹ | صورتِ انگورها اِخْوان بُوَد | چون فَشُردی، شیرهٔ واحد شود | |
| ۳۷۳۰ | غوره و انگور ضِدّانند لیک | چون که غوره پُخته شُد، شُد یارِ نیک | |
| ۳۷۳۱ | غوره‌یی کو سنگ‌بَست و خام مانْد | در اَزَل حَق کافِرِ اَصلیش خوانْد | |
| ۳۷۳۲ | نه اَخی، نه نَفْسِ واحد باشد او | در شَقاوَت نَحْسِ مُلْحِد باشد او | |
| ۳۷۳۳ | گَر بگویم آنچه او دارد نَهان | فِتْنهٔ اَفْهام خیزد در جهان | |
| ۳۷۳۴ | سِرِّ گَبْرِ کورْ نامَذکور بِهْ | دودِ دوزخ از اِرَم مَهْجور بِهْ | |
| ۳۷۳۵ | غوره‌هایِ نیک کایشان قابِل‌اَند | از دَمِ اَهْلِ دِلْ آخِر یک دل‌اَند | |
| ۳۷۳۶ | سویِ انگوری هَمی رانَنْد تیز | تا دُوی بَرخیزد و کین و سِتیز | |
| ۳۷۳۷ | پس در انگوری هَمی دَرَّند پوست | تا یکی گردند و وَحْدَت وَصْفِ اوست | |
| ۳۷۳۸ | دوستْ دُشمن گردد ایرا هم دُو است | هیچ یک با خویش جنگی دَرنَبَست | |
| ۳۷۳۹ | آفرین بر عشقِ کُلِّ اوسْتاد | صد هزاران ذَرّه را داد اِتِّحاد | |
| ۳۷۴۰ | هَمچو خاکِ مُفْتَرِق در رَهْ‌گُذر | یک سَبوشان کرد دستِ کوزه‌گَر | |
| ۳۷۴۱ | کُاتِّحادِ جسم‌هایِ آب و طین | هست ناقص، جان نمی‌مانَد بدین | |
| ۳۷۴۲ | گَر نَظایِر گویم این‌جا در مِثال | فَهْم را تَرسَم که آرَد اِخْتِلال | |
| ۳۷۴۳ | هم سُلَیمان هست اکنون، لیک ما | از نَشاطِ دوربینی در عَمیٰ | |
| ۳۷۴۴ | دوربینی کور دارد مَرد را | هَمچو خُفته در سَرا، کور از سَرا | |
| ۳۷۴۵ | مولَعیم اَنْدَر سُخَن‌هایِ دقیق | در گِرِه‌ها باز کردن ما عَشیق | |
| ۳۷۴۶ | تا گِرِه بَندیم و بُگْشاییم ما | در شِکال و در جوابْ آیین‌فَزا | |
| ۳۷۴۷ | هَمچو مُرغی کو گُشایَد بَندِ دام | گاه بَندَد، تا شود در فَنْ تمام | |
| ۳۷۴۸ | او بُوَد مَحْروم از صَحرا و مَرْج | عُمرِ او اَنْدَر گِرِه کاری‌ست خَرْج | |
| ۳۷۴۹ | خود زَبونِ او نگردد هیچ دام | لیک پَرَّش در شِکَست اُفْتَد مُدام | |
| ۳۷۵۰ | با گِرِه کَم کوش تا بال و پَرَت | نَسْکُلَد یک یک ازین کَرّ و فَرَت | |
| ۳۷۵۱ | صد هزاران مُرغْ پَرهاشان شِکَست | وان کَمین‌گاهِ عوارض را نَبَست | |
| ۳۷۵۲ | حال ایشان از نُبی خوان ای حَریص | نَقَّبوا فیها بِبین هَلْ مِنْ مَحیص؟ | |
| ۳۷۵۳ | از نِزاعِ تُرک و رومیّ و عَرَب | حَل نَشُد اِشْکالِ انگور و عِنَب | |
