مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۳۰ – اِمْتِحان کردنِ خواجۀ لُقمانْ زیرکیِ لُقمان را

دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

لقمان که در ظاهر غلام و در باطن حکیمی دانا بود خواجه‌ای داشت که در هر کار با او مشورت می‌کرد. عادت خواجه این بود که هر طعام برایش می‌آوردند دست نمی‌زد مگر آنکه اول لقمه را لقمان بخورد. روزی خربزه‌ای نزد خواجه آوردند. خواجه لقمان را صدا کرد و قاشی از خربزه را به او داد. لقمان خربزه را با اشتهای تمام خورد. قاش بعدی را هم همینطور و باز لقمان با اشتها آن را خورد تا اینکه فقط یک تکه از خربزه ماند. خواجه از اشتهای لقمان به اشتها آمد و خواست که شیرینی خربزه را خود نیز بچشد. همان که تکه خربزه را دردهان گذاشت از تلخی آن حالش بد شد. رو به لقمان گفت پس تو چگونه این خربزه تلخ را خوردی؟ لقمان گفت من که از دست تو نعمتهای فراوان خورده‌ام انصاف نباشد که بر تلخی خربزه‌ای بی‌تابی کنم.

این حکایت بیان می‌دارد که عاشق حقیقی کسی است که محنتهای رسیدن به معشوق را به جان پذیرد و بی‌تابی نکند چرا که شیرینی عشق تلخی‌ها را شیرین می‌کند.