مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۴۴ – تَرک گفتنِ آن مَردِ ناصِح بَعد از مُبالغهٔ پَند، مَغْرورِ خرس را
| ۲۰۶۵ | آن مُسلمانْ تَرکِ اَبلَهْ کرد و تَفْت | زیرِ لبْ لاحَولْ گویان باز رفت | |
| ۲۰۶۶ | گفت چون از جِدّ و پَندَم وَزْ جِدال | در دلِ او پیش می‌زایَد خیال | |
| ۲۰۶۷ | پس رَهِ پَند و نَصیحت بَسته شُد | اَمرِ اَعْرِضْ عَنْهُمُ پیوسته شُد | |
| ۲۰۶۸ | چون دَوایَت می‌فَزایَد دَرد، پَس | قِصّه با طالِب بِگو، بَرخوان عَبَس | |
| ۲۰۶۹ | چون که اَعْمی طالِبِ حَق آمده‌ست | بَهرِ فَقر او را نَشایَد سینه خَست | |
| ۲۰۷۰ | تو حَریصی بر رَشادِ مِهْتَران | تا بیاموزَند عام از سَروَران | |
| ۲۰۷۱ | اَحمَدا دیدی که قومی از مُلوک | مُسْتَمِع گشتند، گشتی خوش که بوک | |
| ۲۰۷۲ | این رئیسانْ یارِ دین گردند خَوش | بر عَرَب این‌ها سَرَند و بر حَبَش | |
| ۲۰۷۳ | بُگْذَرَد این صیت از بَصْره وْ تَبوک | زان که اَلنّاسُ عَلی دینِ الْمُلوک | |
| ۲۰۷۴ | زین سَبَب تو از ضَریرِ مُهْتَدی | رو بِگَردانیدی و تَنگ آمدی | |
| ۲۰۷۵ | کَندَرین فُرصَت کَم اُفتَد این مُناخ | تو زِ یارانیّ و وَقتِ تو فَراخ | |
| ۲۰۷۶ | مُزدَحِم می‌گردی‌اَم در وَقتِ تَنگ | این نَصیحت می‌کنم نَزْ خشم و جنگ | |
| ۲۰۷۷ | اَحمَدا نَزدِ خدا این یک ضَریر | بهتر از صد قیصر است و صد وَزیر | |
| ۲۰۷۸ | یادِ اَلنّاسُ مَعادِنْ هین بیار | مَعْدنی باشد فُزون از صد هزار | |
| ۲۰۷۹ | مَعدنِ لَعْل و عَقیقِ مُکْتَنِس | بهتر است از صد هزاران کانِ مِسْ | |
| ۲۰۸۰ | اَحمَدا این‌جا ندارد مالْ سود | سینه باید پُر زِ عشق و دَرد و دود | |
| ۲۰۸۱ | اَعمی‌یی روشنْ‌دل آمد، دَر مَبَند | پَندْ او را دِهْ، که حَقِّ اوست پَند | |
| ۲۰۸۲ | گَر دو سه اَبْلَه تو را مُنْکِر شُدند | تَلْخْ کِی گَردی چو هستی کانِ قَند؟ | |
| ۲۰۸۳ | گر دو سه اَبْلَه تو را تُهْمَت نَهَد | حَق برایِ تو گواهی می‌دَهَد | |
| ۲۰۸۴ | گفت از اِقْرارِ عالَم فارِغَم | آن کِه حَق باشد گواه، او را چه غَم؟ | |
| ۲۰۸۵ | گَر خُفاشی را زِ خورشیدی خوری‌ست | آن دلیل آمد که آن خورشید نیست | |
| ۲۰۸۶ | نَفْرَتِ خُفّاشَکان باشد دلیل | که مَنَم خورشیدِ تابانِ جَلیل | |
| ۲۰۸۷ | گَر گُلابی را جُعَل راغِب شود | آن دلیلِ ناگُلابی می‌کُند | |
| ۲۰۸۸ | گَر شود قَلْبی خریدارِ مِحَک | در مِحَکّی‌اَش دَرآیَد نَقْص و شک | |
| ۲۰۸۹ | دُزدْ شب خواهد نه روز، این را بِدان | شبْ نِیَم، روزم که تابَم در جهان | |
| ۲۰۹۰ | فارِقَم، فاروقَم و غَلْبیروار | تا کِه از مَن کَهْ نمی‌یابَد گُذار | |
| ۲۰۹۱ | آرْد را پیدا کُنم من از سَبوس | تا نِمایَم کین نُقوش است آن نُفوس | |
| ۲۰۹۲ | من چو میزانِ خُدایَم در جهان | وانِمایَم هر سَبُک را از گِران | |
| ۲۰۹۳ | گاو را داند خدا گوساله‌یی | خَر خریداریّ و دَرخور کاله‌یی | |
| ۲۰۹۴ | من نه گاوم تا که گوساله‌م خَرَد | من نه خارم کُاشْتُری از من چَرَد | |
| ۲۰۹۵ | او گُمان دارد که با من جَورْ کرد | بلکه از آیینهٔ من روفْت گَرد |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!