مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۲۶ – فرمودنِ والی آن مَرد را که این خارْبُن را که نِشانْده‌یی بر سَرِ راه بَر کَن
| ۱۲۳۰ | هَمچو آن شَخصِ دُرُشتِ خوشْ‌سُخُن | در میانِ رَهْ نِشانْد او خارْبُن | |
| ۱۲۳۱ | رَهْ گُذَریانَش مَلامَت‌گَر شُدند | پَس بِگُفتندَش بِکَن این را، نَکَند | |
| ۱۲۳۲ | هردَمی آن خارْبُن اَفْزون شُدی | پایِ خَلْق از زَخمِ آن پُر خون شُدی | |
| ۱۲۳۳ | جامه‌هایِ خَلْق بِدْریدی زِخار | پایِ دَرویشان بِخَسْتی زارْ زار | |
| ۱۲۳۴ | چون به جِدْ حاکِم بِدو گفت این بِکَن | گفت آری بَر کَنم روزیْش من | |
| ۱۲۳۵ | مُدَّتی فردا و فردا وَعده داد | شُد درختِ خارِ او مُحْکَم نِهاد | |
| ۱۲۳۶ | گفت روزی حاکِمَش ای وَعده کَژْ | پیش آ در کارِ ما، واپَسْ مَغَژ | |
| ۱۲۳۷ | گفت اَلْایّامُ یا عَمْ بَیْنَنا | گفت عَجِّلْ لا تُماطِلْ دَیْنَنا | |
| ۱۲۳۸ | تو که می‌گویی که فردا، این بِدان | که به هر روزی که می‌آید زمان | |
| ۱۲۳۹ | آن درختِ بَد جوان‌تَر می‌شود | وین کَننده پیر و مُضْطَر می‌شود | |
| ۱۲۴۰ | خارْبُن، در قُوَّت و بَرخاستن | خارْکَن،در پیری و در کاسْتن | |
| ۱۲۴۱ | خارْبُن هر روز و هر دَمْ سَبز و تَر | خارْکَن، هر روزْ زار و خُشک‌تَر | |
| ۱۲۴۲ | او جوان‌تَر می‌شود، تو پیرتَر | زود باش و روزگارِ خود مَبَر | |
| ۱۲۴۳ | خارْبُن دان هر یکی خویِ بَدَت | بارها در پایْ خار آخِر زَدَت | |
| ۱۲۴۴ | بارها از خویِ خود خسته شُدی | حس نداری، سَخت بی‌حِس آمدی | |
| ۱۲۴۵ | گَر زِ خسته گشتنِ دیگر کَسان | که زِ خُلْقِ زشتِ تو هست آن رَسان | |
| ۱۲۴۶ | غافِلی، باری زِ زَخمِ خود نه‌‌یی | تو عَذابِ خویش و هر بیگانه‌یی | |
| ۱۲۴۷ | یا تَبَر بَر گیر و مَردانه بِزَن | تو علی‌وار این دَرِ خیبَر بِکَن | |
| ۱۲۴۸ | یا به گُلْبُن وَصْل کُن این خار را | وَصل کُن با نار نورِ یار را | |
| ۱۲۴۹ | تا که نورِ او کُشَد نارِ تو را | وَصلِ او گُلْشَن کُند خارِ تو را | |
| ۱۲۵۰ | تو مِثالِ دوزخی، او مؤمن است | کُشتنِ آتش به مؤمنْ مُمکِن است | |
| ۱۲۵۱ | مُصْطَفی فرمود از گفتِ جَحیم | کو به مؤمن لابه‌گَر گردد زِ بیم | |
| ۱۲۵۲ | گویَدَش بُگْذر زِ من ای شاه زود | هین که نورَت سوزِ نارَم را رُبود | |
| ۱۲۵۳ | پس هَلاکِ نارْ نورِ مؤمن است | زان که بی‌ضِدْ دَفْعِ ضِدْ لا یُمْکِن است | |
| ۱۲۵۴ | نارْ ضِدِّ نور باشد روزِ عدل | کان زِ قَهْر اَنْگیخته شُد، این زِ فَضْل | |
| ۱۲۵۵ | گَر هَمی خواهی تو دَفْعِ شَرِّ نار | آبِ رَحمَت بر دلِ آتشْ گُمار | |
