مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۴۶ – سَبَبِ پَریدن و چَرخیدنِ مُرغی با مُرغی که جِنسِ او نَبود
| ۲۱۰۴ | آن حکیمی گفت دیدم هم‌تَکی | در بیابان زاغ را با لَکْلَکی | |
| ۲۱۰۵ | در عَجَب مانْدم، بِجُستَم حالَشان | تا چه قَدْرِ مُشترک یابَم نِشان | |
| ۲۱۰۶ | چون شُدم نزدیکْ من، حیران و دَنْگ | خود بِدیدَم هر دُوان بودند لَنْگ | |
| ۲۱۰۷ | خاصه شَهْبازی که او عَرشی بُوَد | با یکی جُغدی که او فَرشی بُوَد | |
| ۲۱۰۸ | آن یکی خورشیدِ عِلّیّین بُوَد | وین دِگَر خُفّاشْ کَزْ سِجّین بُوَد | |
| ۲۱۰۹ | آن یکی نوری زِ هر عَیْبی بَری | وین یکی کوری، گدایِ هر دَری | |
| ۲۱۱۰ | آن یکی ماهی که بر پَروین زَنَد | وین یکی کِرمی که در سَرگین زِیَد | |
| ۲۱۱۱ | آن یکی یوسُف‌رُخی، عیسی‌نَفَس | وین یکی گُرگی وَ یا خَر با جَرَس | |
| ۲۱۱۲ | آن یکی پَرّان شُده در لامَکان | وین یکی در کاهْدان، هَمچون سگان | |
| ۲۱۱۳ | با زبانِ مَعنوی گُل با جُعَل | این هَمی‌گوید که ای گَنْده‌بَغَل | |
| ۲۱۱۴ | گَر گُریزانی زِ گُلْشَن، بی‌گُمان | هست آن نَفْرَت کَمالِ گُلْسِتان | |
| ۲۱۱۵ | غَیرتِ من بر سَرِ تو دورْباش | می‌زَنَد کِی خَسْ از این‌جا دور باش | |
| ۲۱۱۶ | وَرْ بیامیزی تو با من ای دَنی | این گُمان آید که از کانِ مَنی | |
| ۲۱۱۷ | بُلبُلان را جایْ می‌زیبَد چَمَن | مَر جُعَل را در چَمین خوش تَر وَطَن | |
| ۲۱۱۸ | حَق مرا چون از پَلیدی پاک داشت | چون سِزَد بر من پَلیدی را گُماشت؟ | |
| ۲۱۱۹ | یک رَگَم زیشان بُد و آن را بُرید | در من آن بَدرَگ کجا خواهد رَسید؟ | |
| ۲۱۲۰ | یک نِشانِ آدم آن بود از اَزَل | که مَلایِک سَر نَهَندَش از مَحَل | |
| ۲۱۲۱ | یک نِشانِ دیگر آن که آن بِلیس | نَنْهَدَش سَر که مَنَم شاه و رئیس | |
| ۲۱۲۲ | پس اگر اِبْلیس هم ساجِد شُدی | او نبودی آدم، او غیری بُدی | |
| ۲۱۲۳ | هم سُجودِ هر مَلَک میزانِ اوست | هم جُحودِ آن عَدو بُرهانِ اوست | |
| ۲۱۲۴ | هم گواهِ اوست اِقْرارِ مَلَک | هم گواهِ اوست کُفرانِ سَگَک | |
| ۲۱۲۵ | این سخن پایان ندارد، بازگرد | تا چه کرد آن خرس با آن نیک مَرد |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!