| ۳۷۵۴ | تا سُلَیمانِ لَسینِ مَعنوی | دَرنَیایَد بَرنَخیزد این دُوی | |
| ۳۷۵۵ | جُمله مُرغانِ مُنازع بازْوار | بِشْنَوید این طَبْلِ بازِ شهریار | |
| ۳۷۵۶ | زِاخْتِلافِ خویشْ سویِ اِتِّحاد | هین زِ هر جانِب رَوان گردید شاد | |
| ۳۷۵۷ | حَیْثُ ما کُنْتُمْ فَوَلُّوا وَجْهَکُمْ | نَحْوَهُ هٰذَا الَّذی لَمْ یَنْهَکُمْ | |
| ۳۷۵۸ | کورْمُرغانیم و بَسْ ناساختیم | کان سُلَیمان را دَمی نَشْناختیم | |
| ۳۷۵۹ | هَمچو جُغْدان دُشمنِ بازان شُدیم | لاجَرَم وامانْدهٔ ویران شُدیم | |
| ۳۷۶۰ | می‌کُنیم از غایَتِ جَهْل و عَما | قَصْدِ آزارِ عزیزانِ خدا | |
| ۳۷۶۱ | جمعِ مُرغانْ کَزْ سُلَیمان روشن‌اَند | پَرّ و بالِ بی‌گُنَه کِی بَرکَنند؟ | |
| ۳۷۶۲ | بلکه سویِ عاجزانْ چینه کَشَند | بی‌خِلاف و کینه آن مُرغان خَوشَند | |
| ۳۷۶۳ | هُدهُدِ ایشان پِیِ تَقْدیس را | می‌گُشایَد راهِ صد بِلْقیس را | |
| ۳۷۶۴ | زاغِ ایشان گَر به صورت زاغ بود | بازْهِمَّت آمد و مازاغ بود | |
| ۳۷۶۵ | لَکْلَکِ ایشان که لَکْ‌لَک می‌زَنَد | آتشِ توحید در شک می‌زَنَد | |
| ۳۷۶۶ | وان کبوترْشان زِ بازان نَشْکُهَد | بازْ سَر پیشِ کبوترشان نَهَد | |
| ۳۷۶۷ | بُلبُلِ ایشان که حالَت آرَد او | در دَرونِ خویش گُلْشَن دارد او | |
| ۳۷۶۸ | طوطیِ ایشان زِ قَند آزاد بود | کَزْ دَرونْ قَندِ اَبَد رویَش نِمود | |
| ۳۷۶۹ | پایِ طاووسانِ ایشان در نَظَر | بهتر از طاووسِ پَرّانِ دِگَر | |
| ۳۷۷۰ | مَنْطِقُ الطَّیْرانِ خاقانی صَداست | مُنْطِقُ الطَّیرِ سُلَیمانی کجاست؟ | |
| ۳۷۷۱ | تو چه دانی بانگِ مُرغان را هَمی | چون نَدیدسْتی سُلَیمان را دَمی؟ | |
| ۳۷۷۲ | پَرِّ آن مُرغی که بانگَش مُطرب است | از بُرونِ مَشرق است و مغرب است | |
| ۳۷۷۳ | هر یک آهنگش زِ کُرسی تا ثَری‌ست | وَزْ ثَری تا عَرشْ در کَرّ و فَری‌ست | |
| ۳۷۷۴ | مُرغْ کو بی‌این سُلَیمان می‌رَوَد | عاشقِ ظُلْمَت چو خُفّاشی بُوَد | |
| ۳۷۷۵ | با سُلَیمان خو کُن ای خُفّاشِ رَد | تا که در ظُلْمَت نَمانی تا اَبَد | |
| ۳۷۷۶ | یک گَزی رَهْ که بِدان سو می‌رَوی | هَمچو گَزْ قُطْبِ مَساحت می‌شَوی | |
| ۳۷۷۷ | وان که لَنْگ و لوکْ آن سو می‌جَهی | از همه لَنْگیّ و لوکی می‌رَهی |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!