| ۱۲۵۶ | چَشمهٔ آن آبِ رَحمتْ مؤمن است | آبِ حیوانْ روحِ پاکِ مُحْسن است | |
| ۱۲۵۷ | بَس گُریزان است نَفْسِ تو ازو | زان که تو از آتشی، او آبْ خو | |
| ۱۲۵۸ | زآبْ آتش زان گُریزان می‌شود | کآتَشَش از آبْ ویران می‌شود | |
| ۱۲۵۹ | حِسّ و فکرِ تو همه از آتش است | حِسِّ شیخ و فکرِ او نورِ خَوش است | |
| ۱۲۶۰ | آبِ نورِ او چو بر آتش چَکَد | چَکْ چَکْ از آتش بَرآیَد، بَرجَهَد | |
| ۱۲۶۱ | چون کُند چَکْ‌چَکْ، تو گویَش مرگ و دَرد | تا شود این دوزخِ نَفْسِ تو سَرد | |
| ۱۲۶۲ | تا نَسوزَد او گُلِسْتانِ تو را | تا نَسوزَد عَدل و اِحْسانِ تو را | |
| ۱۲۶۳ | بَعد از آن چیزی که کاری، بَر دَهَد | لاله و نسرین و سیسَنْبَر دَهَد | |
| ۱۲۶۴ | باز پَهْنا می‌رَویم از راهِ راست | باز گَرد ای خواجه راهِ ما کجاست؟ | |
| ۱۲۶۵ | اَنْدر آن تَقریر بودیم ای حَسود | که خَرَت لَنگ است و مَنْزِل دورْ زود | |
| ۱۲۶۶ | سالْ بیگَهْ گشت، وَقتِ کِشت نی | جُز سِیَه‌روییّ و فِعْلِ زشت نی | |
| ۱۲۶۷ | کِرمْ در بیخِ درختِ تَنْ فُتاد | بایَدَش بَرکَند و در آتش نَهاد | |
| ۱۲۶۸ | هین و هین ای راه‌رو بیگاه شُد | آفتابِ عُمرْ سویِ چاه شُد | |
| ۱۲۶۹ | این دو روزک را که زورَت هست،زود | پیر اَفْشانی بِکُن از راهِ جود | |
| ۱۲۷۰ | این قَدَر تُخمی که مانْده‌سْتَت بِباز | تا بِرویَد زین دو دَمْ عُمرِ دراز | |
| ۱۲۷۱ | تا نَمُرده‌ست این چراغِ با گُهَر | هین فَتیلَش ساز و روغن زودتَر | |
| ۱۲۷۲ | هین،مگو فردا، که فرداها گُذشت | تا به کُلّی نَگْذَرد اَیّامِ کَشت | |
| ۱۲۷۳ | پَندِ من بِشْنو که تَنْ بَندِ قَوی‌ست | کُهنه بیرون کُن گَرَت مَیْلِ نوی‌ست | |
| ۱۲۷۴ | لب بِبنَد و کَفِّ پُر زَرْ بَرگُشا | بُخْلِ تَن بُگْذار و پیش آوَر سَخا | |
| ۱۲۷۵ | تَرکِ شَهْوت‌ها و لَذَّت‌ها سَخاست | هر کِه در شَهْوت فرو شُد بَرنَخاست | |
| ۱۲۷۶ | این سَخا شاخی‌ست از سَروِ بهشت | وایِ او کَزْ کَفْ چُنین شاخی بِهِشت | |
| ۱۲۷۷ | عُرْوَةُ اَلْوثْقاست این تَرکِ هوا | بَرکَشَد این شاخ جان را بر سَما | |
| ۱۲۷۸ | تا بَرَد شاخِ سَخا ای خوب‌کیش | مَر تو را بالاکَشانْ تا اَصلِ خویش | |
| ۱۲۷۹ | یوسُفِ حُسْنیّ و این عالَم چو چاه | وین رَسَن صَبر است بر اَمْرِ اِله | |
| ۱۲۸۰ | یوسُفا آمد رَسَن،دَرزَن دو دست | از رَسَن غافِل مَشو، بیگَهْ شُده‌ست | |
| ۱۲۸۱ | حَمْدُ لِلَّهْ کین رَسَن آویختند | فَضْل و رَحمَت را به هم آمیختند | |
| ۱۲۸۲ | تا بِبینی عالَمِ جانِ جَدید | عالَمِ بَسْ آشکارِ ناپَدید | |
| ۱۲۸۳ | این جهانِ نیست چون هَسْتان شُده | وان جَهانِ هست بَسْ پِنْهان شُده | |
