مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۴۱ – گفتنِ نابینایِ سایِل کِه من دو کوری دارم
| ۱۹۹۴ | بود کوری کو هَمی‌گفت اَلْاَمان | من دو کوری دارم ای اَهلِ زمان | |
| ۱۹۹۵ | پس دوباره رَحمَتَم آرید هان | چون دو کوری دارم و من در میان | |
| ۱۹۹۶ | گفت یک کوریْت می‌بینیم ما | آن دِگَر کوری چه باشد؟ وانِما | |
| ۱۹۹۷ | گفت زشت‌آوازم و ناخوش‌نَوا | زشت‌آوازیّ و کوری شُد دوتا | |
| ۱۹۹۸ | بانگِ زشتَم مایهٔ غَم می‌شود | مِهْرِ خَلْق از بانگِ من کَم می‌شود | |
| ۱۹۹۹ | زشت‌آوازم به هرجا که رَوَد | مایهٔ خشم و غَم و کین می‌شود | |
| ۲۰۰۰ | بر دو کوری رَحْم را دوتا کُنید | این چُنین ناگُنج را گُنجا کُنید | |
| ۲۰۰۱ | زشتیِ آواز کَم شُد زین گِلِه | خَلْق شُد بر وِیْ به رَحْمَت یک‌دِله | |
| ۲۰۰۲ | کرد نیکو چون بِگُفت او راز را | لُطفِ آوازِ دِلَش آواز را | |
| ۲۰۰۳ | وان کِه آوازِ دِلَش هم بَد بُوَد | آن سه کوری، دوریِ سَرمَد بُوَد | |
| ۲۰۰۴ | لیکْ وَهّابان که بی‌عِلَّت دَهَند | بوکْ دستی بر سَرِ زِشتَش نَهَند | |
| ۲۰۰۵ | چون که آوازش خوش و مَظْلوم شُد | زو دلِ سنگین‌دلانْ چون موم شُد | |
| ۲۰۰۶ | نالهٔ کافِر چو زشت است و شَهیق | زان نمی‌گردد اِجابَت را رَفیق | |
| ۲۰۰۷ | اِخسَؤُا بر زشت‌آواز آمده‌ست | کو زِ خونِ خَلق چون سگ بود مَست | |
| ۲۰۰۸ | چون که ناله‌یْ خرس رَحمَت‌کَش بُوَد | ناله‌اَت نَبْوَد چُنین، ناخَوش بُوَد | |
| ۲۰۰۹ | دان که با یوسُف تو گُرگی کرده‌یی | یا زِ خونِ بی‌گُناهی خَورده‌یی | |
| ۲۰۱۰ | توبه کُن، وَزْ خورده اِسْتِفْراغ کُن | وَرْ جِراحَت کُهنه شُد، رو داغ کُن |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!