مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۴۷ – تَتِمّهٔ اِعتِمادِ آن مَغْرور بَر تَمَلُّقِ خرس

دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

شخصی با خرسی دوستی کرده بود و همه جا او را با خود می برد. هرچه قدر به او نصیحت می کردند که این دوستی سرانجامی ندارد گوش نمی داد. تا اینکه روزی آن شخص از خستگی بر روی زمین خوابید و خرس مشغول دور کردن مگس ها از اطراف او شد. خرس هرچه قدر مگس ها را دور می کرد باز هم بر روی دوستش می نشستند. تا اینکه خرس عصبانی شد و به طرف کوهی رفت و از آنجا تخته سنگی را برداشت و با خود آورد. وقتی دید مگس بر روی صورت دوستش نشسته است آن را به صورتش کوبید و دوستش را له کرد.

به این ترتیب این مثل در عالم معروف شد که دوستی آدم نادان همانند دوستی با خرس است و دشمنی او دوستی و دوستی او دشمنی است.