| ۱۲۸۴ | خاکْ بر باد است و بازی می‌کُند | کَژْنِمایی،پَرده‌سازی می‌کُند | |
| ۱۲۸۵ | این که بر کار است، بی‌کار است و پوست | وان که پنهان است، مَغز و اصلْ اوست | |
| ۱۲۸۶ | خاکْ هَمچون آلَتی در دستِ باد | باد را دان عالی و عالی‌نِژاد | |
| ۱۲۸۷ | چَشمِ خاکی را به خاک اُفْتَد نَظَر | بادْبین چَشمی بُوَد نوعی دِگَر | |
| ۱۲۸۸ | اسب داند اسب را کو هست یار | هم سَواری دانَد اَحْوالِ سَوار | |
| ۱۲۸۹ | چَشمِ حِسْ اسب است و نورِ حَقْ سَوار | بی‌سَواره اسبْ خود نایَد به کار | |
| ۱۲۹۰ | پس اَدَب کُن اسب را از خویِ بَد | وَرْنه پیشِ شاه باشد اسبْ رَد | |
| ۱۲۹۱ | چَشمِ اسب از چَشمِ شَهْ رَهبَر بُوَد | چَشمِ او بی‌چَشمِ شَهْ مُضْطَر بُوَد | |
| ۱۲۹۲ | چَشمِ اسبانْ جُز گیاه و جُز چَرا | هر کجا خوانی بِگویَد نی، چرا؟ | |
| ۱۲۹۳ | نورِ حَقْ بر نورِ حِسْ راکِب شود | آن‌گَهی جانْ سویِ حَق راغِب شود | |
| ۱۲۹۴ | اسبْ بی‌راکِب چه داند رَسْمِ راه؟ | شاه باید تا بِدانَد شاهْ‌راه | |
| ۱۲۹۵ | سویِ حِسّی رو که نورش راکِب است | حِسْ را آن نورْ نیکو صاحِب است | |
| ۱۲۹۶ | نورِ حِس را نورِ حَقْ تَزیین بُود | مَعنیِ نورٌ علی نورْ این بُوَد | |
| ۱۲۹۷ | نورِ حسّی می‌کَشَد سویِ ثَری | نورِ حَقَّش می‌بَرَد سویِ عُلی | |
| ۱۲۹۸ | زان که مَحْسوساتْ دون‌تَر عالَمی‌ست | نورِ حَق دریا و حِسْ چون شَبْنمی‌ست | |
| ۱۲۹۹ | لیک پیدا نیست آن راکِب بَرو | جُز به آثار و به گُفتارِ نِکو | |
| ۱۳۰۰ | نورِ حسّی کو غَلیظ است و گِران | هست پنهان در سَوادِ دیدگان | |
| ۱۳۰۱ | چون که نورِ حِسْ نمی‌بینی زِ چَشم | چون بِبینی نورِ آن دینی زِ چَشم؟ | |
| ۱۳۰۲ | نورِ حِسْ با این غَلیظی مُخْتَفی‌ست | چون خَفی نَبْوَد ضیایی کآن صَفی‌ست؟ | |
| ۱۳۰۳ | این جهانْ چون خَس به دستِ بادِ غَیب | عاجزی پیشِ گرفت و دادِ غَیب | |
| ۱۳۰۴ | گَهْ بُلندَش می‌کُند، گاهیش پَست | گَهْ دُرُستَش می‌کُند، گاهی شِکَست | |
| ۱۳۰۵ | گَهْ یَمینَش می‌بَرَد،گاهی یَسار | گَهْ گُلِستانَش کُند،گاهیشْ خار | |
| ۱۳۰۶ | دستْ پنهان و قَلَم بین خَط گُزار | اسب در جولان و ناپیدا سَوار | |
| ۱۳۰۷ | تیرْ پَرّان بین و ناپیدا کَمان | جان‌ها پیدا و پنهانْ جانِ جان | |
| ۱۳۰۸ | تیر را مَشْکَن که این تیرِ شَهی‌ست | نیست پَرتاوی، زِ شصتِ آگهی‌ست | |
| ۱۳۰۹ | ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ گفت حَق | کارِ حَقْ بر کارها دارد سَبَق | |
| ۱۳۱۰ | خشمِ خود بِشْکَن، تو مَشْکَن تیر را | چَشمِ خَشمَت خون شُمارَد شیر را | |
