مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۲۸ – فَهم کردنِ مُریدانْ که ذَا النّون دیوانه نَشُد، قاصِد کرده است
| ۱۴۳۳ | دوستان در قِصّهٔ ذَاالنّون شُدند | سویِ زندان و در آن رایی زدند | |
| ۱۴۳۴ | کین مگر قاصِد کُند، یا حِکْمَتی‌ست | او دَرین دینْ قِبله‌‌ییّ و آیَتی‌ست | |
| ۱۴۳۵ | دورِ دور از عقلِ چون دریایِ او | تا جُنون باشد سَفَه فَرمایِ او | |
| ۱۴۳۶ | حاشَ لِلَّهْ اَز کَمالِ جاهِ او | کَابْرِ بیماری بِپوشَد ماهِ او | |
| ۱۴۳۷ | او زِ شَرِّ عامه اَنْدر خانه شُد | او زِ نَنگِ عاقلانْ دیوانه شُد | |
| ۱۴۳۸ | او زِ عارِ عقلِ کُنْدِ تَن‌پَرَست | قاصِدا رَفته‌ست و دیوانه شُده‌ست | |
| ۱۴۳۹ | که بِبَندیدَم قوی وَزْ سازِ گاو | بر سَر و پُشتَم بِزَن، وین را مَکاوْ | |
| ۱۴۴۰ | تا زِ زَخْمِ لَخْت یابم من حَیات | چون قَتیل از گاوِ موسیٰ ای ثِقات | |
| ۱۴۴۱ | تا زِ زَخْمِ لَخْت گاوی خَوش شَوَم | همچو کُشته وْ گاوِ موسیٰ کَش شَوَم | |
| ۱۴۴۲ | زنده شُد کُشته زِ زَخمِ دُمِّ گاو | هَمچو مِسْ از کیمیا شُد زَرِّ ساو | |
| ۱۴۴۳ | کُشته بَر جَست و بِگُفت اسرار را | وانِمود آن زُمرهٔ خونْ خوار را | |
| ۱۴۴۴ | گفت روشن کین جَماعَت کُشته‌اند | کین زمان در خَصْمی‌اَم آشفته‌اند | |
| ۱۴۴۵ | چون که کُشته گردد این جسمِ گِران | زنده گردد هستیِ اَسْرارْدان | |
| ۱۴۴۶ | جانِ او بینَد بهشت و نار را | باز دانَد جُملهٔ اسرار را | |
| ۱۴۴۷ | وا نِمایَد خونیانِ دیو را | وا نِمایَد دامِ خُدعه وْ ریو را | |
| ۱۴۴۸ | گاوْ کُشتن هست از شَرطِ طَریق | تا شود از زَخْمِ دُمَّش جانْ مُفیق | |
| ۱۴۴۹ | گاوِ نَفْسِ خویش را زوتَر بِکُش | تا شود روحِ خَفی زنده وْ بِهُش |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!