مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۲۷ – آمدنِ دوستانْ به بیمارستان، جِهَتِ پُرسشِ ذَا النّونِ مصری رَحمَةُ اللّهِ عَلَیْهِ
| ۱۳۸۹ | این چُنین ذَاالنّونِ مصری را فُتاد | کَنْدَرو شور و جُنونی نو بِزاد | |
| ۱۳۹۰ | شورْ چندان شُد که تا فوقِ فَلَک | می‌رَسید از وِیْ جِگَرها را نَمَک | |
| ۱۳۹۱ | هین مَنِه تو شورِ خود، ای شوره‌خاک | پَهْلویِ شورِ خداوندانِ پاک | |
| ۱۳۹۲ | خَلْق را تابِ جُنونِ او نبود | آتشِ او ریش‌هاشان می‌رُبود | |
| ۱۳۹۳ | چون که در ریشِ عَوامْ آتش فُتاد | بَند کَردَندَش، به زندانی نَهاد | |
| ۱۳۹۴ | نیست امکانْ واکَشیدن این لِگام | گَرچه زین رَهْ تَنگ می‌آیند عام | |
| ۱۳۹۵ | دیده این شاهان زِ عامه خَوْفِ جان | کین گُرُه کورَند و شاهانْ بی‌نِشان | |
| ۱۳۹۶ | چون که حُکْم اَنْدر کَفِ رِنْدان بُوَد | لاجَرَم ذَاالنّون در زندان بُوَد | |
| ۱۳۹۷ | یک سَواره می‌رَوَد شاهِ عظیم | در کَفِ طِفْلان چُنین دُرِّ یَتیم | |
| ۱۳۹۸ | دُرِّ چه؟ دریا نَهان در قطره‌یی | آفتابی مَخْفی اَنْدَر ذَرّه‌یی | |
| ۱۳۹۹ | آفتابی خویش را ذَرّه نِمود | وَانْدک اَنْدک رویِ خود را بَرگُشود | |
| ۱۴۰۰ | جُملهٔ ذَرّات در وِیْ مَحْو شُد | عالَم از وِیْ مَست گشت و صَحْو شد | |
| ۱۴۰۱ | چون قَلَم در دستِ غَدّاری بُوَد | بی گُمانْ مَنْصور بر داری بُوَد | |
| ۱۴۰۲ | چون سَفیهان راست این کار و کیا | لازم آمد یَقْتُلونَ الْاَنبیا | |
| ۱۴۰۳ | اَنْبیا را گفته قومی راه‌گُم | از سَفَهْ اِنَّا تَطَیَّرْنَا بِکُمْ | |
| ۱۴۰۴ | چون به قولِ اوست مَصْلوبِ جُهود | پس مَر او را اَمْن کِی تانَد نِمود؟ | |
| ۱۴۰۵ | جَهْلِ تَرسا بین، اَمان اَنْگیخته | زان خداوندی که گشت آویخته | |
| ۱۴۰۶ | چون دلِ آن شاهْ زیشان خون بُوَد | عِصْمَتِ وَاَنْتَ فیهِمْ چون بُوَد؟ | |
| ۱۴۰۷ | زَرِّ خالِص را و زَرگَر را خَطَر | باشد از قَلّابِ خایِنْ بیش‌تَر | |
| ۱۴۰۸ | یوسُفان از رَشکِ زشتانْ مَخْفی‌اَند | کَزْ عَدوْ خوبان در آتش می‌زی‌اَند | |
| ۱۴۰۹ | یوسُفان از مَکْرِ اِخْوانْ در چَهْ‌اَند | کَزْ حَسَدْ یوسُف به گُرگان می‌دَهَند | |
| ۱۴۱۰ | از حَسَد بر یوسُفِ مصری چه رفت؟ | این حَسَد اَنْدَر کَمینْ گُرگی‌ست زَفْت | |
| ۱۴۱۱ | لاجَرَم زین گُرگ یَعقوبِ حَلیم | داشت بر یوسُف همیشه خَوْف و بیم | |
| ۱۴۱۲ | گُرگِ ظاهر گِردِ یوسُف خود نگشت | این حَسَد در فِعْل از گُرگان گُذشت | |
| ۱۴۱۳ | زَحْم کرد این گُرگ، وَزْ عُذرِ لَبِق | آمده کِانّا ذَهَبْنا نَسْتَبِق | |
| ۱۴۱۴ | صد هزاران گُرگ را این مَکْر نیست | عاقِبَت رُسوا شود این گُرگ، بیست | |
| ۱۴۱۵ | زان که حَشْرِ حاسِدانْ روزِ گَزَند | بی‌گُمان بر صورتِ گُرگان کُنند | |
| ۱۴۱۶ | حَشْرِ پُر حِرصِ خَسِ مُردارْخوار | صورتِ خوکی بُوَد روزِ شُمار | |
| ۱۴۱۷ | زانیان را گَنْدِ اَندامِ نَهان | خَمْرْخواران را بُوَد گَنْدِ دَهان | |
| ۱۴۱۸ | گَنْدِ مَخْفی کآن به دل‌ها می‌رَسید | گشت اَنْدر حَشْرْ مَحْسوس و پَدید | |
| ۱۴۱۹ | بیشه‌یی آمد وجودِ آدمی | بَرحَذَر شو زین وجود اَرْ زان دَمی | |
| ۱۴۲۰ | در وجودِ ما هزاران گُرگ و خوک | صالِح و ناصالح و خوب و خَشوک | |
| ۱۴۲۱ | حُکْمْ آن خو راست کان غالِب‌تر است | چون که زَرْ‌بیش از مِسْ آمد، آن زَر است | |
| ۱۴۲۲ | سیرتی کان بر وجودَت غالِب است | هم بر آن تصویرْ حَشْرَت واجِب است | |
| ۱۴۲۳ | ساعتی گُرگی دَرآیَد در بَشَر | ساعتی یوسُف‌رُخی هَمچون قَمَر | |
| ۱۴۲۴ | می‌رَوَد از سینه‌ها در سینه‌ها | از رَهِ پنهانْ صَلاح و کینه‌ها | |
| ۱۴۲۵ | بلکه خود از آدمی در گاو و خَر | می‌رَوَد دانایی و عِلم و هُنر | |
| ۱۴۲۶ | اسبِ سُکْسُک می‌شود رَهْوار و رام | خِرسْ بازی می‌کُند، بُز هم سَلام | |
| ۱۴۲۷ | رفت اَنْدَر سگ زِ آدَمْیان هَوَس | تا شَبان شُد، یا شِکاری، یا حَرَس | |
| ۱۴۲۸ | در سگِ اَصْحابْ خویی زان وفود | رَفت تا جویایِ اَللهْ گشته بود | |
| ۱۴۲۹ | هر زمان در سینه نوعی سَر کُند | گاهْ دیو و گَهْ مَلَک، گَهْ دام و دَد | |
| ۱۴۳۰ | زان عَجَب بیشه که هر شیر آگَهْ است | تا به دامِ سینه‌ها پنهان رَه است | |
| ۱۴۳۱ | دُزدی‌یی کُن از دَرونْ مَرجاِن جان | ای کَم از سگ از دَرونِ عارفان | |
| ۱۴۳۲ | چون که دُزدی، باری آن دُرِّ لَطیف | چون که حامِل می‌شوی، باری شَریف |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!