| ۱۳۱۱ | بوسه دِهْ بر تیر و پیشِ شاه بَر | تیرِ خون‌آلود از خونِ تو تَر | |
| ۱۳۱۲ | آنچه پیدا عاجز و بَسته وْ زَبون | وانچه ناپیدا، چُنان تُند و حَرون | |
| ۱۳۱۳ | ما شکاریم، این چُنین دامی کِه راست؟ | گویِ چوگانیم،چوگانی کجاست؟ | |
| ۱۳۱۴ | می‌دَرَد، می‌دوزَد، این خیّاط کو؟ | می‌دَمَد، می‌سوزد، این نَفّاط کو؟ | |
| ۱۳۱۵ | ساعتی کافِر کُند صِدّیق را | ساعتی زاهِد کُند زِنْدیق را | |
| ۱۳۱۶ | زان که مُخْلِص در خَطَر باشد زِ دام | تا زِ خود خالِص نگردد او تمام | |
| ۱۳۱۷ | زان که در راه است و رَهْ‌زَن بی‌حَد است | آن رَهَد کو در اَمانِ ایزد است | |
| ۱۳۱۸ | آیِنه خالِص نگشت، او مُخْلِص است | مُرغ را نگرفته است، او مُقْنِص است | |
| ۱۳۱۹ | چون که مُخْلَص گشت،مُخْلِص باز رَست | در مَقامِ اَمْن رفت و بُرد دست | |
| ۱۳۲۰ | هیچ آیینه دِگَر آهن نَشُد | هیچ نانی گندمِ خَرمَن نَشُد | |
| ۱۳۲۱ | هیچ انگوری دِگَر غوره نَشُد | هیچ میوه‌یْ پُخته با کوره نَشُد | |
| ۱۳۲۲ | پُخته گَرد و از تَغَیُّر دور شو | رو چو بُرهانِ مُحَقِّق نورْ شو | |
| ۱۳۲۳ | چون زِ خود رَستی، همه بُرهان شُدی | چون که بَنده نیست شُد، سُلطان شُدی | |
| ۱۳۲۴ | وَرْ عِیان خواهی صَلاحُ الدّین نِمود | دیده‌ها را کرد بینا و گُشود | |
| ۱۳۲۵ | فَقر را از چَشم و از سیمایِ او | دید هر چَشمی که دارد نورِ هو | |
| ۱۳۲۶ | شیخْ فَعّال است بی‌آلَتْ چو حَق | با مُریدان داده بی‌گفتی سَبَق | |
| ۱۳۲۷ | دلْ به دستِ او چو مومِ نَرمْ رام | مُهْرِ او گَهْ نَنگ سازد، گاهْ نام | |
| ۱۳۲۸ | مُهْرِ مومَش حاکیِ انگُشتری‌ست | باز آن نَقْشِ نگینْ حاکیِّ کیست؟ | |
| ۱۳۲۹ | حاکیِ اندیشهٔ آن زَرْگَر است | سِلْسِله‌یْ هر حَلْقه اَنْدر دیگر است | |
| ۱۳۳۰ | این صَدا در کوهِ دل‌ها بانگِ کیست؟ | گَهْ پُر است از بانگْ این کُه، گَهْ تَهی‌ست | |
| ۱۳۳۱ | هر کجا هست او حکیم است اوسْتاد | بانگِ او زین کوهِ دلْ خالی مَباد | |
| ۱۳۳۲ | هست کُهْ کآوا مُثَنّا می‌کُند | هست کُهْ کآوازْ صد تا می‌کُند | |
| ۱۳۳۳ | می‌زَهانَد کوه از آن آواز و قال | صد هزاران چَشمهٔ آبِ زُلال | |
| ۱۳۳۴ | چون زِ کُهْ آن لُطْفْ بیرون می‌شود | آب‌ها در چَشمه‌ها خون می‌شود | |
| ۱۳۳۵ | زان شَهَنْشاهِ هُمایون‌نَعْل بود | که سَراسَر طورِ سینا لَعْل بود | |
| ۱۳۳۶ | جان پَذیرفت و خِرَد اَجْزایِ کوه | ما کَم از سنگیم آخِر ای گروه؟ | |
| ۱۳۳۷ | نه زِ جانْ یک چَشمه جوشان می‌شود | نه بَدَن از سَبزپوشان می‌شود | |
