مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۵۹ – دوم بار در سُخَن کَشیدنِ سایِلْ آن بُزرگ را، تا حالِ او مَعْلوم‌تَر گردد
| ۲۴۰۵ | گفت آن طالِب که آخِر یک نَفَس | ای سَواره بر نِی این سو ران فَرَس | |
| ۲۴۰۶ | رانْد سویِ او که هین، زوتَر بِگو | کَاسْپِ من بَسْ توسَن است و تُندخو | |
| ۲۴۰۷ | تا لَگَد بر تو نکوبَد زود باش | از چه می‌پُرسی؟ بیانش کُن تو فاش | |
| ۲۴۰۸ | او مَجالِ رازِ دلْ گفتن نَدید | زو بُرون شو کرد و در لاغَش کَشید | |
| ۲۴۰۹ | گفت می‌خواهم دَرین کوچه زَنی | کیست لایِق از برایِ چون مَنی؟ | |
| ۲۴۱۰ | گفت سه گونه زن‌اَند اَنْدَر جهان | آن دو رنج و این یکی گنجِ رَوان | |
| ۲۴۱۱ | آن یکی را چون بِخواهی، کُل تو راست | وان دِگَر نیمی تو را، نیمی جُداست | |
| ۲۴۱۲ | وان سِیُم هیچ او تو را نَبْوَد بِدان | این شِنودی دور شو، رفتم رَوان | |
| ۲۴۱۳ | تا تو را اَسپَم نَپَرّانَد لَگَد | که بِیُفتی، بَرنَخیزی تا اَبَد | |
| ۲۴۱۴ | شیخ رانْد اَنْدَر میانِ کودکان | بانگ زد باری دِگَر او را جوان | |
| ۲۴۱۵ | که بیا آخِر بِگو تفسیرِ این | این زنان سه نوع گفتی، بَرگُزین | |
| ۲۴۱۶ | رانْد سویِ او و گُفتَش بِکْر، خاص | کُل تو را باشد، زِ غَم یابی خَلاص | |
| ۲۴۱۷ | وان که نیمی آنِ تو، بیوه بُوَد | وان که هیچ است، آن عِیالِ با وَلَد | |
| ۲۴۱۸ | چون زِ شویِ اَوَّلَش کودک بُوَد | مِهْر و کُلِّ خاطِرش آن سو رَوَد | |
| ۲۴۱۹ | دور شو تا اسب نَنْدازد لَگَد | سُمِّ اسبِ توسَنَم بر تو رَسَد | |
| ۲۴۲۰ | هایْ هویی کرد شیخ و باز رانْد | کودکان را باز سویِ خویش خوانْد | |
| ۲۴۲۱ | باز بانگش کرد آن سایل بیا | یک سوآلَم مانْد ای شاهِ کیا | |
| ۲۴۲۲ | باز رانْد این سو بگو زوتَر چه بود | که زِ میدان آن بَچه گویم رُبود؟ | |
| ۲۴۲۳ | گفت ای شَهْ با چُنین عقل و اَدَب | این چه شَید است؟ این چه فِعْل است؟ ای عَجَب | |
| ۲۴۲۴ | تو وَرایِ عقلِ کُلّی در بَیان | آفتابی در جُنون، چونی نَهان؟ | |
| ۲۴۲۵ | گفت این اَوباشْ رایی می‌زَنَند | تا دَرین شهرِ خودم قاضی کُنند | |
| ۲۴۲۶ | دَفْع می‌گفتم، مرا گُفتند نی | نیست چون تو عالِمی، صاحِبْ فَنی | |
| ۲۴۲۷ | با وجودِ تو حرام است و خَبیث | که کم از تو در قَضا گوید حَدیث | |
| ۲۴۲۸ | در شَریعَت نیست دستوری که ما | کمتر از تو شَهْ کنیم و پیشوا | |
| ۲۴۲۹ | زین ضَرورت گیج و دیوانه شُدم | لیکْ در باطِنْ هَمانَم که بُدَم | |
| ۲۴۳۰ | عقلِ من گنج است و من ویرانه‌ام | گنج اگر پیدا کُنم، دیوانه‌ام | |
| ۲۴۳۱ | اوست دیوانه که دیوانه نَشُد | این عَسَس را دید و در خانه نَشُد | |
| ۲۴۳۲ | دانشِ من جوهر آمد، نه عَرَض | این بَهایی نیست بَهرِ هر غَرَض | |
