مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۴۰ – اِعْتماد کردن بر تَمَلُّق و وَفایِ خِرس

دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

دوستی خاله خرسه

مردی زورمند در راهی می‌رفت که دید اژدهایی خرسی شکار کرده و می‌خواهدآن را بخورد. مرد با شجاعت تمام اژدها را کشت و خرس را از دست او نجات داد. خرس پس ازین جوانمردی به مرد انس گرفته و در پی او روان می‌شود. مرد راهی طولانی را طی می‌کند و در آخر خسته و کوفته جایی اتراق می‌کند و به خواب می‌رود. خرس هم به مراقبت از او مشغول می‌شود. درین حین مردی دانا این وضع را می‌بیند و آن مرد دلاور را بیدار می‌کند و می‌گوید: این خرس کیست؟! مواظب او باش و بر لطف او اعتماد نکن که عاقبت خوشی ندارد.

اما آن دلاور ساده لوح ازین حرف می‌رنجد و می‌گوید حتما حسادت می‌کنی و نمی‌توانی این دوستی را ببینی. مرد خیرخواه دید سخنانش تاثیری ندارد پس راه خود پیش گرفت و رفت.آن دلاور باز به خواب رفت و خرس به مراقبت از او پرداخت. پس از مدتی چند مگس به صورت مرد می‌نشیند و او را می‌آزارد. خرس برای خدمت و دوستی به مرد، سنگی بزرگ بر می‌دارد تا به مگسها بکوبد و دلاور را نجات دهد. سنگ را بالای سر خود برده و محکم به صورت او می‌کوبد و هلاکش می‌کند.

مقصود مولانا ازین حکایت بیان دوستی احمقانه است که در واقع همان دشمنی است.