مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۲۵ – کُلوخ اَنْداختنِ تشنه از سَرِ دیوار در جویِ آب

دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

کلوخ انداختن تشنه از سر دیوار در جوی آب
روزی روزگاری تشنه‌ای دردمند پشت دیواری گرفتار شده بود که آن طرف جوی آب روانی قرار داشت. این دیوار مانع رسیدن او به آبی بود که مانند ماهی به آن آب نیاز داشت. در این هنگام فرد تشنه خشتی را برداشت و در آب پرتاب کرد و صدای آب را با این کار شنید. این کار برای او آن قدر لذت بخش بود که گویی صدای یار دوست داشتنی خود را شنیده است و از شنیدن صدای آن مست شد. برای همین او شروع کردن به کندن خشت‌هایی از دیوار و پرتاب کردن آنها در جوی آب تا این صدای باصفای آب را بشنود. آب با صدایی که ایجاد می‌کرد به او می‌گفت برای تو انجام این کار چه فایده‌ای دارد؟ تشنه گفت که ای آب مرا از انجام این کار دو فایده است، هرچند در انجام این کار حرفه‌ای نیستم. فایده اول برای من شنیدن صدای آب است که برای تشنگان همانند شنیدن صدای ساز رباب است. این صدا همانند بانگ سور اسرافیل است که مرده گان را زنده می‌کند. یا همانند صدای رعد و برق در فصل بهار است که باغ‌ها از آن فایده می‌برند. یا مانند صدایی است که در هنگام دادن زکات به درویشان می‌زنند یا بردن پیغام نجات برای زندانی‌ها. همچنین همانند صدای خداوند است که بدون اینکه از دهانی خارج شود به سوی پیامبر می‌رود. یا مانند بوی پیامبر اکرم است که به انسان دردمندی در هنگام شفاعت می‌رسد. یا مانند بوی حضرت یوسف که به جان ضعیف حضرت یعقوب می‌رسد. فایده دیگر این است که هر خشتی که از این دیوار می‌کَنَم، به آن آب نزدیک‌تر می‌شود و هر باری که خشتی از این دیوار می‌کنم، دیوار کوتاه‌تر می شود. کوتاه شدن دیوار باعث می‌شود به آب نزدیک‌تر شوم و برداشته شدن آن باعث رسیدن من می‌شود. سجده کردن هم مانند کندن خشت‌های لغزنده است همانطور که خداوند به پیامبر گفت سجده کن تا نزدیک شوی. من تا وقتی که از این تن خاکی‌ام نجات پیدا نکنم، نمی‌توانم بر آب حیات سجده بکنم. هرچه قدر کسی تشنه‌تر باشد، این خشت را زودتر می‌کند. هرچه قدر کسی بر صدای آب مشتاق‌تر باشد، از این دیوار حجاب، کلوخ‌های بزرگ‌تری را می کَنَد. انسان تشنه از شنیدن صدای آب تا گردنش پر از می است ولی کسانی که با این موضوع آشنا نباشند، فقط صدای ظاهری آب را می‌شنوند.