| ۱۳۳۸ | نی صَدایِ بانگِ مُشتاقی دَرو | نی صَفایِ جُرعهٔ ساقی دَرو | |
| ۱۳۳۹ | کو حَمیَّت تا زِ تیشه وَزْ کُلَند | این چُنین کُهْ را به کُلّی بَرکَنند؟ | |
| ۱۳۴۰ | بوکْ بر اَجْزایِ او تابَد مَهی | بوکْ در وِیْ تابِ مَهْ یابَد رَهی | |
| ۱۳۴۱ | چون قیامَتْ کوه‌ها را بَرکَند | پَس قیامَت این کَرَم کِی می‌کُند؟ | |
| ۱۳۴۲ | این قیامَتْ زان قیامَت کِی کَم است؟ | آن قیامَتْ زَخم و این چون مَرهَم است | |
| ۱۳۴۳ | هر کِه دید این مَرهَم، از زَخمْ ایمِن است | هر بَدی کین حُسنْ دید، او مُحْسن است | |
| ۱۳۴۴ | ای خُنُک زشتی که خوبَش شُد حَریف | وایِ گُل‌رویی که جُفتَش شُد خَریف | |
| ۱۳۴۵ | نانِ مُرده چون حَریفِ جان شود | زنده گردد نان و عینِ آن شود | |
| ۱۳۴۶ | هیزُمِ تیره حَریفِ نار شُد | تیرگی رَفت و همه اَنْوار شد | |
| ۱۳۴۷ | در نَمَک‌لان چون خَرِ مُرده فُتاد | آن خَریّ و مُردگی یک سو نَهاد | |
| ۱۳۴۸ | صِبْغَةَ الله هست خُمِّ رنگِ هو | پیس‌ها یک رَنگ گردد اَنْدَرو | |
| ۱۳۴۹ | چون در آن خُم اُفْتَد و گوییش قُمْ | از طَرَب گوید مَنَم خُمْ لا تَلُمْ | |
| ۱۳۵۰ | آن مَنَم خُمْ خود اَنَا اَلْحَق گفتن است | رنگِ آتش دارد، اِلّا آهن است | |
| ۱۳۵۱ | رنگِ آهنْ مَحْوِ رنگِ آتش است | زآتشی می‌لافَد و خامُش‌وَش است | |
| ۱۳۵۲ | چون به سُرخی گشت هَمچون زَرِّ کان | پس اَنَا النّار است لافَش،بی‌زبان | |
| ۱۳۵۳ | شُد زِ رنگ و طَبْعِ آتش مُحْتَشَم | گوید او من آتشَم،من آتشَم | |
| ۱۳۵۴ | آتشَم من گَر تو را شَکّ است و ظَن | آزمون کُن، دست را بر من بِزَن | |
| ۱۳۵۵ | آتَشم من، بر تو گَر شُد مُشْتَبِه | رویِ خود بر رویِ من یک‌دَمْ بِنِه | |
| ۱۳۵۶ | آدمی چون نور گیرد از خدا | هست مَسْجودِ مَلایک زِاجْتِبا | |
| ۱۳۵۷ | نیز مَسْجودِ کسی کو چون مَلَک | رَسته باشد جانْش از طُغیان و شَک | |
| ۱۳۵۸ | آتشِ چه؟ آهنِ چه؟ لَب بِبَند | ریشِ تَشْبیهِ مُشَبِّه را مَخَند | |
| ۱۳۵۹ | پایْ در دریا مَنِه، کَم گویْ ازان | بر لبِ دریا خَمُش کُن، لب گَزان | |
| ۱۳۶۰ | گَرچه صد چون من ندارد تابِ بَحْر | لیکْ می‌نَشْکیبَم از غَرقابِ بَحْر | |
| ۱۳۶۱ | جان و عقلِ من فِدایِ بَحْرْ باد | خون بَهایِ عقل و جان این بَحْرْ داد | |
| ۱۳۶۲ | تا که پایم می‌رَوَد، رانَم دَرو | چون نَمانَد پا، چو بَطّانَم دَرو | |
| ۱۳۶۳ | بی‌اَدَبْ حاِضر ز غایِب خوش تَر است | حَلْقه گَرچه کَژْ بُوَد، نی بر دَر است؟ | |
| ۱۳۶۴ | ای تَنْ‌آلوده به گِردِ حوضْ گَرد | پاکْ کِی گردد بُرونِ حوض مَرد؟ | |
| ۱۳۶۵ | پاکْ کو از حوضْ مَهْجور اوفْتاد | او زِ پاکیْ خویش هم دور اوفْتاد | |
