مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۲۹ – رُجوع به حِکایَتِ ذَا النّونْ رَحمَةُ اللّهِ عَلَیهِ
| ۱۴۵۰ | چون رَسیدند آن نَفَر نزدیکِ او | بانگ بَر زَد هی کیانید؟ اِتَّقوا | |
| ۱۴۵۱ | با اَدَب گفتند ما از دوستان | بَهرِ پُرسش آمدیم این‌جا به جان | |
| ۱۴۵۲ | چونی ای دریایِ عقلِ ذوفُنون؟ | این چه بُهْتان است بر عَقلَت جُنون؟ | |
| ۱۴۵۳ | دودِ گُلْخَن کِی رَسَد در آفتاب؟ | چون شود عَنْقا شِکَسته از غُراب؟ | |
| ۱۴۵۴ | وامَگیر از ما، بَیان کُن این سُخُن | ما مُحِبّانیم، با ما این مَکُن | |
| ۱۴۵۵ | مَر مُحِبّان را نَشایَد دور کرد | یا به روپوش و دَغَل مَغْرور کرد | |
| ۱۴۵۶ | راز را انْدر میانْ آوَرْ شَها | رو مَکُن در ابرْ پنهانی، مَها | |
| ۱۴۵۷ | ما مُحِبّ و صادق و دلْ خسته‌ایم | در دو عالَمْ دل به تو دَر بَسته‌ایم | |
| ۱۴۵۸ | فُحْش آغازید و دُشنام از گِزاف | گفتْ او دیوانگانه زیّ و قاف | |
| ۱۴۵۹ | بَر جَهید و سنگْ پَرّان کرد و چوب | جُملگی بُگْریختند از بیمِ کوب | |
| ۱۴۶۰ | قَهْقَهه خندید و جُنْبانید سَر | گفت بادِ ریشِ این یاران نِگَر | |
| ۱۴۶۱ | دوستان بین، کو نِشانِ دوستان؟ | دوستان را رنج باشد هَمچو جان | |
| ۱۴۶۲ | کِی کَران گیرد زِ رنجِ دوستْ دوست؟ | رنجْ مَغز و دوستی آن را چو پوست | |
| ۱۴۶۳ | نی نِشانِ دوستی شُد سَرخَوشی | در بَلا و آفَت و مِحْنَت‌کَشی؟ | |
| ۱۴۶۴ | دوست هَمچون زَر، بَلا چون آتش است | زَرِّ خالصْ در دلِ آتش خَوش است |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!