مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۴۳ – گفتن موسی عَلَیهِ السَّلام گوساله‌پَرَست را که آن خیال‌اَنْدیشی و حَزْمِ تو کجاست؟
| ۲۰۳۷ | گفت موسی با یکی مَستِ خیال | کِی بَداَنْدیش از شَقاوت وَزْ ضَلال | |
| ۲۰۳۸ | صد گُمانَت بود در پیغامْبَریم | با چُنین بُرهان و این خُلقِ کَریم | |
| ۲۰۳۹ | صد هزاران مُعجزه دیدی زِ من | صد خیالَت می‌فُزود و شَکّ و ظَن | |
| ۲۰۴۰ | از خیال و وَسوَسه تَنگ آمدی | طَعْنْ بر پیغامبری‌اَم می‌زَدی | |
| ۲۰۴۱ | گَرد از دریا بَرآوَرْدم عِیان | تا رَهیدیْت از شَرِ فرعونیان | |
| ۲۰۴۲ | زآسْمانْ چِلْ سال کاسه وْ خوان رَسید | وَزْ دُعایَم جویْ از سنگی دَوید | |
| ۲۰۴۳ | این و صد چندین و چندین گرم و سَرد | از تو ای سَرد آن تَوَهُّم کَم نکرد؟ | |
| ۲۰۴۴ | بانگ زد گوساله‌یی از جادُویی | سَجده کردی که خدایِ من تویی | |
| ۲۰۴۵ | آن تَوَهُّم‌هات را سَیْلاب بُرد | زیرکیِّ بارِدَت را خواب بُرد | |
| ۲۰۴۶ | چون نَبودی بَد گُمان در حَقِّ او؟ | چون نَهادی سَر چُنان ای زشت‌خو؟ | |
| ۲۰۴۷ | چون خیالَت نامَد از تَزویرِ او؟ | وَزْ فَسادِ سِحْرِ اَحمَق‌گیرِ او؟ | |
| ۲۰۴۸ | سامِری‌یی خود کِه باشد ای سگان | که خدایی بَر تَراشَد در جَهان؟ | |
| ۲۰۴۹ | چون دَرین تَزویرِ او یک‌دل شُدی | وَزْ همه اِشْکال‌ها عاطِلْ شُدی | |
| ۲۰۵۰ | گاو می‌شایَد خدایی را به لاف | در رَسولی‌اَم تو چون کردی خِلاف؟ | |
| ۲۰۵۱ | پیشِ گاوی سَجْده کردی از خَری | گشت عَقلَت صَیدِ سِحْرِ سامِری | |
| ۲۰۵۲ | چَشمْ دُزدیدی زِ نورِ ذوالْجَلال | اینْت جَهْلِ وافِر و عینِ ضَلال | |
| ۲۰۵۳ | شُهْ بر آن عقل و گُزینش که تو راست | چون تو کانِ جَهْل را کُشتن سِزاست | |
| ۲۰۵۴ | گاوِ زَرّین بانگ کرد آخِر چه گفت | کَاحْمَقان را این همه رَغْبَت شِکُفت؟ | |
| ۲۰۵۵ | زان عَجَب‌تَر دیده‌ایت از من بَسی | لیکْ حَق را کِی پَذیرد هر خَسی؟ | |
| ۲۰۵۶ | باطِلان را چه رُبایَد؟ باطِلی | عاطِلان را چه خوش آید؟ عاطِلی | |
| ۲۰۵۷ | زان که هر جِنْسی رُبایَد جِنْسِ خَود | گاوْ سویِ شیرِ نَر کِی رو نَهَد؟ | |
| ۲۰۵۸ | گُرگ بر یُوسف کجا عشق آوَرَد؟ | جُز مگر از مَکْر، تا او را خورَد | |
| ۲۰۵۹ | چون زِ گُرگی وارَهَد، مَحْرَم شود | چون سگِ کَهْف از بَنی آدم شود | |
| ۲۰۶۰ | چون ابوبکر از مُحَمَّد بُرد بو | گفت هذا لَیْسَ وَجْهٌ کاذِبٌ | |
| ۲۰۶۱ | چون نَبُد بوجَهْل از اَصْحابِ دَرد | دید صَد شَقِّ قَمَر، باور نکرد | |
| ۲۰۶۲ | دَردمَندی کِشْ زِ بامْ اُفتاد طَشْت | زو نَهان کردیم، حَقْ پنهان نگشت | |
| ۲۰۶۳ | وان کِه او جاهِل بُد از دَردش بَعید | چند بِنْمودند و او آن را ندید | |
| ۲۰۶۴ | آیِنه‌یْ دلْ صاف باید تا دَرو | واشِناسی صورتِ زشتْ از نِکو |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!