| ۱۳۶۶ | پاکیِ این حوضْ بی‌پایان بُوَد | پاکیِ اجسامْ کَم میزان بُوَد | |
| ۱۳۶۷ | زان که دل حوضْ است، لیکِن در کَمین | سویِ دریا راهِ پنهان دارد این | |
| ۱۳۶۸ | پاکیِ مَحْدودِ تو خواهد مَدَد | وَرْنه اَنْدر خَرجْ کَم گردد عَدَد | |
| ۱۳۶۹ | آب گفت آلوده را در من شِتاب | گفت آلوده که دارم شَرم از آب | |
| ۱۳۷۰ | گفت آب این شَرمْ بی من کِی رَوَد؟ | بی من این آلوده زایِل کِی شود؟ | |
| ۱۳۷۱ | زآبْ هر آلوده کو پنهان شود | اَلْحیاءُ یَمْنَعُ الْایمان بُوَد | |
| ۱۳۷۲ | دلْ زِ پایه‌یْ حوضِ تَن گِلْناک شُد | تَنْ زِ آبِ حوضِ دل‌ها پاک شُد | |
| ۱۳۷۳ | گِردِ پایه‌یْ حوضِ دلْ گَرد ای پسر | هان زِ پایه‌یْ حوضِ تَنْ می‌کُن حَذَر | |
| ۱۳۷۴ | بَحْرِ تَنْ بر بَحْرِ دل بَرهَم زَنان | در میانْشانْ بَرْزَخٌ لا یَبْغیان | |
| ۱۳۷۵ | گر تو باشی راست، وَرْ باشی تو کَژْ | پیش تَر می‌غَژ بِدو، واپَس مَغَژ | |
| ۱۳۷۶ | پیشِ شاهانْ گَر خَطَر باشد به جان | لیکْ نَشْکیبَند ازو با هِمَّتان | |
| ۱۳۷۷ | شاه چون شیرین‌تَر از شِکَّر بُوَد | جانْ به شیرینی رَوَد، خوش‌تَر بُوَد | |
| ۱۳۷۸ | ای مَلامَت‌گَر سَلامَت مَر تو را | ای سَلامَت‌جو تویی واهِی الْعُری | |
| ۱۳۷۹ | جانِ من کوره‌ست، با آتش خَوش است | کوره را این بَسْ که خانه‌یْ آتش است | |
| ۱۳۸۰ | هَمچو کورهْ عشق را سوزیدَنی‌ست | هر کِه او زین کور باشد، کوره نیست | |
| ۱۳۸۱ | بَرگِ بی‌بَرگی ترا چون بَرگ شُد | جانِ باقی یافتیّ و مرگ شُد | |
| ۱۳۸۲ | چون تو را غَمْ شادی اَفْزودن گرفت | روضهٔ جانَت گُل و سوسن گرفت | |
| ۱۳۸۳ | آنچه خَوْفِ دیگران، آن اَمنِ توست | بَطْ قَوی از بَحْر و مُرغِ خانه سُست | |
| ۱۳۸۴ | باز دیوانه شُدم من ای طَبیب | باز سودایی شُدم من ای حَبیب | |
| ۱۳۸۵ | حَلْقه‌هایِ سِلْسِله‌یْ تو ذوفُنون | هر یکی حَلْقه دَهَد دیگر جُنون | |
| ۱۳۸۶ | دادِ هر حَلْقه فُنونی دیگر است | پس مرا هر دَم جُنونی دیگر است | |
| ۱۳۸۷ | پس فُنون باشد جُنون، این شُد مَثَل | خاصه در زَنجیرِ این میرِ اَجَل | |
| ۱۳۸۸ | آن چُنان دیوانگی بُگْسَست بَند | که همه دیوانگان پَندَم دَهَند |
دکلمه_مثنوی
تعقیب
[…] این مضمون را مولانا در مثنوی (دفتر دوم بخش ۲۶ بیت ۱۳۴۴ به بعد) به زیبایی نظم […]
[…] دوّم بخش ۲۶ ابیات ۱۲۵۱،۱۲۵۲) بدین طریق استفاده کرده: مُصْطَفی فرمود از گفتِ جَحیم کو به مؤمن لابه‌گَر … گویَدَش بُگْذر زِ من ای شاه زود هین که نورَت سوزِ […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!