مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۱۷ – شِکایَت کردنِ اَهلِ زندان پیشِ وکیلِ قاضی از دستِ آن مُفْلِس
| ۶۱۶ | با وَکیلِ قاضیِ اِدْراک‌مَنْد | اَهلِ زندان در شِکایَت آمدند | |
| ۶۱۷ | که سلامِ ما به قاضی بَر کُنون | بازگو آزارِ ما زین مَردِ دون | |
| ۶۱۸ | کَنْدَرین زندان بِمانْد او مُسْتَمِر | یاوه‌تاز و طَبْل‌خوار است و مُضِر | |
| ۶۱۹ | چون مگس حاضر شود در هر طَعام | از وَقاحَت، بی‌صَلا و بی‌سلام | |
| ۶۲۰ | پیشِ او هیچ است لوتِ شَصت کَس | کَر کُند خود را اگر گوییش بَسْ | |
| ۶۲۱ | مَردِ زندان را نَیایَد لُقمه‌یی | وَرْ به صد حیلَت گُشایَد طُعْمه‌‌یی | |
| ۶۲۲ | در زمانْ پیش آید آن دوزخْ گِلو | حُجَّتَش این که خدا گفتا کُلو | |
| ۶۲۳ | زین چُنین قَحْطِ سه ساله دادْ داد | ظِلِّ مولانا اَبَد پاینده باد | |
| ۶۲۴ | یا زِ زندان تا رَوَد این گاوْمیش | یا وَظیفه کُن زِ وَقْفی لُقمه‌ایش | |
| ۶۲۵ | ای زِ تو خوش هم ذُکور و هم اِناث | داد کُن، اَلْمُسْتَغاثْ اَلْمُسْتَغاث | |
| ۶۲۶ | سویِ قاضی شُد وَکیلِ بانَمَک | گفت با قاضی شِکایَت یَک به یَک | |
| ۶۲۷ | خواندْ او را قاضی از زندان به پیش | پَس تَفَحُّص کرد از اَعْیانِ خویش | |
| ۶۲۸ | گشت ثابت پیشِ قاضی آن همه | که نِمودند از شِکایَت آن رَمه | |
| ۶۲۹ | گفت قاضی خیز ازین زندان بُرو | سویِ خانه‌یْ مُرده ریگِ خویش شو | |
| ۶۳۰ | گفت خان و مانِ من اِحْسانِ توست | هَمچو کافِر جَنَّتَم زندانِ توست | |
| ۶۳۱ | گَر زِ زندانم بِرانی تو به رَد | خود بِمیرم من زِ تَقصیریّ و کَد | |
| ۶۳۲ | هَمچو اِبْلیسی که می‌گفت ای سلام | رَبِّ اَنْظِرْنی اِلی یَوْمِ الْقیام | |
| ۶۳۳ | کَنْدَرین زندانِ دنیا من خوشَم | تا که دُشمن‌زادگان را می‌کُشَم | |
| ۶۳۴ | هر کِه او را قوتِ ایمانی بُوَد | وَزْ برایِ زادِ رَهْ نانی بُوَد | |
| ۶۳۵ | می‌سِتانَم گَهْ به مَکْر و گَهْ به ریو | تا بَرآرَند از پشیمانی غَریو | |
| ۶۳۶ | گَهْ به درویشی کُنم تَهدیدَشان | گَهْ به زُلْف و خالْ بَندَم دیدَشان | |
| ۶۳۷ | قوتِ ایمانی دَرین زندان کَم است | وان که هست از قَصدِ این سگ در خَم است | |
| ۶۳۸ | از نماز و صَوْم و صد بیچارگی | قوتِ ذوق آید، بَرَد یک‌بارگی | |
| ۶۳۹ | اَسْتَعیذُ اللهَ مِنْ شَیطانِهِ | قَدْ هَلَکْنا، آهِ مِنْ طُغیانِهِ | |
| ۶۴۰ | یک سگ است و در هزاران می‌رَوَد | هر کِه در وِیْ رفت او، او می‌شود | |
| ۶۴۱ | هر کِه سَردت کرد، می‌دان کو دَروست | دیوْ پنهان گشته اَنْدر زیرِ پوست | |
| ۶۴۲ | چون نَیابَد، صورت آید در خیال | تا کَشانَد آن خیالَتْ در وَبال | |
| ۶۴۳ | گَهْ خیالِ فُرجه و گاهی دُکان | گَهْ خیالِ عِلْم و گاهی خان و مان | |
| ۶۴۴ | هان بِگو لا حَوْل‌ها اَنْدر زمان | از زبانْ تنها نه، بَلْک از عینِ جان |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!