| ۲۴۳۳ | کانِ قَنْدم، نِیْسِتانِ شِکَّرَم | هم زِ من می‌رویَد و من می‌خَورَم | |
| ۲۴۳۴ | عِلْمِ تَقْلیدیّ و تَعْلیمی‌ست آن | کَزْ نَفورِ مُسْتَمِع دارد فَغان | |
| ۲۴۳۵ | چون پِیِ دانه نه بَهِر روشنی‌ست | هَمچو طالِب‌عِلْمِ دنیایِ دَنی‌ست | |
| ۲۴۳۶ | طالِبِ عِلْم است بَهرِ عام و خاص | نه که تا یابد ازین عالَمْ خَلاص | |
| ۲۴۳۷ | هَمچو موشی هر طَرَف سوراخ کرد | چون که نورش رانْد از دَر گفت بَرْد | |
| ۲۴۳۸ | چون که سویِ دشت و نورش رَهْ نَبود | هم در آن ظُلْماتْ جَهْدی می‌نِمود | |
| ۲۴۳۹ | گَر خدایش پَر دَهَد، پَرِّ خِرَد | بِرْهَد از موشیّ و چون مُرغان پَرَد | |
| ۲۴۴۰ | وَرْ نَجویَد پَر، بِمانَد زیرِ خاک | ناامید از رفتنِ راهِ سِماک | |
| ۲۴۴۱ | عِلْمِ گُفتاری که آن بی‌جان بُوَد | عاشقِ رویِ خریداران بُوَد | |
| ۲۴۴۲ | گَرچه باشد وَقتِ بَحثِ عِلْمْ زَفْت | چون خریدارش نباشد، مُرد و رفت | |
| ۲۴۴۳ | مُشتریِّ من خدای‌ست او مرا | می‌کَشَد بالا که اَللهُ اشْتَریٰ | |
| ۲۴۴۴ | خون بَهایِ من جَمالِ ذوالْجَلال | خون بَهایِ خود خورَم کَسْبِ حَلال | |
| ۲۴۴۵ | این خریدارانِ مُفْلِس را بِهِل | چه خریداری کُند؟ یک مُشتِ گِل | |
| ۲۴۴۶ | گِل مَخور، گِل را مَخَر، گِل را مَجو | زان که گِل‌خوار است دایم زَردْرو | |
| ۲۴۴۷ | دل بِخور، تا دایما باشی جوان | از تَجَلّی چهره‌اَت چون اَرْغَوان | |
| ۲۴۴۸ | یارَب این بَخشِش نه حَدِّ کارِ ماست | لُطْفِ تو لُطْفِ خَفی را خود سِزاست | |
| ۲۴۴۹ | دست گیر از دستِ ما، ما را بِخَر | پَرده را بَردار و پَرده‌یْ ما مَدَر | |
| ۲۴۵۰ | باز خَر ما را ازین نَفْسِ پَلید | کارْدَش تا استخوانِ ما رَسید | |
| ۲۴۵۱ | از چو ما بیچارگانْ این بَندِ سخت | کی گُشایَد؟ ای شَهِ بی‌تاج و تَخت | |
| ۲۴۵۲ | این چُنین قُفْلِ گِران را ای وَدود | کی تَوانَد جُز که فَضْلِ تو گُشود؟ | |
| ۲۴۵۳ | ما زِ خود سویِ تو گردانیم سَر | چون تویی از ما به ما نزدیک تَر | |
| ۲۴۵۴ | این دُعا هم بَخشِش و تَعلیمِ توست | گَرنه در گُلْخَنْ گُلِسْتان از چه رُست؟ | |
| ۲۴۵۵ | در میانِ خون و روده فَهْم و عقل | جُز زِ اِکْرامِ تو نَتْوان کرد نَقْل | |
| ۲۴۵۶ | از دو پاره پیهْ این نورِ رَوان | موجِ نورَش می‌زَنَد بر آسْمان | |
| ۲۴۵۷ | گوشت‌پاره که زبان آمد ازو | می‌رَوَد سَیلابِ حِکْمَت هَمچو جو | |
| ۲۴۵۸ | سویِ سوراخی که نامَش گوش‌هاست | تا به باغِ جان که میوه‌ش هوش‌هاست | |
| ۲۴۵۹ | شاه‌ْراهِ باغِ جان‌ها شَرعِ اوست | باغ و بُستان‌هایِ عالَمْ فَرعِ اوست | |
| ۲۴۶۰ | اَصْل و سَرچشمه‌یْ خوشی آن است آن | زود تَجْری تَحْتَهَا الْاَنْهار خوان |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!